Jaar 6 - De start van het fertiliteitstraject

We starten het 6de jaar met een recente miskraam die we moeten verwerken. Wat een ellende heb ik moeten doorstaan doordat het allemaal niet direct goed losliet. Maar gelukkig zijn we er weer en is uiteindelijk mijn baarmoeder weer schoon.

12 maanden wachten voordat de arts iets wil doen is echt ontzettend lang als je een kinderwens hebt en het niet lukt.

Maar…. Ik ben zwanger geweest, weer op de natuurlijke manier EN misschien heb ik nu wel de goede hormonen waardoor het snel weer lukt. Tenminste dat maak ik mezelf maar wijs. Ik moet hoop blijven houden en het niet opgeven.Inmiddels verstrijken de maanden, probeer ik nog eens ovulatietesten, misschien krijg ik er nu minder stress van. Maar dit is gewoon niet mijn ding. Ik leef iedere maand weer tussen hoop en vrees. Voel ik nu wel iets? Ohjee, ik heb een beetje bloedverlies. Is dit een innestelinsgbloeding of toch de start van mijn menstruatie. Ik ga die periode liever niet dan wel naar de wc, want wat staat mij dan te wachten. 

En google dan ook heel wat af op zoek naar symptomen, bloedingen en wat je je maar kan bedenken als je heeeel graag zwanger wilt worden.We hebben ook nog een cursus gekregen van het ziekenhuis, inmiddels alweer even terug, een soort van trial. Dit heet Zin in Zwanger. Allemaal oefeningen en tips die we proberen mee te nemen en uit te voeren. Maar niets lijkt te helpen naar een positieve test en een kloppend hartje.

In juli wil ik het gewoon niet meer afwachten. We zouden in februari al starten maar doordat ik zwanger ben geweest mag dit dus niet. Gelukkig krijgen we nu akkoord om in oktober te starten met de eerste behandeling. Dan is het een jaar terug dat het gelukt is en kan de arts zich er gelukkig in vinden om dan te starten.

Oktober breekt aan, helaas nog steeds geen zwangerschap. Ik had de hoop dat een datum hebben mentaal zou helpen om het toch nog spontaan te laten lukken. Helaas is dit niet zo.

IUI is het dan. Daar gaan we mee starten. Het plan is om 6x IUI te proberen. Ik start met het slikken van medicijnen. Daarna monitoren ze in het ziekenhuis mijn cyclus middels een inwendige echo. Vlak voor mijn eisprong zet ik zelf een spuit in mijn buik op een vastgestelde tijd. Dit betekent ook dat we de wekker moeten zetten omdat ik deze in de nacht nog moet zetten. Er moet namelijk een bepaald aantal uren zitten tussen de spuit en de terugplaatsing. Deze tijd is afhankelijk van de afspraaktijd in het ziekenhuis voor het inbrengen van het zaad. Daarna is het aan Kay om zijn bijdrage te leveren.

Deze periode betekent voor mij dus 3-4x per week naar het ziekenhuis voor afspraken van nog geen 5 minuten. Broek uit, echo, broek aan, kort het plan bespreken en weer naar huis. Mijn leven staat volledig in het teken van die ziekenhuisbezoeken. Continue hou ik er rekening mee dat ik misschien naar het ziekenhuis moet. Oppas moet regelen voor Djaxx of iets moet regelen met mijn werk. Bij mijn laatste miskraam heb ik mijn manager ingelicht en hij was gelukkig heel erg begripvol en geeft mij alle ruimte. Dat scheelt al heel veel gedoe, maar ik wil wel mijn uren maken. Vroeg beginnen of ‘s avonds nog even door om iets af te maken gebeurt dan ook regelmatig.

We zijn ook vaak op zaterdag in het ziekenhuis te vinden. We zijn dan vaak de eersten. Nog heerlijk rustig, genoeg plek in de parkeergarage. Ieder nadeel heeft zijn voordeel ;-) Kay moet dus ‘s morgens vroeg al aan de ‘slag’. Het zaad brengen we naar het feritliteitslaboratorium waar ze het gaan bewerken. Het gaat onder andere onder de microscoop en in de centrifuge en dan blijven uiteindelijk de beste zaadcellen over. Deze gaan in een buisje en die krijgen we, na een uur, weer mee. Dat uur gebruiken we voor boodschappen doen, een rondje lopen in het park bij het ziekenhuis of een kopje koffie of thee met soms iets lekkers. Het bewerkte zaad gaat in mijn beha mee naar de afdeling voortplantingsgeneeskunde. Die kunnen we inmiddels blind vinden en kennen ook bijna alle medewerkers en zij ons.

Hier mogen we naar DE kamer en brengt de assistente het zaad in, in mijn baarmoeder. Daarna mogen we meteen naar huis dus dat is fijn. En nu maar hopen dat dit werkt en er een eicel bevrucht gaat worden. Die wachtweken daarna duren laaaaaaaaaaaaaaang. Maar helaas zonder resultaat.

Dit proces herhalen we 3x. Na de derde keer start ik alweer met mijn medicatie voor een vierde poging en bel na het weekend naar het ziekenhuis. Dit is, voor het eerst, een beetje een raar gesprek. We schijnen namelijk na 3x te moeten evalueren. Aangezien ik al gestart ben met de medicatie mag ik dit wel afmaken en evalueren we bij de eerste controle meteen.

Helaas blijkt nu ook waarom het telefoongesprek een beetje raar verliep. De kwaliteit van het zaad is niet goed genoeg voor IUI. Dit betekent dat de kans dat ik op deze manier zwanger raak nihil is. Dat is iets dat wij niet willen horen :-( Er zijn namelijk minder dan 3 miljoen actieve zwemmers. Dit betekent een veel lagere kans dat het gaat lukken met IUI. Wij hebben regelmatig gezegd, hadden we het maar op de bank staan, dan is het helemaal niet weinig, maar goed. Dat is niet het doel en ook niet waar het nu om draait. Een kindje, dat is wat wij ontzettend graag willen.

Aangezien de hoeveelheid zaadcellen ook te laag is voor IVF, wel net op het randje, raden ze aan om na deze poging te starten met ICSI.

De vierde IUI poging maken we af, maar het voelt heel erg alsof dit totaal geen zin heeft. Ik blijk dan dus ook niet zwanger te worden na deze vierde poging en er staat ons een heel nieuw traject te wachten.

Weer bellen met het ziekenhuis. Ik moet eerst een normale eigen cyclus hebben en dan weer contact opnemen. Daarna kunnen we pas starten.

Op 11 maart 2020 worden er weer nieuwe bloedonderzoeken aangevraagd. Deze waren namelijk al van 2017 dus we kunnen in de tussentijd weer ziektes hebben opgelopen volgens hun beredenatie. Als dat allemaal goed is kunnen we, hopelijk eind maart/begin april gaan starten.En toen kwam corona…..