Elke hoog zwangere vrouw kent dit denk ik wel. ‘S avonds naar bed gaan in de hoop dat je wakker wordt met gebroken vliezen of weeën. Zo ging ik vanaf de 37 weken dus ook naar bed. Niet omdat ik de zwangerschap zat was, maar puur omdat ik het kleine ventje wilde ontmoeten. Donderdag 29 oktober werd ik wakker, de paar voorweeën die ik ‘s nachts had waren alweer gestopt. Ik was die dag precies 39 weken, nog tijd zat dus. 

Heerlijk heel de dag heeft mijn dochter van 4 jaar gisteren in het zwembad gezwommen. Rond een uurtje of half 6 gingen we maar eens naar binnen. Binnen 3 minuten was heel de speelgoedkist leeg getrokken en was ze heerlijk aan het spelen. 

Tijdens mijn zwangerschap wist ik het zeker, ik wil in het ziekenhuis bevallen. Vele vroegen of mijn moeder bij de bevalling aanwezig zou zijn. Maar dat wilde ik juist niet, dit wilde ik echt op eigen kracht doen. Rustig de eerste paar uur kunnen genieten van mijn kleine meid, zonder dat er direct bezoek was. Maar toch liep het niet zo...

Terug naar het jaar 2014. Op dat moment was ik 19 jaar oud, druk bezig met afstuderen en een bijbaantje bij de Jumbo. Tienermoeders, wat erg, het zou je maar gebeuren. Zo gingen de verhalen rond in ons dorp, waar ik precies het zelfde overdacht. Iedereen weet toch dat je zwanger kunt raken?!