En toen stond mijn wereld stil.

Negativiteit, wat heb je eraan? Niets. Het brengt je in het leven alleen maar onrust en dit is de reden waarom ik alles altijd positief wil bekijken. Ook nu, juist nu, probeer ik dit, maar mijn hart huilt. Ik heb pijn en intens verdriet, bang voor de toekomst.

Je vraagt je vast af, is dit nu allemaal voor het Corona Virus? Ja, nee, deels, beide. Op het moment weet ik eigenlijk niet meer wat ik erger vind maar ik voel gemis, pijn en verdriet. Ik wil ervoor mijn moeder zijn, voor mijn vader. Dit willen we samen doen, in vreugde en verdriet zijn we er altijd voor elkaar maar nu even niet.

"What doesn't kill you makes you stronger."

Mijn moeder ging vorige week maandag voor een simpele echo naar de arts in het ziekenhuis. Ze heeft al jaren een gluten intolerantie, de laatste tijd ging het iets slechter, viel ze wat af maar eerlijk, kijk naar ons leven, er is vaak geen rust te bekennen dus we zagen hier géén kwaad in. Het is altijd, dat als wij net op adem zijn of nog net niet, vallen we van het één alweer in de zorgen van het ander met onze neus..

Dinsdag staan daar opeens mijn ouders voor de deur, terwijl we afgesproken hadden nergens meer heen te gaan nu het Corona Virus is uitgebroken en de arts dit ons adviseerde voor Jizh en mijn vader. Ik keek wat verbaasd op, maar zocht er niets achter. We hadden samen afgesproken binnen te blijven, veilig te blijven maar laten we eerlijk zijn van elkaar elke dag zien, naar helemaal niet is heel vreemd. De sleutel ging in het slot en ze stapte binnen en ik grapte direct; 1,5 meter afstand houden, zijn jullie de quarantaine nu al zat?

Ik keek om, en zag direct dat er wat was en dat mijn ouders het binnen zitten niet zat waren. Iets in de blik van mijn moeder, en mijn vader had een onrustige uitstraling.. Ze zeiden eerst nog niets, tot mijn moeder op het krukje bij het raam ging zitten. "Ik heb de uitslag van de echo gekregen." Ik reageerde nog vol enthousiasme 'Oh wat fijn, wat snel". Fijn was het dus niet, want mijn moeder vertelde dat het een heel simpele echo was, haar buik zag er prima uit, haar darmen, maar er stond toevallig een stukje blaas op de echo.. "Blaaskanker!"

Blaaskanker. Die kwam even binnen. Ik lijk nu al 3 dagen een zielig vogeltje wat van haar takje is afgedonderd en niemand die haar zal gaan oprapen. Ze heeft blaaskanker, mijn moeder, dit zag ik niet aankomen en ik ben niet negatief, maar ik voel pure verdriet. Mijn moeder zat daar op dat krukje, ik brak en huilde. Mijn vader met de tranen in zijn ogen en het enige wat ik kon uitbrengen was; 'Waarom dit, mogen we nooit even genieten zonder zorgen, heel even maar.' Met de tranen in mijn ogen, keek ik naar mijn moeder.. Raakte haar been aan, maar meer kon ik niet. Dit is onmenselijk. Het is oneerlijk.

Ik had mijn moeder willen omarmen, mijn vader willen knuffelen maar door de situatie waar we nu met zijn allen op de wereld in leven kon dit niet. We kunnen niet riskeren dat ze per ongeluk wel ziek worden. Mijn hart huilt, het doet zo'n pijn om niet bij mijn ouders te kunnen zijn, het voelt vreselijk om in deze tijd elkaar niet te zien of een arm om ze heen te kunnen slaan.

Deze week was voor mij niet alleen pijnlijk, maar ik voelde angst, gemis, en het voelt alsof ik faal als dochter, zonder dat ik hier iets aan kan doen. Dit alles door dat virus, omdat er hier iemand op de wereld is die zo nodig een vleermuis moest opeten. Wat bezield iemand.

Ik zit alle dagen alleen thuis van ochtend tot avond laat. Dit omdat mijn partner een vitaal beroep uit oefent in Jeugdzorg. Ik bid elke dag en hoop dat ze verhoort worden: "Hou ons gezin veilig, laat hem elke dag zonder virus terugkeren van zijn werk. "Angst is een slechte raadgever, ik ga mezelf niet laten overspoelen en inboezemen door angst. Ik recht mijn rug, ik sta op voor mijn vrijheid, jou vrijheid, en die van ons allemaal! Dit virus ontneemt het, nu, voor even, voor hoelang? Niemand gaat hier mij, of jou een antwoord opgeven.

Wel heb ik een antwoord voor alles wat gebeurd; Waardeer je vrije leven, die je nu ontnomen is. Neem niet alles voor vanzelfsprekend aan. We worden door dit virus helemaal terug naar de basis gebracht. Het enige wat je hebt is je liefde, moed, hoop en de drang naar volledige vrijheid. Ik heb maar 1 wens, en dat is dat ons gezin gezond blijft. Mama, Papa, door jullie ben ik waar ik nu sta in het leven, en ik zal sterk zijn. Ik zal moed hebben. Ik geef nooit op en wat hoop ik dat veel mensen het serieus gaan nemen. Als je het niet voor jezelf doet, doe het dan voor je medemens, voor mijn ouders, voor mijn kind. Doe het voor iemand die je kent die in de risicogroep valt.

Maandag, morgen, word mijn moeder geopereerd en krijgt zij direct een chemo-spoeling. We kregen te horen dat als er teveel Corona toename zou zijn, het niet door kon gaan. Wist je dat dit niet door kan gaan als er teveel mensen met Corona worden opgenomen? Dit geeft mij angst. Want ik wil mijn moeder gezond zien. Zorg dat jullie met je gezonde verstand keuzes maken. Het zorgstelsel kan het nu al bijna niet meer aan, belangrijke afspraken zoals die van mijn moeder kunnen hierdoor niet meer plaats vinden straks. Was dat dagje strand of een wandeling in het bloesempark het waard?

2020, laat een deuk achter in mijn hart. Want ieder dag van het jaar, zie ik mijn ouders elke dag en nu op het moeilijkste moment waar ik er voor mijn moeder had moeten zijn, kan ik haar hand nu niet vasthouden, naast haar staan en zeggen; mam, pap het komt vast goed!

Ik lach, maar ook ik huil..Volg je ons al op instagram: @priscillakroezen & @thekustens voor al onze lieve plaatjes en avonturen.