Op 6 dec 2012 werd ons tweede kindje een dochter viënna geboren. Het was een hele snelle bevalling. Toen ze geboren was merkte wij op dat ze een rare piep in haar ademhaling had. Maar als gauw wisten dat dat kwam door het vruchtwater en dat ze misselijk was. Dus we maakte ons geen zorgen. Maar na een week begon ik mij toch zorgen te maken. Viënna had redelijk vaak een ademstop. Ik rukte haar dan uit haar bed. Letterlijk. En zo gauw ze omhoog kwam had ze weer adem. Onze verloskundige had gezegd ga even met haar naar de huisarts en vraag of ze kunnen kijken of er iets is met haar slokdarm of luchtpijp. Zo gezegd zo gedaan. We kwamen thuis met hele andere conclusies ze had een relfux en de adem stops kwamen door melk wat omhoog kwam. Dus kreeg ze verdikte voeding. En een fles geven was al drama met haar. Ze was snel moe van een fles en nu dus verdikt nog meer moeite. Maar die ademstops bleven en soms hoorde ik haar snachts een soort van hyper ventileren. En ze huilde ze huilde zoveel. Meer als 12 uur. Nachten door. Het was echt niet leuk. Ik zei steeds er is wat mis met haar. Wij zijn bekant elke week wel bij de huisarts geweest. Opeens was het een verslapte luchtpijp. Plat liggen kon ze al niet en ze moest dus echt heel scheef liggen in haar bedje. Dus alles was verhoogd. Maar het hielp niet. Vooral toen viënna verkoude werd was het heel erg. Ze stikte liep blauw aan snakte naar adem. Ik had een heel apotheek in huis voor haar om haar maar meer lucht te kunnen geven. Maar ze leek wel benauwd. Die intrekkingen bij haar ribben haar keeltje ik herkende dat van mijn zus. Had haar ook een filmpje gestuurd en mijn zus zei ook ze is benauwd. Dus weer naar de huisarts. Dit keer een ander want onze eigen was er niet. Deze arts keek viënna helemaal na. Er kwam uit bovenste luchtwegen infectie. Dus ze kreeg met haar nog geen 8 weken oud al een antibiotica kuur. Maar ze knapte op. Voor even. Daarna was alles er weer. Opnieuw naar de huisarts. Weer de andere voelde mij meer gehoord door hem. En nu was het een geruis in haar longen. Hij schreef prednisolon voor. En we kregen een verwijzing voor de kinderarts. Ze knapte wonder boven wonder op door de prednisolon en hadden een afspraak staan bij de kinderarts. Deze duurde vrij lang voordat we daar kwamen. Viënna kreeg haar klachten weer terug. Benauwd hoesten Stikken ademnood blauw aanlopen en piepen. Ik zag mijn kleine meid vechten. En nog voordat we een kinderarts hadden gezien werd viënna opgenomen nadat ik bij de huisarts post was geweest. Ze was toen zo 3 maanden oud. Ze kreeg heel veel ventolin en zuurstof. Haar zuurstof was laag namelijk. Ze knapte op van de ventolin. En ze kreeg weer een kuur prednisolon maar dit keer langer. En mochten weer naar huis. Op zich is ze aardig op geknapt door de prednisolon en we hadden een afspraak bij de kinderarts. Deze vertelde mij dat viënna waarschijnlijk het rs virus te pakken had. En het moest mooi weer worden dan knapte ze wel op. Oke. Prima en we gingen verward weg. We kregen wel ventolin mee en zo een voorzet kamer. En mochten haar tot 8 pufs geven als ze weer zo benauwd was. Van astma kwam niks ter sprake. Ik noemde het maar werd weg gewuifd. Ik voelde mij zo niet gehoord. Alles in mij riep ze heeft astma. Maar artsen weten het beter blijkbaar. Het was juni en ja mooi weer. Maar ze knapte niet op. En weer kwam viënna in het ziekenhuis terecht. Met dezelfde klachten. 6 maanden was ze. Ze kreeg weer heel veel ventolin echt een boel. Ze werd er druk van. Hele hoge hartslag en slapen kon ze niet (en ze sliep al zo slecht en huilde nog steeds zoveel) dat probleem met haar flessen was er ook nog steeds drinken loslaten ademhalen drinken en ga zo door. Ze heeft 2 nachten in het ziekenhuis geslapen. En kreeg naast de ventolin nog een andere puf. (Flixotide) deze zou haar longen ondersteunen. Ze kreeg nog steeds erg veel ventolin. Maar eindelijk gaf ik viënna een fles zonder moeite. Ze had lucht en ze dronk haar fles netjes in 15 min leeg. Zonder dat ze in adem nood kwam. Ik huilde van blijdschap. Eindelijk iets gevonden waarvan ze