Sprong 4: regressie troep

Zoo, dacht je eindelijk weer ergens aan toe te kunnen komen een beetje ritme gevonden. Komt sprong 4-5-6 of 8 om de hoek, of een slaapregressie of regeldagen achter elkaar aan. Op dit moment zijn wij, denk ik, midden in een slaapregressie of sprong 4 aanbeland. Bij mijn eerste dochter kwam hier voor mij volledige frustratie bij kijken, nu weet ik beter het gaat voorbij en wat zou er in die koppies van die baby's spoken. Door dit te denken blijft het nog steeds enorm pittig en heb ik Julia net in slaap, is Rafael alweer wakker. Dat helpt totaal niet. Ondertussen dat ik denk dit bericht wel even te kunnen schrijven, ben ik al 3 keer heen en weer gelopen. Heb nog maar 8 zinnen getypt. Nouja maar fijn, ook dit gaat weer voorbij.

De baby's zijn dus nu 4 maanden en ontwikkelen zich (gelukkig) volop. Hier even een schets van deze ochtend van 8:00-9:30.

De baby's hebben een flesje gehad en ze liggen in de box. Ik stuur nog snel even een filmpje naar mijn schoonmoeder, omdat ik weet hoe leuk ze het vind en op dit moment zijn ze beide vrolijk. Ik zie dat Rafael al veel zijn handjes heeft gevonden en in de box in slaap vallen lukt momenteel minder goed. Hij ontdekt zijn handen en dan denk ik: Oke, ik help je even die schakel ik uit door ze lichtjes vast te houden. Dan ontdekt hij de gekleurde wasbare luiers die over de box heen hangen (ja een huishouden van Jan Steen en ik ben er totaal tevreden mee, knap hé?) en ineens gaat er een been omhoog om die luier te bekijken. Bedenk ik om dat been even onder te stoppen met een dekentje, lekker warm. Hij voelt: Hé mijn hand is los, misschien kan ik er nu bij om dat gekleurde ding te pakken. Ondertussen probeer ik ook Julia in slaap te helpen, want die ligt er ook nog steeds een beetje naast van : 'En ik dan?' Ook mijn rug denkt, dit ga jij niet lang volhouden mama. Dus dit moet anders. Ik sta hier niet lekker en dit gaat lang duren voor ik ze in slaap heb. Ook begint de oververmoeidheid nu op te spelen, want hij begint al steeds wat te huilen. Ze moeten in hun bedje, op hun eigen kamer. Ja ze slapen nog steeds in een bedje naast mij, want vannacht waren ze gewoon om 22, 00, 2:30,4,5,6,7 uur van de party. Honger hebben ze niet, want ze drinken dan zo weinig. Bied het ze elke keer aan, want stel dat was het wel en ja hoe krijg ik ze anders weer stil zonder ze perse bij mij in bed te nemen. Ze hebben ook nog steeds een speen hoor, maar die helpt niet genoeg en die valt om de haverklap uit als ze onrustig zijn. Als je daar nog tips voor hebt, drop ze hier beneden alsjeblieft. Sowieso alle tips om dit te overleven zijn welkom!

Op hun eigen kamertje hebben ze wel een heerlijk laken, Nunki laken. Daar stop ik die handen onder en leg eerst mijn hand erboven op en een hand op zijn hoofd. Ik heb dit gezien in een filmpje en merk bij Rafael dat dit heel goed helpt, na een paar minuten wordt hij rustig. Ook hoor ik zijn zus in de kamer miepen en die moet ik dus gaan ophalen, want ik krijg last in mijn kruis als ik hoor dat ze het zolang moeilijk hebben. Geen idee of dit normaal is maar het net of steekt iemand met een mes in mijn baarmoeder als ze even huilen en ik er niet gelijk kan sussen. Herkenning? Nog 10 seconden wachten en nu moet ik écht naar Julia.

In de kamer aangekomen en doe snel de speen erin, ze is erg rustig en gaat misschien wel zelf in slaap vallen denk ik. Ze valt bijna nooit zelf in slaap, ze heeft net als haar zus eczeem en dit jeukt. Ja, als je jeuk hebt val je niet gemakkelijk zelf in slaap. Dus zij is sowieso de in je arm in slaap vallen type hier. Ik hoor hem alweer mopperen en bedenk dat ik toch Julia maar mee neem naar de slaapkamer. Ik leg haar neer, owh nee ze begint te krijsen. Ook dat nog, straks wordt hij weer onrustig. En natuurlijk wordt hij onrustig, zijn speen valt uit en zijn hand komt onder het laken vandaan. Snel de speen erin en even mijn hand bij beide op hun hoofd. Ik ben maar klein van stuk en verder dan dat kan ik niet komen om beide te bedienen. Hij doet een diepe zucht en hij valt in slaap. THANK GOD!

1 DOWN, 1 TO GO! Op deze momenten denk ik echt, phoe waarom een tweeling! Maarja zo is het nu eenmaal en we gaan door. Julia is een twijfelgeval, gaat ze hier in slaap vallen of moet ik haar maar weer op de arm nemen om mijzelf niet te verliezen en maar te accepteren dat ik op de bank met haar eindig. Ik wil het toch elke keer even proberen, ze moet het toch gaan leren. Ze lijkt redelijk rustig en misschien gaat het deze keer wel lukken. Ogen vallen dicht, ik ben er wel klaar mee, zo ongeduldig als ik ben en bedenk dat ik wel dit wil gaan schrijven, eindelijk weer eens. Dus ik loop weg, deur dicht, klaar. Zoals je hierboven hebt gelezen moest ik nog 3 keer teruglopen, ondertussen is dat 5 keer geworden. 1 keer was vals alarm en die andere keer even de speen erin gedaan en ze leek toen weer weg te zakken.

Wauw, onze eerste ochtend dat ik ze bijna tegelijk in slaap heb, in hun eigen bed, in hun kamer en dus zelf handen vrij heb. Ondertussen dat ik dit typ had ik ook een heerlijke warme koffie en ondanks dat ik vannacht zoveel wakker was voel ik mij nu best goed. Hopelijk overleven we zo deze sprong of regressie of wat het maar mag zijn.

Ik zal weer schrijven in mijn volgende rustige moment. Vond je dit leuk, geef mij dan even een like. Dat motiveert mij natuurlijk weer om wat te schrijven. Vergeef mij voor spelfouten, zinnen die misschien net niet lekker lopen of wat dan ook. Maar wilde weer eens even wat schrijven, maar tijd om over te lezen heb ik niet.

Fijne dag!  

Trending: Litteken verdriet