1 van de valkuilen van opvoeden. Voor mijn oudste zoon

Slapen is bij jou nooit een makkelijk punt geweest. Van baby af aan heb jij altijd al tegen de slaap gevochten  en nog steeds wil je dit liever niet (totdat je echt instort natuurlijk).

Sinds de geboorte van je broertje is het drama eigenlijk weer groter geworden. Je wilde bij papa en mama slapen  want je broertje sliep ook bij ons op de kamer. We hebben dat toegestaan omdat je nog zo jong was en we jou niet het gevoel wilden geven dat jij ineens minder belangrijk voor ons was. Na verloop van tijd wilden we je natuurlijk wel weer in je eigen bed laten slapen en we hadden nog een ledikantje voor je dankzij vrienden. We hebben  je toen ook laten huilen en op een gegeven moment ging het savonds beter maar werd je vaak snachts wakker en lag je uiteindelijk nog tussen ons in. Dus besloten we je in het grote bed te leggen zodat ik even bij je kon liggen als je snachts wakker werd. Dit werd meer gewoonte als uitzondering. Savonds moest ik ook vaak bij je liggen  tot je in slaap viel en als ik niet toe gaf ging je zo hard huilen dat je broertje wakker werd. Vorige week zijn we naar opa en oma geweest en hebben we daar geslapen, waar we je wel lieten huilen want daar werd je broertje niet wakker van je. De laatste avond daar huilde je nog maar 10 minuten en je zei dat je thuis wilde slapen omdat je bij mama wil slapen. Dus thuis zag ik er tegenop om je naar bed te brengen maar wonderbaarlijk genoeg ging je slapen zonder te huilen en je sliep de hele nacht door. Dit duurde 2 nachten om vervolgens weer snachts wakker te worden en bij ons te willen liggen. Smiddags kon ik je dan wel gewoon op bed leggen tot vanmiddag.... Ik heb je te laat naar bed gedaan je was al te moe en oma was hier ook nog. Je hebt gehuild en probeerde 1 keer uit bed te gaan het huilen duurde niet heel lang maar het brak mijn hart wel weer. En zo dom als een moeder maar kan wezen was ik vanavond was ik nog in de tuin bezig en hebben we kikkers vrij gelaten je was nog zo mooi met de buurmeisjes aan het spelen  dat ik besloot ook de buitenkant van de heg nog even te snoeien en toen ik je maar bed bracht was het anderhalf uur later als anders waardoor je te moe was en dus weer moest huilen en schreeuwen. Mijn hart brak en ik voelde mij zo schuldig, dit was mijn schuld. Dit keer had ik het kunnen voorkomen  maar dat heb ik niet gedaan. Sorry daarvoor, niemand is perfect en ik al helemaal niet. (Ook al denk jij daar nu gelukkig vaak nog anders over)