opknapte. Er kwam een arts naar ons toe en hij legde heel veel uit. Maar astma werd nog niet genoemd. Ze beschreven viënna als een happy Weezer. Of te wel een vrolijke pieperd. Want hoe ze ook knokte ze deed enorm veel lachen ook. En was altijd alert en nooit suf ofzo. Ik vroeg aan de arts wat er dan anders is tussen een happy Weezer en astma. Waarop hij zei. Vrijwel niks. Alleen mogen we het geen astma noemen. Baby's kunnen namelijk geen astma krijgen.. nou toen had ik het niet meer. Ze heeft medicatie voor astma klachten ze heeft prednisolon gehad ze is benauwd komt pas bij na ventolin. En dan is ze niet geboren met astma?? Ik was echt boos. Maar legde me erbij neer. Ze had baat bij de medicatie en zijn toen later die middag naar huis gegaan. Vanaf toen ging alles veel beter met haar. Doordat ze ineens meer kon drinken en ook kon eten ging ze ontwikkelen. Want ze liep echt achter. Ze had nergens adem genoeg voor. Ineens ging ze rollen tijgeren optrekken babbelen. En minder huilen. Toen ze iets meer als een jaar was werden haar neus en keel amandelen verwijderd en kreeg ze buisjes in haar oren. Viënna ging pas lopen toen ze bijna 2 was. Ze bleek ook hypermobiel te zijn. Alles was later bij haar. Zo ook praten. Zo had ze ook een achterstand in haar spraak. Dat kwam aan de orde toen ze op de peuterspeelzaal zat. We kregen hulp voor haar en ze kreeg een audiologisch onderzoek. Daaruit bleek dat de TOS heeft. Een taalontwikkelings stoornis. We kregen extra logopedie voor haar. Ook werd ze vaker benauwd en kreeg ze een slechte conditie. Buisjes zijn nog 2 x opnieuw geplaatst. En wilde ik in 2018 opnieuw een verwijzing hebben voor de kinderarts. Het was tijd dat er meer gedaan ging worden. Ze was op een leeftijd dat ze een long test kon doen. In januari 2019 hadden we de afspraak staan bij een kinderlongarts. Ze werd nagekeken en er werd geluisterd. Behoorlijke piep in de longen. Ze was ook goed verkoude en benauwd. Er werd een longfunctie test ingepland en ze kreeg een langdurige prednison kuur. Want ze had het zwaar. Dat zag je niet aan der. Maar haar longen verklapte het. De dag erna was de test en ze deed het echt heel goed. Verpleger was verbaast dat ze het zo goed deed. Maar toen we gebeld werden door de kinderarts was de uitslag niet zo goed. De medicatie ging verhoogd worden. Meer ventolin en meer flixotide. In maart was ze nog niet opgeknapt en heeft ze een andere puffer gekregen. Ipv flixotide kreeg ze qvar. En een onderhouds antibiotica. Bij deze kinderlongarts kregen we te horen dat viënna een ernstige moeilijk behandelbare astma heeft. En dat ze hier wel degelijk mee geboren is. Hij gaf excusses voor de fouten van de andere artsen. Viënna had namelijk veel eerder al onderzocht moeten worden. Eerder aan andere medicatie gezet moeten worden. Dan was het nu waarschijnlijk niet zo ernstig geweest. Viënna is nu 7 jaar. Wij weten dus iets meer als een jaar dat ze echt astma heeft. Iets wat ik al veel eerder aanvoelde. En nog gaat het helaas niet goed. Haar long functie is nog steeds niet optimaal. Door het stabiele weer en lage luchtvochtigheid gaat het oke met haar. Maar toch moet ze helaas weer andere medicatie omdat de qvar die ze nu heeft te weinig doet voor haar longen. Het is een hele strijd geweest. Maar we worden nu dus sinds vorig jaar januari goed begeleid. Ook word er naar mij geluisterd door deze arts. Hij vind viënna een hele sterke meid. Wat ze allemaal wel niet heeft meegemaakt en hoe ze zich staande houdt. Ze laat ook alles zonder moeite doen. Omdat ze weet dat we haar willen helpen. Viënna heeft namelijk aangeleerd dat ze zichzelf niet uitput dat ze niet benauwd wil worden. Dat word ze wel en dan heeft en een hoest aanval. Ze hoest dan enorm en lang. We zijn hier in huis voorbereid erop. Naast haar puffers hebben we ook een vernevelaar in huis als ze haar gewone puffer niet naar binnen krijgt. Krijgt ze door middel van een verneveling haar medicatie binnen. Dit alles heeft mij veel gedaan. Ook mijn huwelijk. Ook de aandacht voor Lucas. Wat dit alles mij deed vertel ik in een volgende blog. 

