"Mama heeft een duifje in haar buik"

Hoe bereid je een 2,5 jarige voor op de operatie en ziekenhuisopname (lees: afwezigheid) van mama voor tien dagen? Ik weet het niet. Ik deed het nooit eerder, maar we proberen het zo goed als mogelijk. Hoe veel Lily al heeft meegekregen van de hele situatie weet ik niet. Wat ik wel weet is dat ze enorm gevoelig is en toch wel het één en ander aanvoelt. Een tijdje terug, wij hadden net het nieuws gehoord van de operatie, komt Lily naar me toe en legt haar hoofd op mijn borst. Ze kijkt verbaasd op. Legt haar hoofd terug op mijn borst, luistert... En komt weer recht. Dit keer met een vingertje naast haar oor en zegt: "Hoor eens! Mama heeft een duifje in haar buik.". Terwijl ik dit typ rollen de tranen weer over mijn wangen. Dit was zo'n speciaal moment. Lily zei hier eventjes heel duidelijk in haar eigen woorden wat er aan de hand is.

Meestal is het kloppen van je hart niet met het blote oor te horen. Daarom gebruikt een dokter ook een stethoscoop, zodat hij/zij zijn/haar oor niet op je borst hoeft te leggen. Maar een ruis op het hart (als gevolg van een aandoening) van een volwassenen kan hoorbaar zijn met het blote oor, zonder je oor op de borst te leggen. Daarnaast is de toonhoogte een stuk hoger. Waar je hart normaal klinkt als een plofje, is het bij mij nu meer een piepje. En Lily hoort het als "roe... roe... roe..." van een duifje. Zelfs Tom kan met momenten niet te dicht bij me liggen in bed, omdat het zo hard klinkt. Hoe erg ook, stiekem vind ik dat best grappig... Snurk ik eens niet, klopt mijn hart te hard.

Buiten dat Lily ergens wel aanvoelt dat er iets staat te gebeuren (de spontane oprechte knuffels en kusjes zeggen genoeg), willen we haar ook voorbereiden om een meer bewuste manier. Ik kocht het prentenboek 'Mama gaat naar het ziekenhuis'. Dit legt op een heel mooie en simpele manier uit waar mama is en wat er gebeurt. Het enige dat momenteel niet klopt, is dat bezoek niet is toegestaan. In het boek komt het er op neer dat het kindje mama altijd kan gaan bezoeken, maar dat deel slaan we nu over. We vertellen Lily dat mama haar hartje wordt beter gemaakt (de dokter gaat het duifje weghalen), een tijdje in het ziekenhuis slaapt en daarna naar huis komt.

Lily is een slimme meid. Hopelijk is dit voldoende voor nu. We willen haar ook niet onnodig ongerust of verdrietig maken. Het zal al moeilijk genoeg zijn als ik er lang niet ben. Voor nu spelen we verder met haar dokterstasje. Lily komt nog geregeld luisteren of het duifje nog in mama's buik zit. Luistert dan eens bij papa en schudt haar hoofdje "Nee, papa heeft geen duifje". Terwijl geniet ik van Lily haar nabijheid en knuffels, staan de tranen in mijn ogen en hoop ik dat ze er zo min mogelijk van meekrijgt...

Liefs,Nadieh