Leren omgaan met veel onzekerheid

Gelukkig bleef het bij 2 opnames en hoefde ik niet meer terug naar het ziekenhuis. Hoewel het herstel de eerste dagen loodzwaar was, merkte ik ook echt elke dag vooruitgang. Weer stond ik versteld van hoe mooi ons lichaam in elkaar zit. 

Eerder vertelde ik al dat Olav bijna precies een jaar geleden op de afdeling boven waar ik lag, geboren werd. Drie dagen nadat ik thuiskwam, werd hij 1 jaar. Dat zouden we ook vieren die dag. Natuurlijk was dat 1 van de eerste dingen waar ik over in de stress zat toen het hele circus begon (moeders herkennen dat vast). Hoewel meerdere mensen vroegen of ik dit wel zeker wist, was ik overtuigd. Olav zijn verjaardag moest en zou gevierd worden. Ik wist dat hij deze dag zo weer vergeten was. En dat hij het me vast niet kwalijk nam. Maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om dit af te zeggen. Desnoods lag ik zelf heel de middag op bed. Gelukkig hoefde dat niet. Ik voelde me goed genoeg en kon prima zittend meegenieten. Hoewel ik er daarna 2 dagen af lag, heb ik geen seconde spijt gehad. 

Nog 2 dagen later had ik de eerste vervolgafspraak in het ziekenhuis. Eerst prikte ik nog even bloed om mijn HB-waarde en HCG-waarde te weten te komen. Dat eerste vanwege het vele bloedverlies. De HCG-waarde moest ik de komende tijd elke week prikken. Hoewel de gynaecoloog zoveel mogelijk (placenta)weefsel heeft weggehaald, kan dat terug groeien. Een stijgende (of niet snel genoeg dalende) waarde wijst hierop. Dit vond ik echt het allerspannendste van de tijd die volgde. Als er iets zou terug groeien, moest ik aan zware medicijnen of kreeg ik zelfs nog een operatie. Mij niet bellen. Terug naar de afspraak: de waardes waren allebei goed. De velen cashewnoten, rozijnen en ander ijzerrijk eten hadden hun werk gedaan. Mijn HB-waarde was flink gestegen en alweer bijna binnen de normaalwaarde (bizar). Ook de HCG-waarde was goed gedaald. Wat was ik opgelucht. 

Tijdens de afspraak stelde ik mijn waslijst aan vragen. Op een gegeven moment toverde de gynaecoloog de foto’s van de operatie tevoorschijn. Deze waren gemaakt met de robotarmpjes waarmee de gynaecoloog opereerde. Ik schrok hier echt van, maar wat ben ik blij dat ik die foto’s gezien heb. Nu heb ik een goed beeld van hoe erg de situatie was, maar ook hoe alles er vanbinnen uitziet. 

De opluchting bleef niet lang, want al snel kwam de spanning voor de volgende bloedpriksessie. Gelukkig was mijn waarde opnieuw mooi gedaald. Weer een week later had ik weer een afspraak ik het ziekenhuis. Mijn HCG-waarde was toen echt bíjna nul. De gynaecoloog maakte weer een echo en concludeerde dat alles er, voor zover dat kon, goed uitzag. Hopelijk was nog 2 keer bloedprikken genoeg. 

Nog een week later kon ik mijn geluk niet op: mijn waarde was <5 en dus gelijk aan 0! Waar je blij van wordt in zo’n shitsituatie ;) De gynaecoloog, die ook wel wist dat ik de uitslag, na 200 keer ongeduldig inloggen, al gezien had: ‘En, wat vind je ervan?’ ‘Ik ben heel blij’ zei ik. ‘Ik ook!’, zei hij. Eindelijk niet meer bloedprikken. Pas over een maand heb ik weer een afspraak in het ziekenhuis. Dan bekijken we de stand van zaken. En mogen we hopelijk onze blik richten op de toekomst. Ik ben heel blij met onze gynaecoloog. Ondanks de uitzonderlijke situatie doet hij enorm zijn best om zoveel mogelijk informatie te verzamelen. Ook vraagt hij advies bij directe en indirecte collega's. We hebben er vertrouwen in dat hij er alles aan doet om ons zo goed mogelijk voor te bereiden op een eventuele toekomstige zwangerschap. 

Ik denk dat het voorlopig even stil blijft op mijn pagina. Ik heb gewoon niet zoveel te melden. Waar ik fysiek alweer hersteld ben, valt het mentale herstel mij ontzettend zwaar. Ik kan me dagen goed voelen, om er daarna dagenlang doorheen te zitten. Rouw met en o én met een a noemen ze dat blijkbaar. Wie weet schrijf ik daar nog eens over. Tot snel!