Toen onze dochter geboren was wilde ik haar graag borstvoeding geven. Ik wilde dat dolgraag proberen. Bij onze zoon was ik te onzeker en durfde het niet. Waarom weet ik niet eigenlijk. Maar bij onze dochter viënna wilde ik het wel. Eenmaal geboren merkte we natuurlijk dat viënna een hevige piep had in ademhaling. Kwam door vruchtwater ze kan ook misselijk ervan zijn. Dus raak niet in paniek als ze nog niet wil drinken bij je. Het duurde idd ook even, ze lag dicht bij mijn borst en na een tijdje begon ze te ja soort van smakken dus de verpleegster hielp met haar aanleggen. Ze hapte in meteen goed en het zag er allemaal goed uit. Ondanks dat ik enorm verkoude was en haar niet kon kussen door mijn koortslip en zelfs niet kon ruiken door mijn mondkapje was dit even het mooiste moment. Dit kan ik, dit kunnen we dacht ik op dat moment. We mochten een nachtje blijven omdat viënna erg onrustig was en ze ons een goede start wilde geven met de borstvoeding. Die nacht reageerde de verpleging niet op mijn belletje. Viënna lag alleen maar te huilen ik pakte haar op en wilde haar aanleggen. En dat ging verkeerd. Het deed zeer ze liet steeds los en leek er geen adem voor te hebben. Na een minuut of 20 klungelen met aanleggen kwam eindelijk iemand helpen (had al 6x gebeld ofzo) viënna gooide steeds haar hoofd naar achteren. Dus de verpleegster duwde haar ruw tegen mijn borst. Dat vond ik niet zo fijn en liet haar dat ook weten. Ik kreeg een kussen onder mijn arm en moest met mijn andere hand viënna haar hoofd vast houden. Maar drinken deed ze niet. Liet los en huilde. Ik moest me nog geen zorgen maken werd er gezegd. Viënna had wat premature trekjes als ze echt honger heeft gaat haar mond wel open. Bespreek dit even goed met de kraamverzorgster. Toen we thuis waren kwam de kraamverzorgster al heel snel en ze zag de wanhoop in me ogen. Ik wilde viënna zo graag geven wat ze nodig had maar het lukte ons niet. Dus gingen we samen oplossingen zoeken. Zo hadden we een kolf besteld tepelhoedjes. Zalf voor mijn tepels want had dus binnen 24 uur al tepel kloven. En de kraam masseerde elke keer mijn borsten want ze deden behoorlijk zeer. Compressen erop koolbladeren alles om borstontsteking te voorkomen. Maar viënna was echt een drama met aanleggen. En als ze eenmaal de smaak te pakken had liet ze los. De kolf was ook binnen maar met kolven kwam er niks uit mijn borsten. De melk zat tot onder me oksels. Daar was het helemaal dik en vol. Onder de douche is de kraamverzorgster bij mij komen staan en is gaan masseren zodat er iets van melk uit zou komen. Uit eindelijk stroomde er wat uit en dat ving ik op met een flesje. (Uiteraard stond ik niet onder de douche stralen) er werd viënna een flesje aangeboden met 20ml melk uit 2 borsten. En dat was op dag 4. Viënna viel af. Enorm en werd geel. Ze was op het randje opname. Toen hebben we besproken dat ik 24 uur alleen maar ging kolven en Viënna kreeg flesvoeding aangeboden. Maar helaas pikte ze ook de fles niet. Ik moest bed rust nemen was nog steeds erg ziek en moe. En Viënna werd verzorgd door mijn man en de kraam als ze er was. Die 24 uur bed rust werd verlengd naar nog een keer 24 uur en mocht viënna daarna langzaam aan weer aanleggen. De kraam kreeg extra uren erbij om ons te helpen. Het kolven was drama. Soms kwam er niks uit. Mijn tepels waren kapot. Want ook dat tepelhoedjes pakte ze niet. Het was zaterdag en ik wilde het nog een keer proberen om vienna aan te leggen ook was het de laatste dag van de kraam verzorgster. Die ochtend legde ik viënna aan. Ik voelde me goed en Viënna huilde niet zoveel meer. We legde haar aan en ze hapte redelijk aan. Maar jeetje wat deed het zeer. Ook met tepelhoedje. Ik ging door de grond maar ze dronk en ik zag aan viënna dat ze wat binnen kreeg. Maar ik begon te huilen. En kwam tot de conclusie dat dit echt heel erg