Tijdens de persweeën met gillende banden naar het ziekenhuis 🚑

Bij mijn eerste bevalling had ik 3 uur lang persweeën. En terwijl ik dus een enorme drang had om te persen, werd ik met de ambulance met spoed naar het ziekenhuis gebracht. In de ambulance vertelde mijn verloskundige doodleuk dat ik niet mocht persen en de weeën moest weg puffen tijdens dat ritje, you must be kidding me 😩.

Het begon 's morgens vroeg om uurtje of 7 en ik voelde een lichte pijn in mijn onderrug. Zo rond 10 uur kwamen de weeën wat regelmatiger en kwam de verloskundige voor een eerste controle. Ik zat op twee centimeter. Het was rustig dus we zouden over 3 uur weer contact met haar opnemen. In de uren daarna heb ik huis rondjes gelopen en tijdens de weeën met mijn armen gehangen op de bank terwijl mijn man op mijn rug de pijn van de wee wegduwde. Vond ik heel fijn bij mijn rugweeën! 

Rond half 12 werden de weeën heftiger en ging ik weer onder de douche staan om te kijken of de weeën minder zouden worden of juist sneller elkaar opvolgen. Dat laatste was het geval dus ik riep naar mijn man dat hij toch echt de verloskundige weer moest laten komen. Ik vond het nu toch wel wat zwaarder worden, vooral omdat de weeën steeds sneller achter elkaar kwam had ik simpelweg minder tijd om weer tot rust te komen tussen de weeën door. 

Om 12 uur kwam de verloskundige en na een snelle check, zei ze dat ik al op 8 centimeter onsluiting zat. Wow, het was bizar snel gegaan! De verloskundige vroeg me toen of ik wist dat het zo snel zou gaan? Uhh nee, was de eerste keer dus geen idee haha. Ondertussen kwam de volgende wee alweer om de hoek kijken. Het begon nu toch wel echt pittig te worden. De verloskundige zei dat als ik nog in het ziekenhuis wilde bevallen (wat mijn intiële plan was), dat we gelijk in de auto moesten stappen om naar het ziekenhuis te rijden. Duidelijk, gaan met die banaan. Ik probeerde me tussen de weeën aan te kleden, maar de weeën volgende elkaar zo snel op dat ik het absoluut niet zag zitten om nu in een auto te stappen. Dus riep ik resoluut naar de verloskundige: Nee! We blijven thuis. Ik ga nergens naar toe. 

Dus hup, in plaats van naar de auto, verplaatsten we ons naar de slaapkamer. Daar was ik met mijn man, terwijl de verloskundige de kraamzorg belde en een andere verloskundige om haar bij te staan. Nog geen uur later was ik op volledige ontsluiting en kort daarna braken mijn vliezen. Ik schrok wel even want ik was alleen met mijn man, dus hij riep snel de verloskundige en de kraamzorg erbij. Ze gaven gelijk aan dat de baby in het vruchtwater had gepoept. Ik had geen idee wat dit betekende en dus ook niet welke risico's eraan verbonden waren. De persweeën waren ondertussen al begonnen en op handen en voeten ging ik met de weeën meepersen. Ik vond het heel bizar om na zo'n tijd de weeën weg te puffen en dan opeens mee te persen. Ik had voor mijn gevoel ook geen idee waar ik naartoe moest persen. Tussen de weeën door ging de verloskundige naar het hartje van mijn baby luisteren en gelukkig was alles oké. 

Ondertussen was er een ambulance naar mijn huis gekomen voor het geval dat het te lang zou duren. Dan zouden we alsnog naar het ziekenhuis moeten gaan. Dus terwijl ik aan het persen was, zat het ambulance personeel rustig een koffietje te drinken op de bank. Ook een heel gek idee. Na 15 minuten persen was er nog niet genoeg vooruitgang volgens de verloskundige dus dat betekende dat spoed naar het ziekenhuis gebracht moest worden. Hup, op de brankar, de ambulance in en er alles aan doen om die baby erin te houden. Niet meepersen en de weeën wegpuffen. Niet zo heel tof als je persweeën heb, kan ik je vertellen. Mijn huis is 15 minuten van het ziekenhuis vandaan, maar het leek wel of het een uur duurde. 

In het ziekenhuis moest de baby aan allerlei draden voor het monitoren van het hartje. Ik probeerde nog een beetje op handen en voeten de weeën op te vangen, maar gauw ging dat over naar op mijn rug liggen. Iets wat ik eigenlijk liever niet wilde maar goed ondertussen was ik ook aardig moe geworden. Gelukkig was mijn verloskundige erbij gebleven (ze had ook gewoon naar huis kunenn gaan) en daar ben ik haar heel erg dankbaar voor. De verloskundige van het ziekenhuis wilde namelijk na 3 kwartier weeënopwekkers geven, omdat het niet snel genoeg ging volgens haar. Ik was heel erg gemotiveerd om het zelf te doen, en wilde ik dus liever geen ingrepen. Mijn verloskundige stak daar gelukkig een stokje voor.

Na het eind vond de ziekenhuis verloskundige dat het nog steeds te lang duurde en wilde ze me gaan inknippen om de geboorte te bevorderen. Mijn verloskundige zag dat ik door wilde gaan, nog genoeg energie had om het op eigen kracht te doen en ging de discussie aan. Een andere verloskundige werd erbij geroepen voor een second opinion, en die was het eens met mijn verloskundige. Dus geen knip! Ik zat op dat moment in mijn eigen bubbel om al mijn energie te besparen en kon absoluut geen discussie aan. Dank aan de verloskundige :).

Om half 4 's middags werd mij heel duidelijk wat de 'ring of fire' inhoudt en was het nog eventjes op mijn tanden bijten. Toen duurde het ook opeens bizar lang voordat de volgende wee komt, maar gelukkig werd daarna mijn dochtertje geboren! Wat een bizarre rollercoaster is de geboorte van een baby, heftig en zwaar maar ook intens mooi als je zo'n kleintje op de borst heb liggen. Ik weet nog wel dat ik na de geboorte tegen mijn moeder zei: ik heb echt respect voor alle moeders! 

Bijna drie uur persen met een intermezzo van het ambulance ritje, hebben aardig wat invloed gehad op hoe ik naar de bevalling terugkeek. Gelukkig had ik een paar weken later een gesprek bij de verloskundige waarbij ik het laatste gedeelte van de bevalling een plekje heb kunnen geven. Maar toch kwamen de herinneringen van mijn eerste bevalling weer naar boven bij mijn tweede zwangerschap 🤰.

Een bevalling is heel erg persoonlijk en iedereen ervaart het anders, hoe kijk jij terug op de geboorte van jouw baby?