Na de 20 wkn echo...jullie kunnen het nu nog weghalen..

We vervolgen weer mijn verhaal van een paar jaar geleden.. in mijn reeks waarin ik vertel dat het zo lang duurde voordat we eindelijk blij konden zijn dat ik zwanger was.. Vanwege de eerdere miskramen en buitenbaarmoederlijke zwangerschap en 5 jaar ziekenhuizen.. En alle pech die we al meegemaakt hadden.. 

We hadden dus de dag ervoor te horen gekregen bij de 20 wkn echo, dat ons mannetje waarschijnlijk een probleem had met zijn hartje, en ze zag vochtplekjes in zijn hersentjes. Op zich niet meteen een probleem,  maar in combinatie met het waarschijnlijke probleem met zijn hartje kon het wel iets ernstigs zijn. Savannah lag nog in het ziekenhuis en haar vader was bij haar gebleven, dus Dave en ik konden na een slapeloze nacht naar Maastricht om daar meer te horen te krijgen over de mogelijke problemen van ons kindje. Dave hield zichzelf en mij nog steeds voor dat er niks aan de hand was en we waarschijnlijk gewoon te horen zouden krijgen dat alles goed was.. ik hoopte heel hard met hem mee, en hij wilde ook nog steeds niks horen over de mogelijkheid dat er wel iets mis kon zijn.. 

Eenmaal in het Academisch ziekenhuis Maastricht aangekomen, kreeg ik flashbacks over de traumatische tijd die ik met Savannah daar gehad had als baby... die daar 2 weken kritiek gelegen had aan de beademing vanwege een RS virus.. bah.. De rillingen liepen over mijn rug..en nu was ik weer daar..voor mijn 2e kindje... Het is niet eerlijk, dacht ik nog.. We liepen naar het echocentrum en melden ons aan de balie, de wachtkamer zat vol vrolijke zwangere vrouwen en stellen..maar wij konden niet lachen.. Pff zou ik de enige zijn die hier zit met een minder leuke reden? Vroeg ik me af.. Vrij snel zag ik meerdere mensen een kamer binnengaan in een 10 minuten tijd en toen riepen ze ons naar binnen.. Ze stelden zich voor aan ons... 1..2.. echoscopistes.. 1 leerling (stomme academisch ziekenhuis, vond het zonder hem al mensen genoeg) 2.. kindercardiologen.. 1 kindercardioloog uit Leuven.. 1 kinderarts.. Jeetje... dus ik ging liggen.. ze beginnen met de echo en alles duurde mega lang.. ze praatten in woorden die voor ons echt niet te begrijpen waren op dat moment.. Gingen ook nog fijn uitgebreid alles uitleggen aan die leerling..ongepast vonden wij in deze situatie..terwijl wij nog in het duister tasten en gespannen wachten op informatie...bah... ze overlegden met elkaar in voor ons Chineze taal en bekeken het hartje wel een half uur van alle kanten... ook het hoofdje..de vochtplekjes werden geteld en allemaal gemeten.. 

Eindelijk was het klaar en vroegen ze ons even aan de tafel te gaan zitten... Dr Frerich de kindercardioloog van Maastricht ging ons samen met Dr van Loo (ook kindercardioloog Maastricht) uitleggen wat er aan de hand was... Ondertussen was ons ook duidelijk dat er zeker heel wat dingen niet goed zaten..anders duurde het niet zo lang en keken ze niet zo ernstig... Ik kon mijn tranen nu al haast niet inhouden en zat te trillen op mijn stoel... 

Mevrouw, meneer... begon de vriendelijke Dr Frerich met zijn Duitse accent... Uw zoontje heeft een TGA.. dat wil zeggen: een transpositie van de grote aders.. De longslagader en de aorta zitten aan de verkeerde hartkamers, dat wil zeggen dat zijn longen zuurstof rijk bloed krijgen en zijn lichaam zuurstof arm..Dit hoort andersom te zijn... Ook heeft hij een groot VSD (gat tussen de hartkamers). Voor nu door zijn afwijking aan de grote aders zou dat ervoor zorgen dat het bloed gemengd blijft..in combinatie met de ductus die net na geboorte gaat sluiten heeft hij een paar uur overlevingskans als we hem niet zouden helpen.. Zijn aders moeten geswitched worden als hij 5 kilo weegt... tot die tijd zullen we zijn ductus open moeten houden in combinatie met het VSD zal dat voldoende zijn om zijn bloed goed te mengen en hem in leven te houden... Hij legde ons nog uit dat de ductus een ader is die normaal dichtgaat na de geboorte en blablabla....... ik hoorde het niet meer...alleen maar geruis... begon nog harder te shaken en huilde het uit.... pas 5 minuten later was ik tot rust en toen kwamen ze weer bij ons zitten...Hij vertelde nog dat 1 van de grote aders en de klep ook een beetje vernauwd waren..De longslagader en de klep...maar dat moesten ze verder afwachten in de zwangerschap...toen was het even stil en begon hij weer: Het spijt ons dat we nog meer moeten vertellen........... wat?? Nog meer??? Ja mevrouw.... we adviseren u morgen een vruchtwaterpunctie te doen.. De hartafwijkingen in combinatie met de vochtplekken in zijn hersentjes wijzen op een zeer grote kans dat hij naast de afwijkingen aan zijn hart, een ernstige chromosomenafwijking kan hebben.... 

Een wat?? Ernstig geestelijk gehandicapt of wat? "Ja mevrouw.......en u kunt het nu nog eventueel weg laten halen....."

He???? Wat? Ik ben 20 weken zwanger.... Hij speelt zo vrolijk in mijn buik, en reageerd op mijn stem en handen... Hij mag dan hartafwijkingen hebben, maar verder is hij in orde! Hij heeft alles erop en eraan.. die kindjes hebben meestal ook een lichamelijke afwijking, of een vinger of teen teveel...En al is dat zo... dan nog is dat toch niet aan ons om te bepalen?! Nee...na 5 jaar is dit wonder ons gegeven.. geen punctie..geen risico op nu nog een miskraam van dit geweldige mannetje! Ik was compleet overstuur en wilde er niks meer over horen of van weten....gelukkig stond mijn aangeslagen man helemaal achter deze beslissing...

De dokters probeerden ons nog stellig op andere gedachte te brengen...maar ons besluit stond vast... nee!!