veel pijn deed, en toen viënna voor de zoveelste keer weer los liet om weer op adem te komen( want elke keer leek het net of ze adem te kort kwam en daarom losliet) dat ik hiermee moest stoppen. Dat de borstvoeding niet ging werken voor ons. De kraamverzorgster zag dat ik huilde en legde viënna even weg want ze was in slaap gevallen en hebben we gepraat. In heb toen besloten te stoppen met de borstvoeding. We gingen haar gewoon fles voeding geven. Zo wisten we in ieder geval dat ze genoeg binnen kreeg. Ook al weigerde ze de fles en kreeg ze dus met een lepeltje haar melk. Maar ze groeide teminste. We hebben deze hectische vermoeiende loodzware kraam week afgesloten met een groot besluit die mij opluchting gaf. Paar dagen later kwam de verloskundige nog langs. En ze vertelde mij dat ik een goede keuze had gemaakt. Ze keek viënna ook nog na en vertelde me dat ze een vermoede had dat viënna een afwijking zou kunnen hebben aan haar slokdarm of luchtwegen. Omdat ze zo piepte. En ze kon ook niet plat liggen want dan liep ze blauw aan. De advies om naar de huisarts te gaan namen we aan. En zijn toen met haar naar de huisarts gegaan..... Word vervolgt in volgende blog

Dat ik meer dan 1 kindje zou willen wist ik zeker. En hoopte ook dat dat ons gegund was. Al snel begon het te kriebelen en stopte ik na overleg met de pil. Al gauw bleek ik zwanger te zijn en moest ik daar heel erg aan wennen. Ik had namelijk weer een half jaar in me hoofd geen haast relaxt en we zien wel. Maar moest dus al gauw omschakelen. Deze zwangerschap was anders. Had vaak een bloeding in de eerste weken. Al gauw wisten we waardoor dat kwam. Er was een tweede vruchtzakje maar deze was leeg (geen bevruchting) wel vocht, wat bloed bleek te zijn. En dat verloor ik dus steeds in kleine beetje. Na een paar weken zou dat moeten stoppen. Of we zwanger waren van een tweeling weten we niet zeker. Al gauw kreeg ik het zwaar. Al vroeg had ik harde buiken. Was normaal bij een tweede zwangerschap. Plus dat ik een gevoelige baarmoeder heb. Met de echo's zagen we al dat de placenta voorop lag. Deze werd goed in de gaten gehouden omdat het ook dicht bij de baarmoedermond lag en dat zou gevaarlijk zijn als de weeën beginnen. Maar met de 20 weken echo lag deze gelukkig hoger. Alleen zagen we vrij weinig van ons kleintje. De 20 weken echo duurde lang. Moest steeds opstaan om ervoor te zorgen dat het zou draaien. Maar helaas. Toen ik 22 weken zwanger was werd er opnieuw een echo gemaakt. Gelukkig zagen we toen alles veel beter. Alleen het geslacht was niet te zien. Lag met de benen dubbel of de schaduw van de placenta zat er in. Balen. Maar het belangrijkste was alles zag er goed uit. Wel had ik al veel vruchtwater voor het termijn. Met 25 weken hebben we een geslachtsbepalings echo laten maken. En dat was een succes. Eindelijk geen benen in de weg en geen placenta en we waren zwanger van een meisje. Tijdens deze zwangerschap heb ik minder kunnen genieten. Het was zwaar lichamelijk maar ook geestelijk en ik merkte dat ik wat down werd. Ook was er veel pijn door de harde buiken. Had ik net zoals bij de eerste zwangerschap al snel ontsluiting en voorweeën. Ik kwam tot de conclusie zwanger zijn is niks voor mij. Ik kende mijn lichaam niet meer. En vond alles een belemmering. Ik was in december uitgerekend de 17de. Maar op 5 dec kreeg ik weeën en ik was zelf doodziek (griep) maar hebben Sinterklaas gevierd met onze zoon. Ik heb de weeën weggedrukt want ik wilde niet bevallen op 5 dec. 6 december 2012 was ik erg moe en snotverkouden ik had een mega koortslip en koorts en hoestte de longen uit mijn lijf. Dus ben in de middag gaan liggen doen ik Lucas ook naar bed had gedaan. Ik ben toen in slaap gevallen. Opeens werd ik wakker van pijn in mijn buik. Maar kreeg een hoestbui. Vervolgens plaste ik in mijn broek. Teminste dat dacht ik. Maar het