De laatste weken.

De laatste weken zijn dan voor mij nu ook echt aangebroken. Momenteel ben ik 36 weken zwanger. Door de hoge bloeddruk wordt ik tussen de 38 en de 39 weken sowieso ingeleid, mocht het kindje niet vanzelf eerder komen. Dat betekend dus, dat de laatste 2 a 3 weken voor de deur staan. Misschien gek, maar ik vindt dat de afgelopen 8,5 maand toch voorbij zijn gevlogen. Had je me dit destijds gevraagd, had ik gelachen en gezegd dat de tijd letterlijk stil stond zo langzaam ging het voor mijn gevoel. Alsof er geen einde aan kwam. De bevalling kan dan voor mij ook niet snel genoeg gebeuren, en heb er ook totaal geen angsten bij. Liever vandaag dan morgen.

Het kindje ligt al sinds week 32 klaar in de juiste houding. De indalingsweeën heb ik dan ook flink gevoeld. Sindsdien zijn de schopjes ook veel harder geworden en het kindje onrustiger. Ondanks dat de zwangerschap ontzettend zwaar was, ga ik het denk ik ook wel missen. Het is zo lang een onderdeel uit je leven geweest waar je elke dag mee bezig bent. Ik kan mij dan ook niet voorstellen dat ik na de bevalling niet meer dagelijks meerdere keren hoef over te geven. Geen dagcurves meer hoef te prikken en geen bloeddruk verlagende medicatie meer hoef in te nemen. We mogen dan zorg gaan dragen voor onze zoon. Hoe gek klinkt dat?! 

Rick en ik zijn er dan ook meer dan klaar voor. Wij hebben geen standaard beval cursus gedaan, maar hebben ons eigen ritueel klaar liggen voor de bevalling. Hier zit trouwens ook een taboe op! Blijkbaar wordt het niet bij iedereen normaal gevonden als je liever geen beval cursus wilt doen. Mogen we dat even zelf weten? Ik verbaas me soms waar mensen zich druk om maken. Ik voel mij sterker dan ooit met Rick aan mijn zijde en weet dan ook dat het helemaal goed gaat komen. Voor de menen die wellicht ook bezig zijn met spiritualiteit, ik heb de volgende stenen klaar liggen in mijn vluchtkoffer om bij me te hebben tijdens de bevalling: Lapis Lazuri, Zonnesteen, Zwarte toermalijn, Rozenkwarts en Amethist. Of ik tegen de pijn op zie? Nee. De pijn van een bevalling is tijdelijk en duurt niet langer dan de 9 maanden aan pijn die ik al heb doorstaan. PLUS! daarna ben ik bevrijdt van zóveel zwangerschapsklachten. Ik ga huilen van geluk wanneer mijn vliezen breken. De kers op de taart is dan ook dat we eindelijk onze zoon mogen ontmoeten. (Tussen ons, ik heb al flink wat tranen gelaten omdat ik zó graag het kindje fysiek wil voelen en ontmoeten. Ik kan écht niet meer wachten.) 

Iets waar ik achter ben gekomen tijdens de afgelopen 8,5 maand, is dat een gezond kind op de wereld zetten echt voelt als een olympische sport. Waarvan ik de finish nog moet halen. 

Misschien ligt het aan mijn leeftijd, maar ik heb hiervoor nog nooit stil gestaan bij het feit hoe dankbaar je als mens mag zijn als je één of meerdere gezonde kinderen op de wereld hebt mogen zetten. Ik wil de onwetende mensen dan ook echt niet bang praten. Het gaat immers vaker goed dan fout, maar weet wel dat er écht, heel veel fout kan gaan gedurende de zwangerschap. Om nog maar niet eens te spreken over het aantal afwijkingen en kwaaltjes die het kindje in je kan oplopen/ontwikkelen. Ik denk dat je dit gevoel pas echt kunt begrijpen wanneer je zelf zwanger bent/bent geweest. Een zwangerschap is niet zomaar iets gemakkelijks en ook niet vanzelf sprekend. Ik heb enorm veel angsten gehad tijdens de zwangerschap, wellicht komen ze je bekend voor: Verdrinkt mijn baby niet in mij? Draait de baby niet verkeerd waardoor de navelstreng om zijn nek komt te zitten? Stikt hij niet in de baarmoeder? Krijgt de baby genoeg? Ondanks alle goede echo's, zien ze niks over het hoofd? Is de baby op dit moment gelukkig? Heeft het kindje geen pijn in de opgekropte houding waarin hij ligt? Wanneer komt de volgende tegenslag, het kan toch niet alleen maar goed gaan met het kindje? Ga zo maar door... Voor een buitenstaander zijn al deze vragen wellicht lachwekkend en makkelijk te beantwoorden, maar het houdt je écht bezig. Stiekem kan ik dan ook niet wachten tot meer mensen om mij heen zwanger worden, en ik hun kan helpen met alle onzekerheden die erbij komen kijken, mijn dm's staan altijd open. Op dit moment merk ik dan ook dat niet iedereen mij begrijpt. (Logisch! de meeste vrienden van mij hebben geen kinderen, niemand heeft dit meegemaakt.) 

Echter waren Rick en ik nooit bang voor een kindje met een afwijking. Vanaf het begin hebben we sterk het gevoel gehad (en nog steeds hebben) dat het zieltje wat in mij groeit echt bij ons hoort. Of het een afwijking zou hebben of niet, dit zieltje komt bij ons om een reden. En dat is al de grootste reden om dankbaar te zijn.

De reden dat ik ben begonnen met schrijven op mamaplaats. is zodat ik later alles terug kan lezen. Wellicht is deze blog dan ook iets minder spannend om te lezen dan de vorige 3. Op dit moment gaat alles gewoon ontzettend goed, geniet ik van mijn zwangerschapsverlof en kan ik niet wachten op de komst van ons kindje. 

Voor de mensen die elke week hebben mee gelezen: Bedankt daarvoor! Alle lieve berichtjes doen mij erg goed. Ik ga ook zeker door met het schrijven, ook nadat de kleine is geboren. Er zal wel wat meer tijd tussen de blogposts zitten, maar dat geeft mij ook meer tijd om na te denken over wat ik ga delen. 

Voor nu was dit alles wat ik kwijt kan op dit moment, en hoop ik stiekem dat dit de laatste blog was voor de bevalling. Zo niet, dan lezen jullie volgende week weer een update!

Blijf veilig en gezond in deze tijd,

Millie