Om deze titel te typen voelt voor mij heel raar. Ik voel me misschien zelfs wat schuldig. Alsof ik dit niet mag typen. En toch besloot ik het te doen.

Onze lieve Lily is niet 100%. En dat zeg ik niet omdat er bij haar 'een hoek af is'. Ja, dat is er ook. Maar dat is bij mij ook. Lily is 200%. In alles. Zij geeft haar altijd volledig en dat is super leuk. Lily smijt haarzelf. Ze is 200% lief, 200% grappig, 200% slim, 200% charmant, 200% gevoelig, 200% zorgzaam, en ga zo maar door. Het nadeel van jezelf altijd zo 'smijten' is dat je batterij ook plots leeg kan zijn. En zo is dat ook bij Lily. 

Ken je dat, dat gevoel dat je je enthousiasme bijna niet kan beheersen? Ik heb dat. Ik kan zo blij worden van mooie kledingstukken voor Lily en Babs. Waar Lily voornamelijk in Zara rondliep als baby is dat bij Babs niet (meer) zo. Vorig jaar ben ik begonnen met het bewust samenstellen van een lente/zomer garderobe voor Lily. En omdat ik toen zwanger was van Babs kon ik me ook heerlijk laten gaan in de kleinste kindermaatjes!

Vandaag is het precies zes weken geleden dat ik werd geopereerd. En de meest gestelde vraag de afgelopen weken is: Hoe gaat het? De eerste week na de operatie werd dat vaak gevraagd, hoe meer weken er verstrijken hoe minder dat wordt gevraagd. Nu krijg ik nog af en toe die vraag. Super lief! Net als dat ik zwanger zijn en bevallen in ‘Corona-tijd’ niet evident vond, vind ik dat ziek zijn ook niet. Laten we eerlijk zijn, het is heel eenzaam!

Donderdag 28 januari, de dag van de operatie. Om 5u30 werd ik wakker gemaakt om me voor te bereiden. Om 7u00 zou ik naar het operatiekwartier worden gebracht. Ik was verbazend rustig, maar mijn gsm afgeven aan de verpleegkundigen kon ik niet. Ik wilde deze tot het aller allerlaatste moment bij me houden. Zo kon ik nog even contact hebben met Tom en mijn ouders. Pas als mijn bed de gang op werd gereden, kwam de verpleegster mijn gsm halen. En dan ineens voelde ik mij super alleen... Het ziekenhuis ‘sliep’ nog en ik werd naar mijn grote operatie gereden.

Lieve Babs,

Vorige week dinsdag was een emotionele dag. De hele dag ‘hikte’ ik aan tegen het moment dat ik Lily en Babs in bed zou leggen. Afscheid van ze zou nemen, want ik wist dat ik daar in de ochtend weinig tijd voor zou hebben. Lily legden we voor ze ging slapen nog eens uit dat mama haar morgen nog naar school zou brengen, maar dat ze daarna bij de dokter zou gaan slapen en pas naar huis zou komen als ze beter was. De kindjes lagen goed en wel in bed als Tom zijn telefoon ging. Het was de chirurg. Hij had een probleem in zijn operatie-schema. Er lagen mensen in het ziekenhuis opgenomen die ook geopereerd moesten worden. Dit zorgde ervoor dat mijn operatie een week verplaatst zou worden. Of ik dat een probleem vond? Fijn is anders, maar zes jaar geleden was ik degene die er met spoed werd tussen genomen. Dus ik kon niet anders dan zeggen dat het geen probleem was. Het is trouwens ook niet in me opgekomen om te zeggen dat het niet kon...

Hoe bereid je een 2,5 jarige voor op de operatie en ziekenhuisopname (lees: afwezigheid) van mama voor tien dagen? Ik weet het niet. Ik deed het nooit eerder, maar we proberen het zo goed als mogelijk. Hoe veel Lily al heeft meegekregen van de hele situatie weet ik niet. Wat ik wel weet is dat ze enorm gevoelig is en toch wel het één en ander aanvoelt. Een tijdje terug, wij hadden net het nieuws gehoord van de operatie, komt Lily naar me toe en legt haar hoofd op mijn borst. Ze kijkt verbaasd op. Legt haar hoofd terug op mijn borst, luistert... En komt weer recht. Dit keer met een vingertje naast haar oor en zegt: "Hoor eens! Mama heeft een duifje in haar buik.". Terwijl ik dit typ rollen de tranen weer over mijn wangen. Dit was zo'n speciaal moment. Lily zei hier eventjes heel duidelijk in haar eigen woorden wat er aan de hand is.

De meest gestelde vraag sinds mijn post over de operatie die eraan zit te komen is: "Ga je nu stoppen met borstvoeding?". Au, pijnlijke vraag, maar ik snap het wel en wil er graag uitgebreid antwoord op geven. Want eerlijk, het was ook één van de eerste dingen die bij mij opkwam.