Een uur later werd ik geopereerd

Voordat Gorinchem goed en wel wakker was, waren mijn hartslag, bloeddruk en temperatuur al een paar keer gemeten. Rond 10 uur kwam de gynaecoloog langs. ‘We gaan je eileider weghalen. Je hebt buikpijn en je bent ook erg bang voor wat er allemaal kan gebeuren. Daarom gaan we niet meer wachten. De operatie is ongeveer over een uur’. Ik voelde niet zoveel ruimte voor vragen. Gelukkig had ik die nacht zelf al besloten dat ik voor een operatie wilde gaan als ik mocht kiezen. De kansen op zwangerschap met 1 eileider zijn nog steeds groot. En de spanning van afwachten kon ik eigenlijk niet aan. Ik liet het verhaal van de gynaecoloog over me heen komen.

Ik had niet veel tijd om na te denken over wat ze had gezegd. Een verpleegkundige kwam mijn bed opmaken en gaf me mijn ‘kleding’ voor de OK. Hij vroeg ‘Gaat het met je?’. Dat vond ik zó lief. Na een uurtje hoorde ik op de gang een medewerker bellen ‘mevrouw de Raad mag naar de OK’. Even daarna kwam de verpleegkundige mij ophalen. Voordat ik naar de OK mocht, werden mijn bloeddruk, hartslag en temperatuur nog een paar keer gemeten. Dat laatste was nog even spannend, omdat ik verhoging had door de ontstoken amandelen. Gelukkig daalde mijn temperatuur hier. 

Op die zaal voelde ik me voor het eerst echt alleen. Niemand om nog even mee te appen (of real life mee te kletsen) en niemand die me vertelde dat het goed kwam. Kort voor de operatie kwam de gynaecoloog die me zou opereren, samen met de coassistent die we de dag ervoor spraken, nog even langs om te vertellen wat het plan was. Hij legde alles heel duidelijk uit. Dat stelde me gerust. Ook die lieve verpleegkundige wenste me nog succes toe hij langsliep. Na 45 minuten wachten, rond 12:30 uur, mocht ik dan echt naar de OK. En ik kan je vertellen, ik kon eigenlijk niet wachten tot ik even mocht slapen na de rollercoaster van de afgelopen 24 uur (en de vreselijke nacht die ik gehad had). 

Het verbaasde me hoe gestroomlijnd alles in de operatiekamer altijd gaat, terwijl er zoveel mensen tegelijk bezig zijn. De anesthesist zei ‘Volgens mij ben je helemaal niet zenuwachtig?!’ en dat klopte. Na de bevalling van Olav moest ik ook onder narcose en dat vond ik niet per se eng of vervelend. Dat moest er nog bij komen. 

Het volgende wat ik me herinner, is dat ik van de operatietafel op het ziekenhuisbed gelegd werd. Daarna hoorde ik ook vlagen van het gesprek tussen de anesthesist en een andere medewerker van het ziekenhuis. ‘1,8 liter bloedverlies’ en ‘stukje uit de baarmoeder weggehaald’. Op de uitslaapkamer was ik gelijk klaarwakker, de verpleegkundige stond ervan versteld. Ik voelde me eigenlijk helemaal niet zo slecht, ik stond natuurlijk strak van de pijnstillers. Wel viel het me op dat het al 15:15 uur was, terwijl de operatie ongeveer 45 minuten zou duren. Op een gegeven moment vroeg ik aan iemand die langsliep wat er precies gebeurd was. Zij kon het me niet precies vertellen, maar ik moest nog een tijdje op de uitslaapkamer blijven. Ik was namelijk veel bloed verloren. En ik was héél bleek, zei ze. Ondertussen maakte ik me zorgen om Erwin. Hij zou om 14:30 uur op mijn kamer wachten, en dan zou ik ongeveer klaar zijn met de operatie. Wat moest hij wel niet denken dat er gebeurd was? 

 Om 15:45 uur kwam er nog iemand wat checks doen en mocht ik eindelijk naar mijn kamer. Maar daar was Erwin niet. Ik appte hem: ‘Waar ben je nou?’. De verpleegkundige zei dat hij net gebeld had om te vragen hoe het ging en dat ik hem terug mocht bellen. Toen bleek dat de gynaecoloog die me opereerde hem net na de operatie opgebeld had. Hij hoefde voorlopig nog niet te komen, want de operatie liep anders dan verwacht. Hij zou Erwin opbellen als hij naar het ziekenhuis kon komen. Dat laatste was er even bij ingeschoten, kan gebeuren natuurlijk. Maar wel sneu voor Erwin die intussen alle scenario’s al gehad had in zijn hoofd. Gelukkig was hij er uiteindelijk zo. 

En toen kwam de gynaecoloog langs. Hoe dit ging, lees je in mijn allereerste blog. De volgende keer schrijf ik verder over hoe mijn herstel tot nu toe gegaan is.