We vervolgen weer mijn verhaal van een paar jaar geleden.. in mijn reeks waarin ik vertel dat het zo lang duurde voordat we eindelijk blij konden zijn dat ik zwanger was.. Vanwege de eerdere miskramen en buitenbaarmoederlijke zwangerschap en 5 jaar ziekenhuizen.. En alle pech die we al meegemaakt hadden.. 

Maar na alle pech die wij gehad hadden de afgelopen 5 jaar en de miskramen en buitenbaarmoederlijke zwangerschap, durfden we het risico op een vroeggeboorte door de punctie niet aan. De dokters probeerden ons om te praten om de vruchtwaterpunctie wel te doen omdat ze de kans op een ernstige chromosomenafwijking ook zeer groot achtte vanwege de vochtplekjes in zijn hersentjes in combinatie met de hartafwijkingen. En als het echt ernstig zou zijn konden we de zwangerschap nog afbreken tot 24 weken. 

Wij vieren dit jaar geen Sinterklaas. Ik weet nog niet wat het precies betekend, maar mama zegt dat de gezelligheid van vroeger niks meer te maken heeft met het zogenaamde feest van nu, dat mensen er een haat kwestie van maken, terwijl het voor ons bedoeld was als een feest van saamhorigheid. Dat ze door Sinterklaas te vieren nooit een gevoel heeft gehad dat mensen zwart of wit of welke kleur dan ook minder of meer waren, dan haar en haar broertje. Maar dat kinderen dat nu wel gaan denken door de haat die verspreid word.. Het hoeft van mama niet meer, zei ze... Geld om cadeautjes te kopen is er ook eigenlijk niet dus dat komt dan niet zo slecht uit. Mijn zus Savannah word de 26e november alweer 14 jaar. Ook voor haar niet echt een cadeau, als wat nieuwe kleding die ze nodig heeft, een taart en met een paar vriendinnetjes naar de bios. Meer zit er echt niet aan dit jaar, en dat is niet erg, als het maar gezellig is en we plezier hebben. Mama zet de kerstboom dit jaar vroeg neer om Sinterklaas te compenseren, leuk...want ik hou van de lichtjes en versieringen! We proberen met Kerst wat kleinigheidjes te doen onder de boom, je wilt elkaar toch iets geven om te laten zien dat je van elkaar houdt...wat eigenlijk ook wel op een andere manier kan..Het hele idee van Kerst is veranderd door de tijd heen.. Mensen gunnen elkaar het licht in de ogen niet meer, een mening is niet meer vrij om geuit te worden.. Is het niet juist fijn dat iedereen anders is? De wereld zou maar saai worden als iedereen hetzelfde zou zijn...kleurloos... Wij proberen dit jaar voor iets meer acceptatie van een ander te gaan, iemand te helpen omdat het kan, iemand vragen hoe het gaat, en of ze ergens gezellig Kerst gaan vieren.. zo niet.. je laat toch iemand niet alleen zitten met Kerst? Verder wens ik (Davien Rayleigh, 1 jaar), een geneesmiddel voor kanker...want naast dat mijn opa die ik nog maar pas ken, niet meer te genezen is doordat er nog geen geneesmiddel is... is het achter hart en vaatziekten, waar ik zelf ernstig ziek door ben.. doodsoorzaak nummer 2..die rot ziekte treft teveel mensen.. En ik wens dat mijn hartje gemaakt kan worden..en eigenlijk dat alle kindjes gezond ter wereld komen en niet ernstig ziek worden.. want geen kindje op de wereld verdiend pijn..en ik wens vrede op aarde... begrip... en vooral ACCEPTATIE ♡ mijn wensen zijn groot dit jaar...maar dat is mijn hoop ook! Ik geloof nog overal in....ik ben ook pas 1 jaar... help je mij het vrolijke geweldige dankbare mannetje die ik ben te blijven? Of bombarderen jullie mijn onschuld en liefde voor alles en iedereen? Ik kom namelijk puur op de wereld en ken geen kleur als goed of slecht, en ook geen geloof als goed of slecht... ik vind iedereen lief die lief is tegen mij.. en zo hoort het ook... helaas zal de wereld mij waarschijnlijk veranderen.. Of steken we daar met zijn allen een stokkie voor? Ik wens iedereen alvast een fijne Sinterklaas voor degene die het vieren, en een mooie gezellige Kerst met de mensen van wie je houdt... liefs Daviën Rayleigh 

Zo begon ik op Mamaplaats te bloggen na een heftige periode, of eigenlijk nog tijdens en middenin die heftige periode die voorlopig nog niet voorbij is. Gewoon...om van me af te schrijven wat we allemaal meegemaakt hebben de afgelopen 6 a 7 jaar en over wat ik dagelijks mee maak.. Want dat is nogal wat! En toen kreeg ik ook nog een leuke mail dat je beloningen ervoor krijgt, bijvoorbeeld na 10 blogs de super leuke Mamaplaats sleutelhanger! Met 25 blogs een bedeltje voor aan de sleutelhanger, bij de 50 een usb stick met al je blogs, bij de 75 weer een bedeltje...En bij 100 blogs zelfs een eigen blog boek! Wat een superleuke extra's! 

