Hoe gaat het nu echt?

Vandaag is het precies zes weken geleden dat ik werd geopereerd. En de meest gestelde vraag de afgelopen weken is: Hoe gaat het? De eerste week na de operatie werd dat vaak gevraagd, hoe meer weken er verstrijken hoe minder dat wordt gevraagd. Nu krijg ik nog af en toe die vraag. Super lief! Net als dat ik zwanger zijn en bevallen in ‘Corona-tijd’ niet evident vond, vind ik dat ziek zijn ook niet. Laten we eerlijk zijn, het is heel eenzaam!

Om een antwoord te geven op de vraag “hoe gaat het nu?” schrijf ik deze blog.Het gemakkelijkste is om te antwoorden met ‘goed’, want meestal is dat ook zo, maar echt niet altijd en alle dagen. Dit kan week tot week verschillen.

Lichamelijk kan ik zeggen dat het goed gaat. Natuurlijk ben ik nog aan het herstellen en doordat het een heroperatie was, duur de genezing wat langer dan de vorige keer. Dinsdag was ik bij de cardioloog en die was tevreden. Ik ga jullie details besparen, maar hij wil me ‘pas’ over een half jaar terug zien, dus dat is goed nieuws! Wekelijks ga ik naar de huisarts. Ik word nog nauw opgevolgd tot mijn bloedverdunners op punt staan. En eerlijk, ik vind dat prettig. Ik heb een heel lieve en fijne huisarts. Momenteel ben ik fysiek hyperalert. Voorheen maakte ik mij niet zo snel druk. Dat is nu wel anders, ik denk dat het vooral komt door de angst die ik voelde toen ik uit de narcose kwam. Daarnaast heb ik Tom beloofd om geen risico’s meer te nemen met mijn lichaam. Het is niet enkel mezelf die ik daarmee benadeel, maar ook Tom en de meisjes. Qua conditie ga ik echt wel goed! Elke dag ga ik letterlijk een stapje vooruit. Ik merk het heel erg. Natuurlijk loop ik nog geen marathon en als je begint te snelwandelen kan ik niet meewandelen en kletsen tegelijk, maar hey, ik kan wel al een heel eind wandelen!

Iets waar ik door terug gefloten wordt, is de vermoeidheid. Die lijkt maar niet weg te gaan... Maar vorige week werd de boosdoener gevonden: bloedarmoede. Pilletje erbij en hopelijk binnenkort gaat dit weer beter.

De laatste tijd ben ik met momenten erg gefrustreerd en geïrriteerd. Mijn hoofd wil vaak meer doen, dan mijn lichaam aan kan. Niets voor mij! En als ik een dag alles heb gegeven, moet ik daar vaak één a twee dagen van bijkomen. Meestal is dit zo na het weekend. De weekends zijn heel zwaar. Heel stom vind ik dat, want dat moet juist leuk en fijn zijn! Weet je wat ook zo vreselijk frustrerend is? Afhankelijk zijn van de mensen rond je. Ik vraag al niet graag hulp en nu 3x per week hulp moeten vragen omdat je ergens (vaak de huisarts) naartoe moet, is zo stom!

Klagen en zeuren ligt echt niet in mijn aard. Ik ben liever positief. Kijk graag vooruit en naar de dingen die ik wél kan. Maar ik kan ook niet ontkennen dat het afgelopen jaar (inclusief zwangerschap, bevalling, ziek zijn, ...) heel zwaar is (geweest) zowel fysiek als emotioneel voor mij, Tom, de meisjes en onze ouders. Wanneer ik dan mensen hoor klagen over, voor mij, pietluttigheden kan ik me daar dan ook enorm aan ergeren. Natuurlijk ervaart iedereen dingen anders, maar ik heb daar dan geen zin in...

Goed, de afgelopen weken hebben me ook veel geleerd. Ik heb het beste vriendje in de wereld en de liefste kindjes. Het is niet altijd even gemakkelijk en vooral Lily worstelt ook wel met de situatie, maar dat gaat weer verbeteren. Ik kan en mag rust nemen. Het huis stort niet in elkaar. Ik ben blij dat ik ‘leef’. Ik waardeer en geniet van kleine dingen véél meer en mis dat soms wat bij anderen.

Vlak voor de operatie postte ik een foto met mijn trui met de tekst: Carpe Diem! Dat dus, nog steeds en elke dag een beetje meer.

Liefs,

Nadieh