Positief getest. Ons huis, voelt niet meer als ons veilige plekje en ik kan huilen hoe kon het gebeuren. Het voelt alsof ik gefaald heb in het beschermen van mijn kinderen, en al weet ik diep van binnen dat ik er heus niets aan kan doen het voelt zo oneerlijk. Als je een chronische ziek kind heb, die al meerdere keren heb moeten vechten in zijn leventje om te kunnen ademen. Dan heb je maar één doel als ouders; je kind beschermen en daar offerde ik, wij, samen alles de afgelopen maanden voor op. We hadden al eens met elkaar aan dat randje gestaan, heel veel spanning en angst gehad rondom Jizh zijn gezondheid en als het niet nodig is, nooit weer!

Negativiteit, wat heb je eraan? Niets. Het brengt je in het leven alleen maar onrust en dit is de reden waarom ik alles altijd positief wil bekijken. Ook nu, juist nu, probeer ik dit, maar mijn hart huilt. Ik heb pijn en intens verdriet, bang voor de toekomst.

Je kind zien stikken, de nachtmerrie van iedere ouder. Het was vreselijk om ons meisje in ademnood te zien raken.

Dagelijks geniet ik van het grote avontuur, het moederschap. Meer, zoveel meer betekent het dan dat simpele woord. Als je mij negen jaar geleden had gevraagd, wat ik verwachtte van het moederschap, was het zeker niet het antwoord geweest wat ik op de dag als vandaag zou geven. Het is gewoon veel meer, dan opvoeden, knuffelen, een traan, stoom afblazen en heel veel liefde, en nog meer liefde en zorgen. Het moederschap is voor mij één groot avontuur, functioneren op géén slaap. Leven, voluit leven en géén dag verspillen. Mijn naam is Priscilla Kroezen, moeder van twee zoons, zwanger van een dochtertje, partner van Yalmard Kusten en wij wonen onder de rook van Amsterdam, aan de bosrand van Spaarnwouden.