Waar mensen zich mee bemoéien bij een wildvreemde in de Jumbo... ik zou geneigd zijn dan eens te beginnen over hun onverstandige keuzes qua boodschappen (“oh, een pakje sigaretten? Verstandig hoor...”.. “Drie flessen wijn? Is eentje niet genoeg voor vanavond?”)

Ik herken veel in je verhaal. Ik was 17, bijna 18 toen mijn dochter geboren werd. Ondanks dat ik veel steun had, kon ik de roddels en praatjes niet links laten liggen. Mensen nemen je gewoon niet serieus als je jong moeder wordt. Nu is mijn dochter 8 en nog steeds wordt ik door vele niet serieus genomen. Vooral op haar school is dat lastig. Nog vaak hoor ik, wat was je er vroeg bij. Maar daar heb ik nu een vast antwoord voor: “dan kan ik alleen maar langer van haar genieten” Bij ons was het een bewuste keuze om zwanger te worden en ik verwacht niet dat anderen dat begrijpen, maar wel dat ze het accepteren.

Ik was 18 jaar toen mijn dochter geboren werd. Herken heel erg wat je zegt over niet trots je babybuik kunnen showen. Heb er nu ( mijn dochtertje is 15 maanden) wel spijt van dat ik niet zo heb kunnen genieten van mijn zwangerschap door vooroordelen van anderen. En dat ik het mijzelf ook zo aangetrokken heb. De eerste vraag die ik meestal krijg is woon je nog bij je ouders? Of waar is de papa? Mijn vriend ( baby daddy), en ik wonen gewoon samen net als elk ander ‘normaal’ gezin.

Wat erg dat die jonge ouders niet eens de kans krijgen!! Gelijk instanties erbovenop zetten. Dus ze is een jonge moeder? So what? You go mommy's!!