En dan…. Maart 2016, 2 jaar nadat we gestart zijn met ‘proberen’. Ik ben inmiddels ruim een week overtijd en durf gewoon niet te testen. Bang voor weer een negatieve uitslag. Bang voor weer een teleurstelling. Nu heb ik nog hoop dat het misschien wel gelukt is.Ik heb een onregelmatige cyclus dus misschien ben ik wel gewoon weer laat deze maand.
Uiteindelijk moet ik dan toch testen want die menstruatie komt maar niet en wat blijkt:
EEN POSITIEVE ZWANGERSCHAPSTEST!!!
Ik kan het niet geloven, hoe kan dit? En gek genoeg, ik ben helemaal niet zo blij als dat ik dacht dat ik zou zijn. Er heerst meer ongeloof dan geluk, bij ons allebei. Natuurlijk zijn we super blij en opgelucht dat het toch op de natuurlijke manier gelukt is, maar na zo lang proberen en hopen heeft het ongeloof in eerste instantie de overhand.
Allerlei vragen spelen zich ook nu weer af, waarom lukt het nu wel? Wat hebben we anders gedaan? Komt het doordat we het onze families verteld hebben en is er een last van onze schouders gevallen? Komt het door het feit dat we gaan trouwen en we daar druk mee zijn? Of is het gewoon geluk en was dit onze tijd? Wie zal het zeggen…
Natuurlijk heb ik meteen een afspraak gemaakt bij de verloskundige.Gelukkig is de eerste echo meteen goed en kunnen we echt gaan genieten van het kleine mensje dat in mijn buik groeit. Ik voel me alleen echt niet top, moe en vooral ook de hele dag misselijk. Maar gelukkig hoef ik niet over te geven. Naast dat ik zo beroerd ben moet er ook nog een bruiloft geregeld worden. Dit is geen perfecte combinatie, maar het is gelukt! En daarna volgt dan ook het inslaan van alle babyspullen en het klaarmaken van die o zo gewenste babykamer.
November 2016 mogen wij ons eerste kind in onze armen sluiten, een zoon, Djaxx. Helemaal gezond en wat zijn we trots dat dit gelukt is!

En dan ben je zomaar een jaar verder. En dan…. Twijfelen, twijfelen want wanneer ‘geef je het op’ en ga je op zoek naar hulp.

Maart 2014, het moment dat wij besloten dat wij uitspraken beide een kinderwens te hebben en hier nu ook echt voor wilden gaan. Maar wat zou dit een rollercoaster worden.... 
2014, het klinkt zo lang terug, maar ik weet het nog als de dag van gisteren. Lopend op het strand met zijn tweeën, pratend over onze toekomst en onze wensen. Die kinderwens was duidelijk maar wat een lange weg wij hiervoor moesten afleggen was dit toen zeker nog niet. En wat hebben wij samen ontzettend veel geleerd en wat zijn wij sterk geweest.
We gaan het dus proberen… Hup, die pil de prullenbak in en kijken of er een menstruatie op gang komt. Yes, dat lukte direct, gelukkig, dat werkt! Mijn lijf doet wat het moet doen dus zou een zwangerschap ook moeten lukken, toch?Niet dus! 
Mijn cyclus was niet iedere maand gelijk. Soms was deze 30 dagen, maar kon ook wel 35 dagen zijn of bij uitzondering wel eens korter of langer. Het was altijd een beetje afwachten. Maar ja, je hoor het zo vaak dat het niet direct lukt dus we geven het gewoon de tijd. En daarbij was het allemaal nog leuk en gezellig, voelden we totaal geen druk of onrust en maakten ons dus ook geen zorgen.
En dan ga je googlen (google is je beste vriend toch ;-)), klopt het wel dat mijn cyclus niet regelmatig is. Hoe lang mag het duren voordat je zwanger bent, wanneer ga je naar de huisarts? Waarom lukt het ons niet? Wat kunnen we zelf nog doen want die huisarts mag pas na een jaar. Wij waren net 9 maanden verder. Dus werd het ovulatietesten kopen, niet meer op de gok, maar echt gericht gezellig. Alleen kreeg ik alleen maar stress van die dingen. Zie ik wel een streep of niet. Wat duurt het lang, ben ik te vroeg of te laat. Oh ja we moeten nu want ik ovuleer. Allemaal niet echt rustgevend of bevorderend voor de gezelligheid in huis. Die testen gingen de deur dus weer uit. Stress is niet goed dus dat wil ik vermijden.De volgende optie, om de dag aan het ‘werk’. Wordt het ook zeker niet gezellig van. Je bent weleens moe, niet fit, geen zin of gewoon even druk en het hoofd staat er niet naar. Ook dit werkte dus niet voor ons. En dan ben je zomaar een jaar verder.