De laatste weken zijn dan voor mij nu ook echt aangebroken. Momenteel ben ik 36 weken zwanger. Door de hoge bloeddruk wordt ik tussen de 38 en de 39 weken sowieso ingeleid, mocht het kindje niet vanzelf eerder komen. Dat betekend dus, dat de laatste 2 a 3 weken voor de deur staan. Misschien gek, maar ik vindt dat de afgelopen 8,5 maand toch voorbij zijn gevlogen. Had je me dit destijds gevraagd, had ik gelachen en gezegd dat de tijd letterlijk stil stond zo langzaam ging het voor mijn gevoel. Alsof er geen einde aan kwam. De bevalling kan dan voor mij ook niet snel genoeg gebeuren, en heb er ook totaal geen angsten bij. Liever vandaag dan morgen.

De gehele eerste 16 weken heb ik zonder te overdrijven doodziek op bed gelegen. Achteraf ben ik erachter gekomen dat deze zwangerschapsziekte Hypremisis Gravidarum wordt genoemd. Dit is niet alleen een aanslag op je lichaam, je ligt de gehele dag kotsend op bed, maar ook mentaal is dit erg zwaar. Beeld je maar eens in dat je 16 weken lang, doodziek, op bed ligt en niks kunt. Je houdt geen drinken en geen eten binnen. Ik ben in deze periode ook meer dan 10KG afgevallen. Dit geeft veel schuldgevoelens. Doe je het kindje te kort? Krijgt het kindje wel alles wat hij nodig heeft? Je wilt de mensen om je heen er ook niet mee belasten. Gelukkig heb ik naast een hele fijne ondersteunende man, ook een ontzettend lieve vader en moeder en schoonfamilie die mij begrepen en ons wouden ondersteunen waar nodig. Ik ben elke dag nog ontzettend gezegend met het begrip. Iets wat vaak mist bij de zwangerschaps ziekte HG. Achteraf is het makkelijk te zeggen dat ik blij ben dat ik heb doorgezet, maar ik denk dat elke aanstaande mama wel één keer de gedachte heeft gehad dat ze het niet meer aankon. Gelukkig begrepen mijn verloskundige en echoscopiste mij precies, zij hadden hetzelfde ervaren.

Begin Juni 2020 ontdekte ik dat ik zwanger was. Natuurlijk staat de 'ochtendmisselijkheid' redelijk bekend als zwangerschaps kwaal. De eerste 5 weken voelde ik mij goed, geen ochtendmisselijkheid maar wel enkele rare buikkrampen die ik niet kon plaatsen. Voor de zekerheid contact gehad met de verloskundige, iets in mij zei dat er wat mis was. Aan de telefoon vertelde de verloskundige dat ik dezelfde klachten had, als vrouwen die een buitenbaarmoederlijke zwangerschap ervaren. Wellicht zat het kindje niet in de baarmoeder, maar in een eileider. Helaas lijdt zo'n zwangerschap niet tot een baby. De paniek sloeg toe. Omdat de eerste echo pas rond 8 weken ingepland stond, en het vruchtje nog veel te klein was voor een uitwendige echo, moest deze in het ziekenhuis gemaakt worden. Ik kreeg een inwendige echo, en de gynaecoloog had ons hier voorafgaand in het gesprek al voor gewaarschuwd. De kans op een miskraam in de eerste 12 weken is groot. Het vruchtje was zo klein, veel te klein voor 5 weken. Het kwam overeen met een vruchtje uit een 3de week die wellicht gestopt was met groeien. Mijn bloed werd afgenomen om te zien hoeveel HCG (zwangerschapshormoon) ik in mijn bloed had, en de procedure van een miskraam opwekken werd besproken. De kans was immers groot dat het vruchtje was gestopt met groeien rond de 3 weken, maar dat mijn lichaam het simpelweg niet had afgestoten. 2 dagen later konden wij terug komen om nogmaals bloed af te geven en de HCG waardes te vergelijken.

Hi!