Positief getest. Ons huis voelt niet meer als ons veilige plekje.

Positief getest. Ons huis, voelt niet meer als ons veilige plekje en ik kan huilen hoe kon het gebeuren. Het voelt alsof ik gefaald heb in het beschermen van mijn kinderen, en al weet ik diep van binnen dat ik er heus niets aan kan doen het voelt zo oneerlijk. Als je een chronische ziek kind heb, die al meerdere keren heb moeten vechten in zijn leventje om te kunnen ademen. Dan heb je maar één doel als ouders; je kind beschermen en daar offerde ik, wij, samen alles de afgelopen maanden voor op. We hadden al eens met elkaar aan dat randje gestaan, heel veel spanning en angst gehad rondom Jizh zijn gezondheid en als het niet nodig is, nooit weer!

We besloten niemand in huis meer te laten vanaf maart, vrienden en familie spraken we via facetime en ik offerde alles op en ruilde het mijn werk in voor het thuisonderwijs. De kinderen waren gelukkig, we hadden het fijn samen, soms best lastig dat thuisles geven, maar we deden het toch maar!

Ik zag in deze maanden Jizh opbloeien, nu zit hij helemaal alleen op zijn kamer, mijn hart breekt. Nee, niet omdat hij besmet is geraakt, maar zijn broertje, daarna ik, Jhenuá en Yalmard is nog in afwachting van de test. Op het moment dat Jaih, vreselijk ziek werd dacht ik eerst; een griepje. Toen ik merkte dat Jaih niets anders meer kon dan liggen, koorts van tegen de 40. Dacht ik nee, dit is mis. Dat lijfje van hem, ligt keihard te vechten..

Ik begon de kamer van Jizh te ontsmetten, vertelde hem wat ik vermoedde en besloten hem daar te laten. We deden dit alles tenslotte voor hem, voor zijn kwetsbare gezondheid.. Ik belde de GGD om een afspraak te maken, zelf had ik spierpijn maar verder niets aan de hand. Jaih daarin tegen, och mijn lieverd, zo beroerd!

Jaih kon direct terecht voor de test zaterdag, ik vroeg netjes of ik ook mocht test al had ik alleen spierpijn. De eerste test die binnenkwam was die van mij, positief. Inmiddels heb ik zo’n pijn, heel mijn lichaam doet pijn, als ik loop ben ik buitenadem, en diep inademen kan ik niet want dat doet pijn en ondertussen zorg ik voor twee zieke kindjes, eerlijk het is bijna niet te doen.

Gisteravond lag Jhenuá op mijn schoot te slapen, opeens voelde ik dat ze begon te gloeien, ze leek we een kacheltje. 39.9, suf, hijgend. Ik toch de hap gebeld, ook zij, vecht tegen dat rot virus. In 4 dagen tijd, greep het in ons gezin drastische om zich heen, Jizh als enige gezond en veilig op zijn kamer.. Ik hoop dat wat ik heb kunnen doen nog, dat dit zal helpen, dat Jizh het niet zal krijgen. Het voelt best angstig, omdat we niet weten hoe het uitpakt als hij het wel krijgt. Ondertussen kijk ik naar ons meisje die nu zo ziek is. Mijn hart huilt!

Volg onze avonturen op instagram via @thekustens en @priscillakusten.