3 jaar geleden
Is de bevalling nu begonnen?
Of zijn het voorweeën...
Elke hoog zwangere vrouw kent dit denk ik wel. ‘S avonds naar bed gaan in de hoop dat je wakker wordt met gebroken vliezen of weeën. Zo ging ik vanaf de 37 weken dus ook naar bed. Niet omdat ik de zwangerschap zat was, maar puur omdat ik het kleine ventje wilde ontmoeten. Donderdag 29 oktober werd ik wakker, de paar voorweeën die ik ‘s nachts had waren alweer gestopt. Ik was die dag precies 39 weken, nog tijd zat dus.
Hup, uit bed. Want mijn dochter moest gewoon naar school. Op het schoolplein begint het gesprek met de andere ouders natuurlijk over mijn zwangere buik; hij zit er nog steeds in eh! Waarop ik nog antwoorden; ja hoor, hij zit prima. Na het wegbrengen van m’n dochter, heb ik nog even wat boodschappen gedaan. Zo thuis en ik plof neer op de bank. Iets wat ik de laatste weken regelmatig deed.... Rond half 11 kreeg ik wat last van mijn rug, misschien een verkeerde houding? Na een kwartier viel het me op dat de rugpijn soms iets sterker werd, en opende ik maar mijn weeën app. Rond deze periode van de zwangerschap hoop je natuurlijk dat ieder pijntje iets betekent. Ik moest me zelf heel goed concentreren om te voelen wanneer de rugpijn iets sterker begon te voelen. Tot mijn verbazing zat er telkens ongeveer 6 min tussen! Op dat moment belde ik mijn vriend op, hem leek het toch slimmer om alvast het ziekenhuis te bellen. Bij mijn vorige bevalling ging het zo snel, dat we te laat waren om nog naar het ziekenhuis te kunnen.
Het ziekenhuis wilde toch dat we langs kwamen, maar we mochten rustig aan doen. De pijn was prima te doen, dit waren geen weeën. Eerder voorweeën.. Een echte wee herken je direct, zeggen ze altijd. Om half 2 kwamen we aan in het ziekenhuis, voor de zekerheid wel de vluchtkoffer gepakt. Maar die moest van mij in de auto blijven. Mijn gevoel zei dat we toch zo weer naar huis gingen.
Om 2 uur lag ik een half uurtje aan de ctg. De ctg gaf weeën activiteit aan, er was dus wel iets aan de hand. Ze vertelde mij dat het of voorweeën waren of het begin van de bevalling. Voor de zekerheid wilde toch even de ontsluiting checken. Met 37 weken zat ik op 2 cm, maar nu was het 3 cm. Ze wilde het toch nog even aankijken.
De tijd ging langzaam voorbij... Ik wilde naar huis, was er zeker van dat het voorweeën waren en ze ieder moment zouden ophouden. De pijn was veelte mild vond ik zelf. Om 4 uur zouden ze terug komen om te kijken of de ontsluiting iets deed. Tot ik om kwart voor 4 de weeën in mijn buik kreeg, deze moest ik toch wel echt weg puffen. Zouden dit toch dan echte weeën zijn?! Om 4 uur zoals afgesproken kwamen ze even checken; 5cm! Het waren nu dus echt weeën! De kans was groot dat ik vannacht ging bevallen zeiden ze. Maar ook het moment dat ze mijn vliezen konden breken. Ik had geen beval plan, maar wilde graag voor het persen dat mijn vliezen al gebroken waren.
Het breken van de vliezen ging een beetje moeizaam, maar na 3 pogingen lukte het. Op dat moment ging de spanning door mijn hele lichaam, maar ook de pijn nam krachtig toe! Ik dacht zelf dat het kwam omdat ik me op dat moment realiseerde dat het nu echt ging gebeuren. Ik probeerde me zelf rustig te krijgen, maar de pijn was te heftig! Heel heftig! Ik wilde pijnstilling, niet over 5 min maar nu! Het leek hun slimmer om eerst even een douche te nemen, dat schijnt ook te helpen. Maar ook in de douche hield ik het niet vol. M’n vriend trok aan het touwtje, al snel was er iemand ter plaatsen. Op dat moment was de wee net weer even weg. Er werd gevraagd of ze ons ergens mee kon helpen. Waarop mijn vriend antwoorden; ze wilde graag pijnstilling maar volgens mij is dat al niet meer nodig. Huh wat?! Het enige wat ik er uit kreeg was; ik wil wel pijnstilling... Binnen een paar minuten was ik “afgedroogd” en terug naar bed geholpen. Op handen en knieën deed ik er alles aan om de pijn vol te kunnen houden. Het was nu net half 5 geweest, half uur geleden zat ik pas op 5 cm. Maar alles in mij zei me dat het er uit moest. De gynaecoloog werd geroepen, ik moest op m’n rug gaan liggen. Hij checkte mijn ontsluiting en ik zat op 10cm. Oké luister goed, als wij zeggen dat je mag persen, duw naar de pijn! Na 20 min had ik mijn zoontje vast. Wauw, hij is er! Ik had nog zo veel pijn, nog zo veel last van weeën. Maar hij is er! 2 uur daarvoor wilde ik nog naar huis, nu lag hij in mijn armen.