Inmiddels zit ik ongeveer 3 jaar thuis. Na mijn eerste zwangerschap en een huilbaby ben ik in de ziektewet terecht gekomen. Ik dacht dat het allemaal wel mee viel en hield mezelf voor dat dit ook zo was. Nu heb ik inmiddels de behandeling bij de psycholoog afgesloten en ben ik met een reïntegratie bureau aan het kijken om weer in het arbeidsleven te komen. Ik denk/dacht dat ik dit ook echt wou. Weer een leven van mezelf en niet alleen voor de kinderen (want inmiddels heb ik er 2)  Maar nu kreeg ik een bericht van het uwv over een uitschrijving en ineens beangstigde het mij enorm. Wat nu, hoe ga ik dit doen... moet ik mijn kinderen naar een wildvreemde brengen? Wat voor werk wil en ga ik doen? Hoe kom ik weer aan het werk na 3 jaar ziektewet? Ben ik nog wel die sterke vrouw die ik altijd was en waarvan ik doe overkomen dat ik dat nog ben? Ik ben verdrietig maar waarom? Als ik vanaf een afstandje kijk naar mijn leven is het een heel mooi leven... ik heb een lieve vriend, 2 prachtige zonen, een mooi huis. Lieve familie en vrienden. Toch voel ik mij op meerdere momenten ongelukkig maar ik snap zelf niet waarom... Ik ben bang om te bellen met mensen, bekenenden maar vooral met instanties en bedrijven. De dokter, het ziekenhuis, de tandarts, het uwv, een bedrijf waar ik een sollicitatie naartoe heb verstuurd of zelfs de fietsenmaker... Eerlijk is eerlijk het gaat niet zo goed maar waarom niet? Hoe vertel ik dit aan mensen zonder dat ze me anders aankijken? En als ik weer naar een psycholoog zou gaan hoe moet dat dan? Mijn jongste wil helemaal niet bij me weg, die huilt al als ik naar boven ga of even de kamer uit loop.... En dan wat kan een psycholoog nou eigenlijk doen, ik ben daar al vaker geweest en eigenlijk betekent het alleen maar dat ik praat over mijn gevoelens en alles wat ze zeggen weet ik ook wel maar toch lukt het me niet om gelukkig te zijn.. In principe leef ik mijn hele leven al zoals ik leef en ging dat altijd prima maar nu niet meer en als je iets al bijna 30 jaar doet ga het dan nog maar is proberen te veranderen.. Ik weet dat het moet maar het lukt niet ik lijk wel vast geroest te zitten.

Na wat formaliteiten werd ik aangesloten aan weeën opwekkers. Ik vond het jammer en raar dat je nog niet uit jezelf bent gekomen. Het duurd allemaal langer dan verwacht omdat je blijkbaar als sterrenkijker lag. Misschien dat je daardoor ook niet eerder bent gekomen. Ergens in de laatste momenten voor de "uitdrijving" ben je nog gedraaid maar alsnog moest er een handje geholpen worden om je het geboorte kanaal door te helpen. Mogelijk lag dit aan je brede schouders. En nu zijn we alweer een jaar verder. Je bent geen baby meer. Voor mij al een poosje niet meer hoor want je bent behoorlijk ondernemend. Je bent echt een  klein aapje, overal waar je op kan klimmen klim je op. Je kan al wel lopen maar hebt hier nog geen zin in. Kruipen is net zo snel en veiliger. Aan de hand loop je heel goed en eigenlijk ondersteun ik je dan ook niet, maar je laat maar niet los :). Je bent mijn vrolijke kleine knuffelbeertje en ik hou ontzettend veel van jou. Ik moet je eerlijk vertellen dat ik niet overweldigd werd door liefde direct na de bevalling zoals bij je broer. Je was een vrij forse baby en in mijn optiek heel groot. Het spijt me dat ik dit niet direct zo heftig heb gevoeld maar daar kan ik niks aan doen daarintegen is dat gevoel in dit jaar absoluut gekomen. Toen je net geboren was dacht ik nog: zie je wel dat je niet zoveel van je 2de kind houdt als het eerste maar nu weet ik dat dit totale onzin is. En het klopt mijn wereld was niet ineens volkomen verandert toen jij werd geboren want ik was al moeder en ik wist wat er van mij verwacht werd... Daarnaast zag ik direct meer van mezelf in jou terug en daardoor wist ik ook dat jij je wel zou redden. Dat denk ik nog steeds, je bent zo anders dan je broer. Jullie lijken wel op elkaar alleen ben jij wat breder en forser. Je danst zodra je muziek hoort en word daar heel vrolijk van. 1 van je eerste woordjes (het eerste gerichte woordje) was eten. En dit doe je het liefst de hele dag door... Je lust ook alles wat we je geven, heerlijk. Lieve grote kleine man van mij morgen is er geen baby meer in huis en ondanks dat jij zo groot bent kan ik me het nog niet echt voorstellen dat je geen baby meer bent. Het jaar is voorbij gevlogen en je bent misschien wel niet klein maar je blijft mijn kleine man. Mijn vrolijke knuffelbeertje. Soms kijk je naar mij alsof je verliefd bent ( eigenlijk best vaak) papa is daar wel is verbaasd over... Dan zegt hij weer: hij is echt verliefd op je hoor, en tegen jou zegt hij: Hé ze is van mij hoor, dat is mijn meisje, mijn vriendin, zoek er zelf maar 1. 

Slapen is bij jou nooit een makkelijk punt geweest. Van baby af aan heb jij altijd al tegen de slaap gevochten  en nog steeds wil je dit liever niet (totdat je echt instort natuurlijk).

Een tijdje terug was er weer z'n avond, zoon lief wilde alleen maar bij mij zijn. Ik mocht niet uit beeld en het liefst niet buiten zijn hand bereik. Ik ging dus samen met hem douchen en hij kwam heerlijk tegen me aan zitten, als ik alleen al op stond begon meneer te jammeren. Na het douchen zijn we hem zijn pyjama aan het aan trekken op bed en zegt mijn vriend ineens, hij houdt gewoon zoveel van jou dat hij altijd bij je wil zijn. Ineens schiet ik vol, tranen springen in mijn ogen en mijn vriend kijkt me aan en vraagt wat er is. (misschien goed om te weten: ik ben zwanger van de tweede en heb behoorlijk last van hormonen. Daarnaast ben ik sowieso veel gevoeliger geworden sinds ik moeder ben) Ik antwoord: straks komt er een tijd en dan wil hij dat helemaal niet meer.... ( tranen rollen over mijn wangen) dan wil hij geen kusjes en knuffels meer en moet ik uit zijn buurt blijven, wat moet ik dan?