Het leed dat MILF worden heet

Er is alweer een week voorbij en in die week had ik een afspraak met mijn Gynaecoloog om de groei te controleren van Frits 3.0 en mijn bijgehouden suikerwaarde te bespreken.

De eerste week zit erop! Mijn eetpatroon moest ik best wel aanpassen en heb ik even het een ander opgezocht wat ik het beste wel en niet kon eten en drinken.

Doordat ik in mijn vorige zwangerschap diabetes heb gehad en ook insuline heb gespoten werd er bij deze zwangerschap eerder op diabetes getest. Met 16 weken heb ik mijn eerste test gedaan. Hiervoor moest ik mij, nuchter, om 0845u melden in het ziekenhuis. Zij prikte in mijn vinger en meten met bloed vanuit mijn vinger mijn suikerwaarde. Hierna kreeg ik een suikerdrankje. Dit drankje kan je vergelijken met een glas pure siroop. En toen kwam het wachten. Na het drankje moet je namelijk 2u lang wachten. Je blijft in het ziekenhuis, mag niet lopen, drinken en eten. Na 2u moet je jezelf opnieuw melden en prikken ze op dezelfde manier en controleren ze weer je suikerwaarde. Je waarde moet nuchter onder 5.3 en na drankje onder 7 zitten. Met 16 weken waren mijn waardes super netjes maar vanwege mijn medische verleden moest ik met 24 weken opnieuw testen op diabetes. 

Een tijdje geleden werd ik benaderd door Milou. Zij had mijn blog gelezen en hierbij een sterk gevoel kreeg bij beide meiden. Zij gaf aan dat de meiden mij meer konden vertellen wat er gebeurd is met Ize op 28 oktober 2019 dan wat de artsen hebben kunnen vinden.

Soms zou het zó verdomd handig zijn om een handleiding te hebben voor het opvoeden van kinderen. Dat je op het moment van vastlopen even het boek erbij kan pakken en je kan kijken in de inleiding welk hoofdstuk hier van toepassing is en welke bladzijde je moet hebben. Ik heb deze handleiding eventjes nodig voor de opvoeding van mijn kinderen.

Na onze nachtmerrie hebben wij via onze huisarts een second opinion aangevraagd bij het Sophia Kinderziekenhuis. Ons vertrouwen in ons streekziekenhuis was namelijk geschaad.De ochtend na het voorval heeft de kinderarts haar opgezocht en met ons gepraat. Tijdens dit gesprek zei hij ‘we kunnen het niet verklaren wat er gebeurd is. Of het beademen van uw man geholpen heeft weet ik niet. Het is in ieder geval een stoer verhaal om te vertellen op een verjaardag’.Ik kon op dat moment mijn oren niet geloven en werd woest, echt woest. Wij hebben doodsangsten gehad, wij waren bang dat wij onze dochter gingen verliezen en jij gaat nu zeggen dat het een stoer verhaal is voor op een verjaardag? Dit heb ik ook zo gezegd tegen de arts waarop de coassistent zei ‘hij bedoelde het niet zo’. Waarop ik zei ‘oh nee, dit zijn letterlijk zijn woorden. Hoe moet hij het dan bedoelen? Hij moet zich schamen om dit tegen ons te zeggen’.We hebben toen het gesprek afgerond omdat ik hem op dat moment niet meer wilde zien of spreken.Ik heb er melding van gemaakt bij het ziekenhuis en zij zouden het gaan oppakken met de arts. Of ze dat ook echt gedaan hebben, weet ik niet. Maar ik kon het niet zomaar voorbij laten gaan.

Lang heb ik erover nagedacht of ik dit met iedereen wil en kon delen. Mijn gevoel gaf aan dat ik de gebeurtenis graag van mijn af wilde schrijven zodat ik het misschien écht een plekje kan geven want ik merk dat ik dit al vanaf het eerste moment aan het blokken ben zodat ik niet terug hoef naar het gevoel van toen. Op dit moment voel ik mij sterk genoeg om mijn open wond van mij af te schrijven naar jullie. Of mijn wond ooit zal genezen, weet ik niet.

WELKOM DECEMBER | Zal jij deze maand geboren worden of blijf je nog eventjes veilig en warm bij mama in haar buik zitten?