"Ga je nu stoppen met borstvoeding?"

De meest gestelde vraag sinds mijn post over de operatie die eraan zit te komen is: "Ga je nu stoppen met borstvoeding?". Au, pijnlijke vraag, maar ik snap het wel en wil er graag uitgebreid antwoord op geven. Want eerlijk, het was ook één van de eerste dingen die bij mij opkwam.

Babs is net vier maanden geworden en krijgt nog uitsluitend borstvoeding. Tot een dikke week geleden dronk ze ook nog enkel aan de borst, omdat ze flesjes weigerde. Gelukkig is dat ondertussen geen probleem meer. Al verkiest ze de borst nog steeds. 

Op dit moment heb ik nog minder dan een maand voor de grote operatie op 21 en een week tot de 'kleine' nog voor het einde van dit jaar. En om meteen een antwoord te geven op de vraag of ik ga stoppen: Nee! Ga ik afbouwen? Ja! Helaas. Liever niet, maar de realiteit zorgt ervoor dat ik toch zeker eventjes op de intensive care zal liggen en zelfs daarna op de gewone afdeling zal ik de kindjes niet mogen zien (stomme corona!). Ik heb geen idee wat mijn lichaam doet tijdens/na de narcose, maar aangezien ik nu nog hele dagen Babs voedt, zal er sowieso wel melk worden aangemaakt. Dan heb ik het nog niet eens over de grote productie die ik heb... En ik heb geen zin om ook nog een borstontsteking te krijgen.

Bij Lily heb ik gemerkt dat wanneer ik begon te kolven de productie sowieso al wat zakte. Dus dat is wat ik nu tijdens de dag doe. We hebben kerstvakantie en Tom is thuis. Ondertussen drinkt Babs uit flesjes en tijdens de dag krijgt ze dan ook enkel flesjes. 's Avonds en 's nachts krijgt ze 'live' de borst. 

We proberen ook groentenhapjes te introduceren om zo op natuurlijke wijze een melkvoeding te laten wegvallen, maar daar is natuurlijk niet alles mee gedekt. Op dit moment probeer ik zoveel als mogelijk tijd te laten tussen het kolven. Hopelijk lukt het op die manier om een heel eind te zijn afgebouwd op 21 januari. En ja, je leest het goed: afbouwen. Als het enigszins mogelijk is, wil ik niet stoppen. Ik hoop het borstvoedingsavontuur te kunnen verder zetten na de operatie. Hopen is daarin het enige dat ik kan doen. Ik verwacht niet dat ik Babs na de operatie nog volledig zal kunnen voeden, maar als het me lukt 's ochtends en 's avonds te voeden, ben ik een gelukkig mens.

Daarbij mag ik mezelf gelukkig prijzen met de chirurg. Tijdens ons gesprek over de operatie bracht ik het onderwerp borstvoeding aan. En ondanks dat hij een man is en een hartchirurg, hij nam mijn vraag uiterst serieus en ik ben hem daar zó dankbaar voor. Hij belde direct naar een anesthesist en ervaringsdeskundige. Zij gaf goedkeuring om niet te stoppen, maar af te bouwen. Mijn vroedvrouw en lactactiedeskundige gaf me al de tip om de verpleging op de intensive care mijn borsten te laten controleren op ontstekingen. De chirurg bood aan een vroedvrouw uit het ziekenhuis op de intensive care langs te sturen om te controleren op ontstekingen en om te kolven zo lang ik dit zelf niet kan.

Sinds een paar weken heb ik de Elvie borstkolf. Wát een kolf is dat. Aanrader voor iedereen! Ik zeg dagelijks tegen Tom hoe dit het kolven voor mij in het ziekenhuis makkelijker kan gaan maken; draadloos, handsfree, super stil en gemakkelijk in gebruik. Deze kolf gaat er - samen met het medische personeel - voor zorgen dat ik niet moet stoppen, maar enkel moet afbouwen!

Duim voor mij dat het lukt!

Liefs, Nadieh