Zwanger van nummer 2

Dat ik meer dan 1 kindje zou willen wist ik zeker. En hoopte ook dat dat ons gegund was. Al snel begon het te kriebelen en stopte ik na overleg met de pil. Al gauw bleek ik zwanger te zijn en moest ik daar heel erg aan wennen. Ik had namelijk weer een half jaar in me hoofd geen haast relaxt en we zien wel. Maar moest dus al gauw omschakelen. Deze zwangerschap was anders. Had vaak een bloeding in de eerste weken. Al gauw wisten we waardoor dat kwam. Er was een tweede vruchtzakje maar deze was leeg (geen bevruchting) wel vocht, wat bloed bleek te zijn. En dat verloor ik dus steeds in kleine beetje. Na een paar weken zou dat moeten stoppen. Of we zwanger waren van een tweeling weten we niet zeker. Al gauw kreeg ik het zwaar. Al vroeg had ik harde buiken. Was normaal bij een tweede zwangerschap. Plus dat ik een gevoelige baarmoeder heb. Met de echo's zagen we al dat de placenta voorop lag. Deze werd goed in de gaten gehouden omdat het ook dicht bij de baarmoedermond lag en dat zou gevaarlijk zijn als de weeën beginnen. Maar met de 20 weken echo lag deze gelukkig hoger. Alleen zagen we vrij weinig van ons kleintje. De 20 weken echo duurde lang. Moest steeds opstaan om ervoor te zorgen dat het zou draaien. Maar helaas. Toen ik 22 weken zwanger was werd er opnieuw een echo gemaakt. Gelukkig zagen we toen alles veel beter. Alleen het geslacht was niet te zien. Lag met de benen dubbel of de schaduw van de placenta zat er in. Balen. Maar het belangrijkste was alles zag er goed uit. Wel had ik al veel vruchtwater voor het termijn. Met 25 weken hebben we een geslachtsbepalings echo laten maken. En dat was een succes. Eindelijk geen benen in de weg en geen placenta en we waren zwanger van een meisje. Tijdens deze zwangerschap heb ik minder kunnen genieten. Het was zwaar lichamelijk maar ook geestelijk en ik merkte dat ik wat down werd. Ook was er veel pijn door de harde buiken. Had ik net zoals bij de eerste zwangerschap al snel ontsluiting en voorweeën. Ik kwam tot de conclusie zwanger zijn is niks voor mij. Ik kende mijn lichaam niet meer. En vond alles een belemmering. Ik was in december uitgerekend de 17de. Maar op 5 dec kreeg ik weeën en ik was zelf doodziek (griep) maar hebben Sinterklaas gevierd met onze zoon. Ik heb de weeën weggedrukt want ik wilde niet bevallen op 5 dec. 6 december 2012 was ik erg moe en snotverkouden ik had een mega koortslip en koorts en hoestte de longen uit mijn lijf. Dus ben in de middag gaan liggen doen ik Lucas ook naar bed had gedaan. Ik ben toen in slaap gevallen. Opeens werd ik wakker van pijn in mijn buik. Maar kreeg een hoestbui. Vervolgens plaste ik in mijn broek. Teminste dat dacht ik. Maar het bleef lopen. Opeens dacht ik ships volgens mij zijn de vliezen gebroken. Dus blies ik op mijn hand en ja hoor en kwam weer vocht. Dus ik gauw mijn man een appje gedaan(die lag op de bank was net thuis van zijn werk) schat ik denk dat mijn vliezen zijn gebroken maar Lucas ligt nog op bed. Wil hem niet wakker maken. Hoe zijn reactie was moest ik wel om lachen. Hij kwam naar mij toe en vroeg of het echt zo was. Want deze dame was nog niet ingedaald en we moesten dus overleggen of we met onze eigen vervoer mochten komen of met de ambulance. Gelukkig na overleg mochten we met eigen vervoer komen. Ik ben samen met mijn zus richting het ziekenhuis gereden. Tijdens die rit van nog geen 10 min kreeg ik weeën en vervloekte de stoplichten nog. Eenmaal in het ziekenhuis ging alles heel snel. Ik kwam in een hevige weeën storm terecht en op gegeven moment voelde ik haar tussen mijn benen. Nee dat kon niet werd er nog gezegd je had nog geen volledige ontsluiting. Maar ik voelde het echt. Dus ik draaide op mijn rug en idd het hoofd lag al tegen de opening aan. En na 2x persen werd onze dochter geboren. Deze bevalling ging heel snel heftig maar makkelijk. Ze had een mini hoofdje en was klein. Al gauw merkte ik op dat ze enorm piepte en werd ze bij mij weg gehaald. Als snel kwam de placenta los en zonder moeite was deze ook eruit. Mijn mond werd afgedekt want had een koortslip. Ik kreeg hoestdrank omdat ik zo deed hoesten en slijm me dwars zat. Ik wilde borstvoeding geven. Onze dochter viënna kwam weer terug bij ons en ze vertelde me dat ze veel vruchtwater binnen had gekregen misselijk was en daarom zo hevig piepte in der ademhaling. Dus namen we dat aan van de verpleging. Met de borstvoeding ging het ook niet zoals het moest. En de hele start van de kraam week monde uit in een drama. Borstvoeding lukte echt niet viënna viel af en kwam op het randje van opname. Geel wilde niet weg. Dus kreeg ze bijvoeding met een flesje ook deze was drama. Ze had geen zuigkracht leek benauwd en meerdere keren liep ze blauw aan.  Ook ik raakte in paniek steeds en ben gestopt met de borstvoeding. We hebben er alles aan gedaan om het te laten slagen. Ik voelde me gefaald. En ik raakte in een depressie. Ook bleek onze viënna niet gezond te zijn. Over deze 2 onderwerpen ga ik een aparte blog schrijven.