Toen Rafael geboren werd, ging hij niet gelijk huilen/ademen. Je weet wel van die films dat iemand zegt dat de baby komt en dan hoor je niets. Dit ging precies zo. Ik had een keizersnede en kon verder niet meekijken wat er daar beneden gebeurde. De zuster zei, daar komt die zo hoor, daar komt de eerste er zo uit. En ineens hoorde ik niets meer. Het was alsof iedereen ineens stil was. Alsof de tijd bij wijze van stil stond en op dat moment gingen mijn gedachten alle kanten op. Dit is toch Rafael die eruit komt? Die was er toch het beste aan toe? Waarom hoor ik niets meer? Wat is er aan de hand? Ik hoor een hikje en daarna toch even gehuil. Phoe gelukkig, misschien was die er dan toch nog niet uit zoals ik dacht. Hij kwam even om het hoekje en ik mocht hem zien, snel werd hij meegenomen. Daarna kwam zijn zusje er snel achteraan en die mocht wel even bij mij liggen (1-2 minuutjes) en toen werd ze ook meegenomen naar de kinderarts.

Zoo, dacht je eindelijk weer ergens aan toe te kunnen komen een beetje ritme gevonden. Komt sprong 4-5-6 of 8 om de hoek, of een slaapregressie of regeldagen achter elkaar aan. Op dit moment zijn wij, denk ik, midden in een slaapregressie of sprong 4 aanbeland. Bij mijn eerste dochter kwam hier voor mij volledige frustratie bij kijken, nu weet ik beter het gaat voorbij en wat zou er in die koppies van die baby's spoken. Door dit te denken blijft het nog steeds enorm pittig en heb ik Julia net in slaap, is Rafael alweer wakker. Dat helpt totaal niet. Ondertussen dat ik denk dit bericht wel even te kunnen schrijven, ben ik al 3 keer heen en weer gelopen. Heb nog maar 8 zinnen getypt. Nouja maar fijn, ook dit gaat weer voorbij.

Deze vraag heb ik mij heel vaak gesteld en opgezocht. Wat doe ik mijn kinderen nou voor kleding aan en wat is te warm/te koud.
En zo 2 jaar later staat je dochter je mee te helpen sneeuw schuiven, op sneakers en zonder handschoenen. Ach ja, als ze het warm-koud heeft, geeft ze het zelf wel aan. Scheelt natuurlijk wel dat ze dat op deze leeftijd kunnen aangeven.

Na een tijdje niets te hebben laten horen toch nog maar eens een voorstelrondje. Ik ben nog steeds Minke Rienstra-Roosma, ondertussen 28 jaar en getrouwd met voor mij de liefste man Erwin (33) en samen hebben wij hebben samen een dochter Elena van 2 en een tweeling van alweer 13 weken oud. Wij wonen in Oostenrijk, Bad Kleinkirchheim. Een prachtige plek in Karinthië, dichtbij de piste en in de zomer heerlijk centraal voor leuke uitjes met het zuidelijke klimaat. Hier verhuren wij appartementen. 

Mamaplaats vroeg of ik weer wat meer wilde gaan bloggen. Dit vond ik zelf ook wel een goed idee. Dus hier ben ik weer! 😁

Zo'n zaterdagochtend waar ik naar uitkeek als ik dacht aan een eigen gezinnetje starten.... 

Het is bijna zover…

Iedereen zegt: „Het gaat zo snel voorbij, je moet er van genieten.” Ja, wat zal ik daarop zeggen? Ik kijk ze aan met mijn vermoeide ogen, verwarde haren en ik knik en lach, maar eigenlijk heb ik geen idee.