Gelukkig bleef het bij 2 opnames en hoefde ik niet meer terug naar het ziekenhuis. Hoewel het herstel de eerste dagen loodzwaar was, merkte ik ook echt elke dag vooruitgang. Weer stond ik versteld van hoe mooi ons lichaam in elkaar zit. 

Vlak voor de operatie vertelde de gynaecoloog dat ik waarschijnlijk dezelfde middag nog naar huis mocht. De operatie was natuurlijk anders gelopen dan verwacht. Dus moest ik nog een nachtje blijven. Dit was wederom geen beste nacht. De volgende ochtend was mijn HB-waarde nog verder gedaald naar 4,5. Toch vond de gynaecoloog geen aanwijzingen voor een inwendige bloeding (fijn!). Die ochtend mocht ik langzaam proberen stukjes te lopen. Als dat goed ging (dat wil zeggen: zonder flauw te vallen of extreem duizelig te worden), mocht ik die middag naar huis. Ik had niet extreem veel last van mijn lage waarde. Dus ik was hartstikke blij toen de gynaecoloog kwam vertellen dat ik naar huis mocht. Wel kreeg ik ijzertabletten mee (topdingen).

Voordat Gorinchem goed en wel wakker was, waren mijn hartslag, bloeddruk en temperatuur al een paar keer gemeten. Rond 10 uur kwam de gynaecoloog langs. ‘We gaan je eileider weghalen. Je hebt buikpijn en je bent ook erg bang voor wat er allemaal kan gebeuren. Daarom gaan we niet meer wachten. De operatie is ongeveer over een uur’. Ik voelde niet zoveel ruimte voor vragen. Gelukkig had ik die nacht zelf al besloten dat ik voor een operatie wilde gaan als ik mocht kiezen. De kansen op zwangerschap met 1 eileider zijn nog steeds groot. En de spanning van afwachten kon ik eigenlijk niet aan. Ik liet het verhaal van de gynaecoloog over me heen komen.

Zoals ik al noemde, was ik die dagen geveld door ontstoken keelamandelen. Wat doet dat zeer zeg. Ik at bijna niet en praten deed zóveel pijn. Twee van mijn belangrijkste levensbehoeftes normaal gesproken. Een dag eerder kreeg ik antibiotica, maar de medicijnen hadden hun werk nog niet gedaan. Toen we thuiskwamen van de afspraak voelde ik me heel ziek. Ik had koorts en alles deed zeer. Even later kwamen hier felle steken in mijn buik bij. De steken werden pijnlijker. Zelfs mijn man drong erop aan om het ziekenhuis te bellen. 

Ik heb al een paar jaar een vreselijke hekel aan ziekenhuizen. Ik keek dus niet echt uit naar onze afspraak op 4 maart. Maar gek genoeg was ik ook niet zo zenuwachtig als normaal. Ik keek er naar uit om een plan te maken voor als de miskraam niet vanzelf op gang kwam. Dan konden we dit verdrietige hoofdstuk afsluiten. Kan dat eigenlijk? Misschien niet. 

Aan het begin van de zwangerschap van Olav ontdekte mijn huisarts toevallig dat ik een trage schildklier heb. Ik kreeg meteen medicijnen. Mijn schildklierwaarde (TSH-waarde) bleef de hele zwangerschap perfect. Na de bevalling kreeg ik, bleek achteraf, een schildklierontsteking. De internist wilde graag zonder medicijnen aankijken of mijn schildklier vanzelf herstelde. Dat lukte voor een groot deel. Maar met het oog op onze kinderwens was mijn TSH-waarde iets te hoog. Daarom startte ik in november 2023 weer met schildklierhormonen. In januari van dit kregen we ‘groen licht’ van het ziekenhuis. 

Op maandagmiddag 4 maart ging ik naar het ziekenhuis om te praten over mijn miskraam. Wilde ik wachten tot het vanzelf op gang kwam? Of koos ik toch voor medicijnen of een curettage?