Waar ik me met de zwangerschap en de bevalling helemaal voorbereid had op alle scenario’s, ging ik er met het moederschap lekker blanco in. Ik liet me compleet verrassen. Ik had de benodigde spullen aangeschaft of van mijn (schoon)zussen gekregen en dat was het. Op het hele circus eromheen had ik me niet goed voorbereid. Ik wist niet hoe ik een luier moest verschonen, dat borstvoeding zo lastig kon zijn, de kraamtranen, of dat elke minuut van de dag gevuld wordt met iets rondom de baby. Het was allemaal nieuw voor mij.

Bij mijn eerste bevalling had ik 3 uur lang persweeën. En terwijl ik dus een enorme drang had om te persen, werd ik met de ambulance met spoed naar het ziekenhuis gebracht. In de ambulance vertelde mijn verloskundige doodleuk dat ik niet mocht persen en de weeën moest weg puffen tijdens dat ritje, you must be kidding me 😩.

Tijdens mijn zwangerschap was ik vooral bezig met de ontwikkeling van mijn baby (en mijn buik natuurlijk 😅) en de meeste focus had ik op de bevalling. Uiteindelijk duurt een bevalling een dag, max twee, en in mijn geval 9 uur. De grootste impact en verandering in mijn leven startte daarna pas. Op het moment dat de baby geboren werd. Ik wist letterlijk niet hoe ik een luier moest verschonen, hoe borstvoeding werkte of hoe de baby in bad moest. Gelukkig hebben we hier kraamhulp, want anders had ik overuren gemaakt op Google 😅.

Ik kan me het nog zo goed herinneren, het was midden januari, koud en donker buiten. Twee weken daarvoor was ik bevallen van mijn dochtertje Lucia. Naast de vele hoogtepunten en de bijzondere momenten met haar en mijn man, voelde ik ook een boosheid en frustratie. Ik had niet van te voren verwacht dat mijn leven zo zou veranderen. Dat van de ene op de andere dag alles draait om de baby en je gewoon simpelweg 24/7 bezig bent met zo'n kleintje.