Eindelijk was ik bijna 20 wkn zwanger! En ook eindelijk kon ik gelukkig zijn! Na 5 jaar ellende te hebben gehad met miskramen, ziekenhuizen en hormonen, de buitenbaarmoederlijke zwangerschap en operaties enz.. waren we nu al een paar weken eindelijk blij, en ik voelde ons zoontje vanaf de 16 weken al echt goed. Een kleine druktemaker was het, en na alle mooie echo's maakten we ons nu eigenlijk geen, of in ieder geval niet zoveel zorgen meer. Ondanks de donkere wolk van mijn vaders ziekte waarover ik mijn vorige blog vertelde, en dat Savannah op het moment van de 20 weken echo in het ziekenhuis lag, waren we verder toch best gelukkig. Gelukkig dat ons eindelijk dit wonder werd gegeven, en gelukkig dat mijn vader ons zoontje nog zou leren kennen ondanks dat de kanker uitgezaaid was.... dankbaar ook voor alles wat we hadden en zolang we daarvan mochten genieten... Toch was dat geluk weer snel voorbij....

We gaan verder bij het moment dat we na 5 verloren zwangerschappen, eindelijk een kloppend hartje op de echo gezien hadden met 6.4 wkn. Zo ver waren we nog nooit gekomen, maar de angst bleef dat er iets mis zou gaan. Het was immers nog steeds erg pril. De afspraak met de fertiliteitsarts was na een volgende goede echo volgende week, over te stappen naar de verloskundige praktijk voor verdere zorg tijdens de zwangerschap.... pfff verdere zorg tijdens de zwangerschap... wat klonk dat super en ik hoopte zo dat mijn buik straks zou gaan groeien en ik het kindje op echo kon zien bewegen en helemaal dat ik het zou kunnen voelen...Misschien dat er dan wat van die angst weg zou gaan! 

En daar zaten we dan weer thuis...met een echo foto van een vlekje in mijn baarmoeder en 5.1 wkn zwanger. Zonder hartactie, dus een week later moesten we terug komen voor een nieuwe echo en dan zou het hartje eigenlijk zichtbaar moeten kloppen..zo niet dan zou het waarschijnlijk de 5e x zijn dat het mis was.. Na 5 jaar ziekenhuizen en allerlei behandelingen en elke maand de hoop en het wachten zou je denken dat weer een weekje wel te doen moest zijn. En ik probeerde uit alle macht om me niet blij te voelen of me te hechten aan dat kleine rondje in mijn buik.. Maar zoals ik in mijn vorige blog al zei: dat gebeurd vanzelf... Ik wilde dat niet, moest mezelf beschermen tegen een nieuwe teleurstelling! Natuurlijk deed ik die week nog een aantal testen en bleef ik angstig na elk toilet bezoekje in de wc pot kijken of ik geen bloed verloor. En eindelijk kwam die dag dan dichterbij en voelde ik me toch ook echt wel zwanger en moe. Maar zo voelde ik me ook bij de miskramen en buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ik probeerde het de laatste dagen van me af te zetten, toch leek het eeuwig te duren voordat ik weer in die stoel mocht plaatsnemen voor de 2e echo! 

Mijn vorige blog eindigde ik met positieve testen waarschijnlijk vanwege Pregnyl spuiten die ik eerder gezet had, en het zwangerschapshormoon wat pregnyl is, die nog in mijn lijf zat. Dat waren 3 testen in een paar dagen tijd die allemaal een heel licht positief streepje gaven, maar deze werden niet donkerder of lichter in die dagen. De volgende dag deed ik weer een test...en nu moest het streepje toch echt wel weg zijn als het van de Pregnyl geweest zou zijn.. Maar jullie zien mijn foto natuurlijk al bij mijn blog staan! Die 4e test, dat streepje was toch echt een stuk duidelijker als die andere 3!! Hè wat?? Ik stond er totaal beduusd bij...was ervan overtuigd dat het van de Pregnyl geweest was..en ook niet echt blij... alleen maar bang! De laatste keer dat ik zo gestaan had werd het streepje ook langzaam duidelijker in een aantal dagen, en uiteindelijk was mijn HCG niet hoog genoeg en heb ik een curretage gehad, een week daarna een spoedoperatie omdat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap bleek te zijn.. Potver wat moet ik hier nu van denken.. maar ik ben wel zwanger...ikke daarna huilend mijn man Dave opgebeld, en allebei durfden we na die 3 vroege miskramen en die buitenbaarmoederlijke zwangerschap in 5 jaar tijd, nog helemaal niet gelukkig te zijn.. Want wat hadden we al vaak teleurstellingen meegemaakt en wat hebben we veel verdriet te verwerken gehad..we hadden een grote kans dat het weer mis zou gaan.. 

Zoals ik eerder vertelde kregen we in plaats van onze laatste IVF behandeling in België,  een escape IUI (inseminatie) in Roermond vanwege te weinig eitjes. En spoot ik extra hormonen en daarnaast de hormonen die je normaal gebruikt na een IVF om een mogelijke innesteling te bevorderen. Ik verwachtte echter niet veel van de behandeling omdat we na 5 jaar, 7x IUI en 2 IVF behandelingen ook nog geen blijvend positief resultaat gehad hadden..