7 jaar geleden
Bang om julie los te laten. De druk neemt toe...
Een bericht van het Uwv doet me beseffen dat het echt niet zo goed met me gaat als ik zelf doe voorkomen.
Inmiddels zit ik ongeveer 3 jaar thuis. Na mijn eerste zwangerschap en een huilbaby ben ik in de ziektewet terecht gekomen. Ik dacht dat het allemaal wel mee viel en hield mezelf voor dat dit ook zo was. Nu heb ik inmiddels de behandeling bij de psycholoog afgesloten en ben ik met een reïntegratie bureau aan het kijken om weer in het arbeidsleven te komen. Ik denk/dacht dat ik dit ook echt wou. Weer een leven van mezelf en niet alleen voor de kinderen (want inmiddels heb ik er 2) Maar nu kreeg ik een bericht van het uwv over een uitschrijving en ineens beangstigde het mij enorm. Wat nu, hoe ga ik dit doen... moet ik mijn kinderen naar een wildvreemde brengen? Wat voor werk wil en ga ik doen? Hoe kom ik weer aan het werk na 3 jaar ziektewet? Ben ik nog wel die sterke vrouw die ik altijd was en waarvan ik doe overkomen dat ik dat nog ben? Ik ben verdrietig maar waarom? Als ik vanaf een afstandje kijk naar mijn leven is het een heel mooi leven... ik heb een lieve vriend, 2 prachtige zonen, een mooi huis. Lieve familie en vrienden. Toch voel ik mij op meerdere momenten ongelukkig maar ik snap zelf niet waarom... Ik ben bang om te bellen met mensen, bekenenden maar vooral met instanties en bedrijven. De dokter, het ziekenhuis, de tandarts, het uwv, een bedrijf waar ik een sollicitatie naartoe heb verstuurd of zelfs de fietsenmaker... Eerlijk is eerlijk het gaat niet zo goed maar waarom niet? Hoe vertel ik dit aan mensen zonder dat ze me anders aankijken? En als ik weer naar een psycholoog zou gaan hoe moet dat dan? Mijn jongste wil helemaal niet bij me weg, die huilt al als ik naar boven ga of even de kamer uit loop.... En dan wat kan een psycholoog nou eigenlijk doen, ik ben daar al vaker geweest en eigenlijk betekent het alleen maar dat ik praat over mijn gevoelens en alles wat ze zeggen weet ik ook wel maar toch lukt het me niet om gelukkig te zijn.. In principe leef ik mijn hele leven al zoals ik leef en ging dat altijd prima maar nu niet meer en als je iets al bijna 30 jaar doet ga het dan nog maar is proberen te veranderen.. Ik weet dat het moet maar het lukt niet ik lijk wel vast geroest te zitten.
Angst om te bellen, angst om de zorg voor mijn kinderen over te dragen, angst om het niet goed te doen voor mijn kinderen. Angst om te falen, als moeder, als vriendin, als dochter, als alles eigenlijk....
De angst om de kinderen over te dragen begrijp ik zelf nog wel, hoe vaak hoor je tegenwoordig wel niet van die nare verhalen over mishandeling of misbruik... En hoe kan iemand anders mijn kinderen geven wat ze nodig hebben, terwijl ze nog zoveel andere kinderen hebben om op te letten. Als ik langs het schoolplein loop zie ik zo vaak iets gebeuren wat niet door de leraren of leraressen wordt opgemerkt. En natuurlijk weet ik ook wel dat loslaten ook een deel van het ouderschap is maar daar wordt het niet makkelijker door. Mijn oudste gaat naar de PSZ en vindt dat prachtig, hij heeft ook 2 hele lieve leraressen en verteld altijd eerlijk als er wat is gebeurt. Maar de jongste kan natuurlijk nog niet praten dus als ik die weg zou brengen hoe weet ik dan hoe hij het vindt?
Ik weet het allemaal gewoon niet meer zo goed, wat moet ik doen om een betere mama en weer een gelukkige vrouw te zijn?
Niet dat ik continu ongelukkig ben maar toch zit dit gevoel er wel en komt het regelmatig naar de oppervlakte als de tijd er is. Anders ga ik op de automatische piloot door om voor mijn kinderen te zorgen en er voor hun te zijn. Want natuurlijk zijn hun nummer 1.