Je kind zien stikken, de nachtmerrie van iedere ouder.

Je kind zien stikken, de nachtmerrie van iedere ouder. Het was vreselijk om ons meisje in ademnood te zien raken.

Ik had al 2,5uur op gezeten met Jhenuá op mijn borst in bed, wij slapen immers al 7 weken zo op en af samen. We wilde haar voor de eerste keer eens echt op haar matrasje laten slapen tussen ons in, dichtbij. Ze was rustig aan het slapen, en omdat ze al weken spuugt, niet wil liggen, houden we haar alle nachten vast zodat zij kan slapen, groeien en geen energie verspilt. Net toen we haar even hadden neergelegd begon die vreselijke nachtmerrie..

Ze begon slijm te niezen, te spugen. Yalmard pakte haar op, ik schrok direct uit mijn volle slaap. Het was zo taai, ze werd rood, gilde, werd grauw en slap.

Door het taaie en overvloedige slijm raakte haar luchtweg belemmerd en begon ze te stikken. 112, de alarmlijn! De vrouw aan de lijn zei; blijf vooral rustig er komt een ambulance naar u toe. Voor enkele seconden verstijfde ik, ik trok wit weg zei Yalmard. Toen ik na die lange seconden dacht, dit gaat mis, we houden haar zo niet bij ons, kreeg ik een adrenaline kick. En ging direct over tot handelen.

Ik rende de trap af, en haalde de deur van het slot en maakte het tuinhek open. Riep naar boven, dat Yalmard met haar de trap af moest komen terwijl die bezig was om haar stabiel te krijgen. Ondertussen werd ze slap, maar sperde ze haar oogjes weer open, verstijfde en keek ons aan met de blik ‘Help, doe iets!’. We gingen over tot eerste hulp, en paste dit zelf toe, we hadden geen tijd om op de ambulance broeders te wachten!

Yalmard draaide haar op der buikje op zijn arm, en ik plaatste mijn mond over haar mond en begon het slijm uit te zuigen, daarna haar neusje. Het was zo taai, ik kwam er zelf niet eens doorheen, zoveel slijm. Maar ze kon een teug adem halen.. Ondertussen hing de centrale nog aan de lijn om door te geven waar de ambulance was, hoelang we nog alleen waren. Ik kon naar buiten lopen, om te wenken gaf ze aan, ik rende naar buiten en zag de ambulance ons dorp in rijden. Hij moest nog een bocht en straat door, ik rende naar binnen en zoog nog voor een laatste keer aan haar mond, haar neus. Weer kreeg ze een beetje lucht binnen..

De ambulance broeders rende ik tegemoet, gaf terwijl ze bezig waren de situatie door en wat zich had voorgedaan. Eenmaal binnen, schoof ik alles opzij van de eettafel, de broeders namen het van ons over. Het slijm zogen ze weg, en controleerde haar. 12 minuten, minuten van angst die uren leken te duren.

We werden meegenomen naar het ziekenhuis, ik mee, Yalmard bij de jongste thuis en de oudste was uit logeren bij opa en oma. Het leek alsof ik terug geplaatst werd naar 14 september, ik alleen in de ambulance met mijn zwangere buik en de gebroken vliezen bij 28 weken. Weer de angst dat ik haar, ons lieve kleine mini meisje zou verliezen.

Uren later in het ziekenhuis ontdekte ik dat mijn hand nog trilde nadat ik al uren ‘Somewhere over the Rainbow’ neuriede waardoor Jhenuá rustig bleef, maar mijn hart bonsde nog in mijn keel.

Stabiel, ze is stabiel. Dankbaar dat we wisten te handelen. Ze wordt nu goed in de gaten gehouden en onderzocht. Ze is niet verkouden, ze was niet ziek, had geen koorts, maar toch stikte ze in slijm. We hopen morgen meer te horen en vandaag wachten we af, de angst zit er goed in. Bij iedere gorgel, spugen en krimp hoop ik dat het niet opnieuw gebeurd.

Al 7 weken slapen we om en om met ons meisje op ons borst, omdat ze spuugt, misselijk is, zichzelf niet warm kan houden en we iedere avond vanaf de geboorte al een slijm geluidje hoorde. Je vader- en moeder instinct zit er maar zeer zelden naast, wat ben ik gelukkig dat ik nooit naar goede adviezen luister als ik een onderbuik gevoel heb. Ik wil niet weten hoe dit had afgelopen als ze in haar kamertje alleen had gelegen. ❤️ 

Je kunt een glimp uit ons leven volgen op instagram: @priscillakroezen en @__borntosparkle