Second opinion van onze nachtmerrie

Na onze nachtmerrie hebben wij via onze huisarts een second opinion aangevraagd bij het Sophia Kinderziekenhuis. Ons vertrouwen in ons streekziekenhuis was namelijk geschaad.De ochtend na het voorval heeft de kinderarts haar opgezocht en met ons gepraat. Tijdens dit gesprek zei hij ‘we kunnen het niet verklaren wat er gebeurd is. Of het beademen van uw man geholpen heeft weet ik niet. Het is in ieder geval een stoer verhaal om te vertellen op een verjaardag’.Ik kon op dat moment mijn oren niet geloven en werd woest, echt woest. Wij hebben doodsangsten gehad, wij waren bang dat wij onze dochter gingen verliezen en jij gaat nu zeggen dat het een stoer verhaal is voor op een verjaardag? Dit heb ik ook zo gezegd tegen de arts waarop de coassistent zei ‘hij bedoelde het niet zo’. Waarop ik zei ‘oh nee, dit zijn letterlijk zijn woorden. Hoe moet hij het dan bedoelen? Hij moet zich schamen om dit tegen ons te zeggen’.We hebben toen het gesprek afgerond omdat ik hem op dat moment niet meer wilde zien of spreken.Ik heb er melding van gemaakt bij het ziekenhuis en zij zouden het gaan oppakken met de arts. Of ze dat ook echt gedaan hebben, weet ik niet. Maar ik kon het niet zomaar voorbij laten gaan.

Gelukkig hielp onze huisarts goed en snel mee voor de second opinion. Hij belde zelf naar het Sophia Kinderziekenhuis om ons er tussen te zetten zodat wij niet onwijs lang hoefde te wachten op een afspraak.Wij hadden een afspraak bij een kinderarts en die zou Ize, figuurlijk, binnenste buiten keren om te kunnen achterhalen wat er precies gebeurd was.

De dag dat wij onze afspraak hadden was ik best een beetje zenuwachtig. Gaan we er nu dan achter komen wat er gebeurd is of blijven we in onzekerheid?Na een tijdje wachten in de wachtkamer waren wij dan eindelijk aan de beurt. Wij vertelde wat er gebeurd was en zij onderzocht Ize volledig. Naast de kinderarts heeft ook de KNO arts en de cardioloog haar onderzocht.Ize liet het allemaal gebeuren. Ze hield zich groot en sterk en was, gelukkig, niet gespannen.Op het moment dat de kinderarts klaar was met haar onderzoeken ging zij overleggen met een andere artsen. Ik kan je zeggen, als je heel graag iets wilt weten wat er nu met je meisje gebeurd is duren die minuten echt uren.Na haar overleg kwam zij bij ons terug en kwam eigenlijk met een onbevredigend antwoord terug. ‘Wij durven niet precies te zeggen wat er gebeurd is. Het enige goede nieuws is dat het geen ernstige ziekte is maar ik kan jullie niet garanderen dat het niet nog een keer gaat gebeuren’.

Aan de ene kant ben ik opgelucht, opgelucht om het feit dat het geen ernstige ziekte is maar ook zó bang en onzeker omdat wij niet weten of het nog een keer gaat gebeuren.Tot op heden is het, godzijdank, niet meer gebeurd. Maar mijn voelsprieten staan continue op scherp en de angst is nog steeds even groot.

Deze onzekerheid en het voorval zelf hebben héél veel met mij gedaan. Dit zal ik in een volgende blog met jullie delen!