Het is bijna een jaar geleden dat onze reis begon en bijna zes maanden geleden dat we Portugal ons thuis mochten noemen. De coronacrisis en met name de lockdowns deden ons beseffen dat er, voor ons, zoveel mis is met het huidige systeem waarin we leven. En dat in onze ogen niet de realiteit is waar we onze kinderen in willen laten opgroeien en wat ze verdienen. Daarnaast is er zoveel meer in het leven dan altijd maar moeten presteren.

Het gebeurde op dinsdag 24 november. Om half tien ‘s ochtends bracht ik de kinderen, zoals elke dinsdag, naar de gastouder. De ochtend begon wat rommelig, omdat ik me had verslapen. Mijn man was al aan het werk en ik had een vrije dag, maar besloot om thuis te gaan fotograferen, wat ik naast m’n gewone werk ook nog doe. Om half elf kregen we een foto van ons zoontje gestuurd in de groepsapp met onze gastouder, spelend en lachend op zijn buikje. Gekscherend vroegen we nog of hij zelfstandig was gedraaid. Maar nee, ze had hem wat geholpen. Hoewel hij dit wel steeds vaker probeerde. De dag vorderde, mijn man was inmiddels thuisgekomen van zijn werk en rond kwart voor vier kregen we nogmaals een paar foto’s. Deze keer van onze dochter: Nova. Normaal gesproken halen we de kinderen om vijf uur weer op. Ik was boven nog bezig met fotograferen, dus zou mijn man hen ophalen. Maar om half vijf ging zijn telefoon… Het was onze gastouder. Mijn man schreeuwde naar boven dat ik per direct naar beneden moest komen, omdat het niet ging met Bodi. Ze had hem op zijn ruggetje in de box gelegd voor zijn dutje en toen hij weer een flesje zou krijgen, trof ze hem op zijn buikje aan. Zo slap als een vaatdoek. Bodi ademde niet meer. De gastouder zette Nova in de gang met de deur dicht en blies vervolgens met twee flinke teugen in Bo zijn mondje en begon daarna met hartmassage, waardoor hij al snel werd geprikkeld en ze zijn hartje weer hoorde kloppen. Toen belde ze direct de ambulance.

Om over m’n bevalling te kunnen vertellen, moet ik bij het begin beginnen. De zwangerschap. Bodi lag namelijk, net als zijn grote zus Nova, zo goed als de hele zwangerschap in stuit. Ik voelde een tweede keizersnede dus al van ver aankomen. Daar was ik deels blij mee en deels ook niet. Het betekende dat ik een bevalling zou ondergaan, waarvan ik door de eerste al wist hoe die zou verlopen. Maar het betekende ook dat ik nooit zou weten hoe een vaginale bevalling is. Dat eerste gaf me enigzins geruststelling, omdat ik als de dood was voor de pijn die ik zou moeten doorstaan (iets met horrorverhalen) als ik vaginaal zou bevallen. Dat tweede gaf me ergens toch een verdrietig gevoel, omdat ik naar mijn idee nooit op eigen (oer)kracht zou bevallen en dat is het meest prachtige wat er is, toch? Ik bedoel, daar is ons vrouwenlichaam immers op gebouwd. Maar ik zou daar nooit over mee kunnen praten.

Toen onze dochter werd geboren, kregen we een cadeaubon voor Newborn Spa. Deze bon was misschien wel het BESTE cadeau EVER. In plaats van mooie kleertjes of nog zo'n schattig rompertje voor de baby (wat echt wel wordt gewaardeerd), was deze bon een UNIEK cadeau waarmee we als kersvers gezinnetje een bijzondere herinnering konden creëren. Een aantal maanden later zijn we nogmaals naar de spa geweest. Als het kon, had ik Nova elke week meegenomen. Ze vond het zo geweldig!

Nou, het gaat bijna gebeuren. Met een geplande datum op de kalender, ingepakte tassen en een babykamer klaar voor gebruik, is het duidelijker dan ooit dat onze dagen als gezin van drie zijn geteld. Elke avond als we Noof naar bed brengen, denk ik aan de laatste keer dat we haar als enig kind naar bed brengen. De laatste keer dat ze al onze aandacht krijgt en niet hoeft te delen. Het is spannend en hartverscheurend tegelijk - de definitie van bitterzoet.

De laatste tijd heb ik Pinterest afgestruind voor een aantal leuke activiteiten die ik met Nova kan doen. In deze huidige corona tijd worstelen we daar nogal mee, DUSSS maak ik het mijn missie om elke dag iets anders met haar te doen om haar kleine geest bezig te houden en in liefde te smoren.

In deze tijd denk je wel ergens anders aan dan aan je verjaardag vieren. Maar bij kinderen werkt dat toch anders. Het is dé dag in het jaar waar ze al zo lang naar toe leven.

Een dwangstoornis of obsessieve compulsieve stoornis (OCS) kenmerkt zich door het optreden van dwanggedachten (obsessies) en dwanghandelingen (compulsies). Dwanggedachten zijn terugkerende gedachten of voorstellingen die zich aan de persoon opdringen, en die als misplaatst beleefd worden. Ze gaan gepaard met angst of onrust. Omdat dwanggedachten hinderlijk en schaamtevol zijn, probeert de persoon er weerstand aan te bieden door ze te negeren, te neutraliseren of te stoppen. Dat kan gebeuren door het uitvoeren van dwanghandelingen. Dwanghandelingen moeten bij herhaling worden uitgevoerd en dienen ter geruststelling, of om angst en onrustgevoelens te verminderen. Soms gebeurt deze geruststelling in gedachten. Ook dan spreekt men van dwanghandelingen, omdat deze gedachten ook tot doel hebben angst en onrust te verminderen. OCS is een vicieuze cirkel die het vermogen van de persoon om dagelijks te functioneren beïnvloedt. Gezien het aantal gevallen van postpartum depressie en angst, is het geen verrassing dat vooral moeders last hebben van OCS. Door het stigma zullen er weinig moeders zijn die daar openhartig over durven te praten. Als een moeder met OCS, zou ik dat stigma graag willen doorbreken.

Woorden kunnen dit ongelooflijke wonder niet volledig beschrijven. Op 25 april 2018, om 11:52 uur, werd mijn kleine Nova Joy geboren via een geplande keizersnede en woog 3 kg. Het was echt het meest gezegende en kostbare moment van mijn leven!