We hebben een mannetje met pit op deze aarde gezet. Dat wisten we al, maar nu zijn we bij een nieuwe fase aangekomen. De fase van het afwijzen. Het ‘ik moet jou niet mama’ ik loop/kruip/worstel me van je weg en ik word zo mogelijk nog bozer als je mij probeert te troosten of te vertellen wat er aan de hand is. De fase is zichtbaar in vele varianten, de meest lastige toch wel de ‘in bed’ variant.

Ineens was ons droomhuis daar, grote keuken, tuin, ruimte! We deden een bod, kregen een tegenbod en deden een laatste bod. Het verlossende telefoontje volgde al snel. We hadden een huis! Zonder hulp van een makelaar, gefixt door mijn man van alles. Helaas hadden we het geboden bedrag niet op onze bankrekening staan. Dus daar gingen we, naar de Hypotheker, met een dreumes en een peuter in onze kielzog. Want ja, de afspraak was gemaakt en de oppas niet beschikbaar.

Gisteren was mijn laatste werkdag. Vandaag is mijn vakantie officieel begonnen, maar het vakantiegevoel is ver te zoeken. Boven mijn hoofd hangt een donderwolk en om mij heen krioelen een boosaardige peuter en dreumes -zo voelt het ten minste-.

Na maanden van speuren op Funda en elkaar elke keer vertellen dat het verstandiger zou zijn ons appartement eerst te verkopen, konden we nu eindelijk op pad. De lijst met favorieten op Funda was ellenlang. De leukste woningen eruit gepikt en afspraken gemaakt voor bezichtigingen. Toen ontstond een dilemma. Hoe doe je dat, huizenjacht met twee kleintjes?! Neem je ze mee? Laat je ze bij een oppas? En welke oppas? Met de hoeveelheid huizen op onze lijst en de spreiding van de afspraken -de markt trekt weer aan zeggen ze, de makelaars zijn superdruk- werd het op z’n zachtst gezegd een uitdaging. Opsleeptouw -het merendeel van de tijd- werd het dus. Een greep uit de favoriete momenten:

Het zal een week of twee geleden zijn geweest. Ik zat rustig met een kopje koffie -ja echt, ik zat- mijn kroost te bewonderen. Mijn grote meisje dat ineens in een groeispurt lijkt te zitten -daaaag zorgvuldig aangeschafte zomergarderobe in maat 92, welkom maat 98…- en mijn kleine mannetje.

Een aantal maanden geleden schreef ik een blog over mijn zorgen over het verkopen van ons huis. Met name het vormgeven daarvan met twee jonge kinderen. Te beginnen met de verkoopfoto’s. Inmiddels zijn we een aantal maanden -en avonturen- op de huizenmarkt verder. Tijd voor een update!

Afgelopen weekend was het zover, de confrontatie met het onvermijdelijke. Het moment dat duidelijk werd dat ik niet meer overal aan mee kan doen, of wil doen. Ooit dacht ik echt oprecht dat kinderen krijgen mijn leven niet zo heel erg hoefde te veranderen. Natuurlijk, een kind op de wereld zetten is een life event, maar ook een life event is maar een momentopname. Op een gegeven moment ga je weer gewoon door waar je ooit was, toch?!

Al mijn hele leven ben ik doorgaans saai, burgerlijk en netjes. Laatst liet ik mij een wat minder vriendelijke term ontvallen in de aanwezigheid van een kennis die daardoor oprecht geschokt was. Daar is niks mis mee, elke brave burger heeft zijn scherpe kantjes. Maar nu… nu mag ik een bezoekje van de wijkagent in mijn ‘wat ik in dit leven bereikt heb’ boekje bijschrijven.