bleef lopen. Opeens dacht ik ships volgens mij zijn de vliezen gebroken. Dus blies ik op mijn hand en ja hoor en kwam weer vocht. Dus ik gauw mijn man een appje gedaan(die lag op de bank was net thuis van zijn werk) schat ik denk dat mijn vliezen zijn gebroken maar Lucas ligt nog op bed. Wil hem niet wakker maken. Hoe zijn reactie was moest ik wel om lachen. Hij kwam naar mij toe en vroeg of het echt zo was. Want deze dame was nog niet ingedaald en we moesten dus overleggen of we met onze eigen vervoer mochten komen of met de ambulance. Gelukkig na overleg mochten we met eigen vervoer komen. Ik ben samen met mijn zus richting het ziekenhuis gereden. Tijdens die rit van nog geen 10 min kreeg ik weeën en vervloekte de stoplichten nog. Eenmaal in het ziekenhuis ging alles heel snel. Ik kwam in een hevige weeën storm terecht en op gegeven moment voelde ik haar tussen mijn benen. Nee dat kon niet werd er nog gezegd je had nog geen volledige ontsluiting. Maar ik voelde het echt. Dus ik draaide op mijn rug en idd het hoofd lag al tegen de opening aan. En na 2x persen werd onze dochter geboren. Deze bevalling ging heel snel heftig maar makkelijk. Ze had een mini hoofdje en was klein. Al gauw merkte ik op dat ze enorm piepte en werd ze bij mij weg gehaald. Als snel kwam de placenta los en zonder moeite was deze ook eruit. Mijn mond werd afgedekt want had een koortslip. Ik kreeg hoestdrank omdat ik zo deed hoesten en slijm me dwars zat. Ik wilde borstvoeding geven. Onze dochter viënna kwam weer terug bij ons en ze vertelde me dat ze veel vruchtwater binnen had gekregen misselijk was en daarom zo hevig piepte in der ademhaling. Dus namen we dat aan van de verpleging. Met de borstvoeding ging het ook niet zoals het moest. En de hele start van de kraam week monde uit in een drama. Borstvoeding lukte echt niet viënna viel af en kwam op het randje van opname. Geel wilde niet weg. Dus kreeg ze bijvoeding met een flesje ook deze was drama. Ze had geen zuigkracht leek benauwd en meerdere keren liep ze blauw aan.  Ook ik raakte in paniek steeds en ben gestopt met de borstvoeding. We hebben er alles aan gedaan om het te laten slagen. Ik voelde me gefaald. En ik raakte in een depressie. Ook bleek onze viënna niet gezond te zijn. Over deze 2 onderwerpen ga ik een aparte blog schrijven.

Op tweede kerstdag 2009 teste ik positief. Na ongeveer 6 maanden proberen waren we super blij. Het gevoel weet ik nog zo goed. Het liefst schreeuwde ik het van de daken. Begin van de zwangerschap had ik de meest herkenbare kwaaltjes, moe misselijk krampjes. Al heel snel kreeg ik last van voorweeën teminste ik wist niet dat dat het was. Bij elke beweging in mijn baarmoeder spande het enorm aan. Ik bleek een gevoelige baarmoeder te hebben. 

En dan deze kleine doerak. Levi van 2 jaar oud. ons kersje op de slagroomtaart. hij is onze derde en ook onze laatste. de zwangerschap van hem was heel zwaar ook daar ga ik over schrijven. maar hij maakt onze nog completer en we genieten intens van hem.

En dan onze dochter viënna. zij is 7 jaar. Ze werd geboren met astma(ook daar ga ik later verder op in) Viënna is een vechter. hele sterke meid ondanks alles. meisje meisje en leeft in haar eigen wereld.

Onze oudste zoon Lucas. 9 jaar is hij (bijna een tiener) hij maakt ons voor het eerst mama en papa. ik ga over elke zwangerschap en bevalling (voor zover ik het nog weet) wat vertellen.

hoi lieve volgers ik ben Samantha trotse mama van 3 kinderen. toen ik 24 was raakte we zwanger van onze eerste kind. 3 dagen voor mijn eigen verjaardag is hij geboren. mijn droom kwam uit voor mijn 25ste wilde ik mama worden. 2 jaar later kwam nummer 2 en 5 jaar later nummer 3. het heeft allemaal wat bloed zweet en tranen plus lichaam gekost en daar wil ik graag over schrijven. ook ben ik heel erg bezig met gezonde voeding. leuk dat je me volgt.