Na mijn miskraam 1 april was ik er weer helemaal klaar voor!! Een nieuwe icsi behandeling, geestelijk zette ik de naalden al in mijn buik en keek ik erg uit naar weer een eerlijke kans te hebben op een 2e wonder. Hoe dat allemaal compleet anders kon lopen had ik niet zien aan komen. 1 mei de verpleegkundige van het Amc belt mij om een afspraak te maken voor de volgende icsi behandeling zo is mij verteld. Maar gelijk word aan het begin van het gesprek duidelijk dat het ziekenhuis een fout heeft gemaakt. Ze hadden mij namelijk nooit mogen zeggen dat ik gelijk mocht Starten volgens de verpleegkundige er is namelijk een wachtlijst van 1 JAAR!!

Mijn hart zinkt in mijn schoenen bij deze woorden ik kom bijna niet uit mijn woorden van de schrik en stotter er nog net uit dat ik dit echt niet vind kunnen. Ik voel me steeds bozer worden want wij zijn afhankelijk van hun ziekenhuis en wij kunnen niet net als ieder ander zelf bepalen wanneer wij nog een kindje hopen te krijgen. Nee alles word voor ons bepaald tot in de kleine details en tot vervelends toe. Ik wil het liefst heel hard schreeuwen en de verpleegkundige verrot uit schelden, maar ik besef me maar al te goed dat deze lieve verpleegkundige hier niks aan kan doen. Ik blijf kalm en luister haar verhaal aan. Ze geven hun fout ruiterlijk toe en geven aan dat ik door hun fout nu op een verkorte wachtlijst kom van rond de 4 maanden ipv een jaar. Als je het zo leest denk je vast dit is toch geweldig zo een korte wachtlijst in vergelijking met een jaar, maar voor mij is zelfs 4 maanden te lang als het aan mij had gelegen was ik gisteren al gestart. Ik voel dan ook elke dag het verdriet van het niet kunnen starten. Om me heen lijkt iedereen zwanger te raken en zo met een zucht wanneer ze dit zelf wilde. Hier zal dat nooit gebeuren en zal ik altijd moeten dansen naar de pijpen van een ziekenhuis!! Iets wat voor mij denk ik nog het moeilijkste is aan dit hele traject.

 

Nu toch ook maar een blog met hoe mijn dochter me bezighoudt. 

Gisteren in het ziekenhuis in Amsterdam geweest. Er zou een echo gemaakt worden om te kijken of mijn lichaam de miskraam goed opgelost had. Bij binnenkomst al onduidelijkheid, de verpleegkundige die de echo zou maken was in de veronderstelling dat ik nog zwanger was.. Pff het verhaal opnieuw uitgelegd en de echo kon gemaakt worden. Goed nieuws gekregen, mijn lichaam had alles goed schoongemaakt en er hoefde geen verdere maatregelen getroffen te worden. Klinkt natuurlijk heel gek dat ik dat goed nieuws noem maar dit liever dan nog een curretage. 

Vorige keer schreef ik in mijn blog hoe ik zwanger was en ik hier erg onzeker over was. Hier nu het vervolg.

In mijn vorige blog konden jullie lezen dat we via een cryo traject wederom ouders mogen worden. Nou had ik op dag 16 na de terugplaatsing een bloedtest laten doen bij de huisarts. De volgende dag mocht ik bellen voor de uitslag. Hij was positief maar het hcg was wel wat laag voor de termijn namelijk 67. Dit kon 2 dingen betekenen het word een miskraam of ik heb een late innesteling gehad. Jeetje dat was wel even slikken want mijn grootste angst werd hiermee misschien waar. Aangezien ik in een kunstmatige cyclus zit zal ik pas bij de echo erachter komen of het goed of fout zit. Voor mij zijn deze weken dus best zwaar aangezien ik nu tussen hoop en vrees leef. Mijn testen blijven wel mooi oplopen en aankomende maandag komt de vrouw van moeders voor moeders hier langs voor de intake. Ik probeer zoveel mogelijk te genieten en te ontspannen, hoewel dit gewoon weg niet altijd lukt helaas. 30 maart zal de echo zijn en zal dan ook een blog plaatsen over hoe deze is gegaan. Uiteraard hoop ik hier dan goed nieuws te plaatsen!!

In mijn vorige blog vertelde ik over het cryo traject waar wij nu in zitten. Ik had een 6-cellig cryo embryo terug gekregen en deze is dus blijven zitten. Besef begint nu langzaam aan te komen en vind echt dat wij heel gezegend zijn via deze weg nog een prachtig wonder te mogen ontvangen. Iets wat we in 2011 nooit hadden verwacht toen we begonnen via de mmm voor onze dochter. Nu 2 jaar en 2 maanden na de bevalling dus zwanger van nummer 2. Ben super blij, alleen angst blijft dat omdat alles nu zo snel en goed gaat het niet bij mij zal blijven.. 

Daar zit ik dan op de bank 4 dagen na me terugplaatsing. Sinds vandaag voel ik me echt beroerd!! Het begon al bij het wakker worden vanmorgen, mijn neus zat potdicht en ik had lage rugpijn en ongie krampjes. Even dacht ik hé gats ik ben ongesteld. Maar dit kan helemaal niet doordat ik in een kunstmatige cyclus zit. Dus na even wakker worden realiseerde ik me dit ook en kwam er gelijk een soort rust. Na het opstaan werd het niet veel beter had erg slappe benen en voelde me duizelig. Gelukkig ging mijn neus gelijk weer open en ben even lekker met mijn dochtertje gaan douchen om me toch iets beter te gaan voelen. Blijf me helaas beroerd voelen, niet een echt ziek zijn maar gewoon een naar lichaam hebben. Gelukkig is mijn vriend vandaag vrij dus hij zal zo op ons dochtertje Letten zodat ik nog even kan slapen. Wat zijn die wachtweken toch iedere keer weer slopend!! Elke keer als ik aan een behandeling begin hou ik me zelf voor er niet te veel mee bezig te zijn. Dit lukt ook altijd goed tot de terugplaatsing heeft plaatsgevonden. Vanaf dat moment begin ik overal symptomen in te zien en voel ik alles 10x erger dan normaal. Waarschijnlijk voel ik me nu zo beroerd omdat ik ziek word of slaap tekort heb. Maar toch hoop ik dan stiekem dat dit al zwangerschap symptomen zijn aangezien een teruggeplaatst cryo embryo zich vanaf 2 dagen na terugplaatsing kan gaan innestellen. Pff was het maar 7 maart dan heb ik duidelijkheid welke kant deze ook zal zijn. Toch onvoorstelbaar dat normaal 2 weken voorbij vliegen en ze nu voorbij lijken te kruipen. Ik ga maar even lekker mijn bed in duiken en hopelijk voel ik me dan na het ontwaken weer als herboren hahaha