Jaar 2 - Wanneer ga je naar de huisarts?

En dan ben je zomaar een jaar verder. En dan…. Twijfelen, twijfelen want wanneer ‘geef je het op’ en ga je op zoek naar hulp.

Uiteindelijk gingen we in juli 2015 naar de huisarts, toch maar even na laten kijken of er iets mis is. We hebben gelukkig lang genoeg zelf geprobeerd en worden dus doorverwezen naar het ziekenhuis. Maar….. er is een wachtlijst van 3!! maanden. Wat een ontzettende tegenvaller. Waren we nu maar eerder naar de huisarts gegaan.

Inmiddels zijn we dus ruim 1,5 jaar verder zonder enig resultaat en leef ik iedere maand weer tussen hoop en vrees en komt ook iedere keer weer het verdriet. Waarom lukt het niet? Waarom duurt het zo lang? En waarom krijgen wij telkens de vraag of wij niet eens aan kinderen moeten beginnen.... We wonen namelijk samen dus een logische stap lijkt het. Ze moesten eens weten (hebben wij vaak gedacht). Die vragen komen namelijk altijd op een moment dat je het er even niet over wilt hebben (verjaardagen, kermis etc).

En dan volgen de eerste onderzoeken, bloed prikken (want testen op soa’s en progesteronwaarde), zaadonderzoek (genoeg actieve zwemmers) en eicelonderzoek (voldoende eicellen en heb ik een eisprong). Wij blijken allebei gezond te zijn en in principe zou niets ons in de weg moeten staan om op de natuurlijke manier zwanger te worden.

De arts maakt dus een kansberekening voor ons. Hoe oud zijn we, roken we (kay toen nog wel), alcoholgebruik en de periode dat wij al bezig zijn worden hier onder andere in meegenomen. De kans is nog te groot dat het op de natuurlijke manier eerder lukt dan met hulp van het ziekenhuis. We worden naar huis gestuurd om het nog eens 6!! maanden te proberen.

De last wordt te groot voor onze schouders en in december besluiten wij om onze kinderwens te delen met onze families. Maar ook dat dit niet vanzelf gaat en wij hier heel veel moeite al voor hebben gedaan. Natuurlijk reageert iedereen ontzettend lief en begripvol en willen ons ondersteunen waar zij kunnen. Heel erg fijn maar uiteindelijk staan wij er wel alleen voor en dat gevoel overheerst nu nog, ook al was het heel fijn om dit te delen met de mensen die zo dicht bij ons staan.

Ook raken er in onze omgeving alleen maar mensen zwanger (tenminste zo voelt het voor ons). Je probeert iedere keer ook voor hen ontzettend blij te zijn, we gunnen het namelijk iedereen. Ook omdat onze wens zo enorm groot is. Maar het verdriet na die gesprekken steekt steeds meer de kop op. Ook vluchten wij allebei naar de toiletten tijdens een vriendenuitje nadat er een stel bekend maakten dat zij een kindje krijgen. Dit moesten wij even verwerken waarna we weer ‘gezellig’ terug kwamen.

Inmiddels gaan we steeds meer richting het moment dat we mogen starten met een ziekenhuistraject, iets waar ik reikhalzend naar uit kijk. In de hoop dat dat zoden aan de dijk zal gaan zetten en mijn lijf misschien net dat zetje nodig heeft. Ook al is het eerst geplande onderzoek geen pretje volgens de arts en heeft ze ons hierom aangeraden om met dit onderzoek te wachten tot mei 2016, het HSG onderzoek. Toch kan ik ergens niet wachten.Gelukkig genieten we ook nog samen, maken we mooie reizen, genieten in ons huis en doen leuke dingen. Een bruiloft staat inmiddels op de planning, zal dat dan net de afleiding zijn die ik nodig heb om toch op de natuurlijke manier zwanger te worden?