Zwanger, en nu? (Deel 2)

De gehele eerste 16 weken heb ik zonder te overdrijven doodziek op bed gelegen. Achteraf ben ik erachter gekomen dat deze zwangerschapsziekte Hypremisis Gravidarum wordt genoemd. Dit is niet alleen een aanslag op je lichaam, je ligt de gehele dag kotsend op bed, maar ook mentaal is dit erg zwaar. Beeld je maar eens in dat je 16 weken lang, doodziek, op bed ligt en niks kunt. Je houdt geen drinken en geen eten binnen. Ik ben in deze periode ook meer dan 10KG afgevallen. Dit geeft veel schuldgevoelens. Doe je het kindje te kort? Krijgt het kindje wel alles wat hij nodig heeft? Je wilt de mensen om je heen er ook niet mee belasten. Gelukkig heb ik naast een hele fijne ondersteunende man, ook een ontzettend lieve vader en moeder en schoonfamilie die mij begrepen en ons wouden ondersteunen waar nodig. Ik ben elke dag nog ontzettend gezegend met het begrip. Iets wat vaak mist bij de zwangerschaps ziekte HG. Achteraf is het makkelijk te zeggen dat ik blij ben dat ik heb doorgezet, maar ik denk dat elke aanstaande mama wel één keer de gedachte heeft gehad dat ze het niet meer aankon. Gelukkig begrepen mijn verloskundige en echoscopiste mij precies, zij hadden hetzelfde ervaren.

Een herinnering wat mij voor altijd bij zal blijven, was de angst voor uitdroging. De piek van mijn HG was op het zelfde moment als de hitte golf in Nederland. Er ging veel meer uit dan in, geen enkel slokje bleef mij bespaard. Het was een random vrijdag avond, toen Rick aan de bel trok en we in de auto onderweg naar de spoedeisende hulp zaten. Dit kon zo niet meer, en vaak kreeg je hiervoor een infuus. Iets wat ik op dat moment echt nodig had. De arts op de spoedeisende hulp vertelde ons dat HG bij de zwangerschap hoort, en dat we dan maar niet zwanger hadden moeten worden. Ja, dat werd ons verteld.

Als ik een ding heb geleerd, is het opkomen voor jezelf in deze situatie. Achteraf was ik veel te zwak om hier überhaupt op in te gaan, maar ik had dat zeker niet moeten pikken. Ik kwam terecht in een Facebook groep van moeders en aanstaande moeders die ook te maken hebben/hadden met HG. Deze groep deed mij ontzettend goed, want ook hier was begrip! Het laatste woord over HG is dan ook nog zeker niet gezegd in de medische wereld, want vanuit ontzettend veel ziekenhuizen zou daar veel meer begrip voor moeten komen.

Na 16 weken, nam het 20-30x per dag overgeven af, en bleef het een hele poos bij een paar keer per dag. Ik zag dit als de grootste opluchting die ik kon krijgen. Ik zag weer licht aan het eind van de tunnel. Nog 2 weken te gaan tot school zou beginnen, en ik wou dat zeker niet verpesten. Ik had zolang willen beginnen aan de studie HBO Rechten. Waarom kon ik niet gewoon een normale makkelijke zwangerschap ervaren?

Ondertussen verschillende medicatie geprobeerd, en eindelijk een gevonden die voor mij werkte. Ik ga je eerlijk vertellen dat het meerdere keren overgeven per dag nooit is opgehouden. Ik ben nu bijna 35 weken, en het is nog altijd going strong. Iets wat ik nu maar voor lief neem, maar wat voor ons de eventuele keuze voor een tweede kind wel erg moeilijk maakt. HG hoeft niet opnieuw voor te komen, maar de kans is groot.

School starte, gelukkig vanuit huis. Ik kon alle lessen volgen en ik voelde mij ook steeds beter worden gedurende de de laatste weken van het tweede trimester. Ik ga het niet mooier maken dan het is, het kots-emmertje heeft niet van mijn zijde afgeweken. Tijdens tentamens niet, en ook niet tijdens normale lessen.

Ik ben Rick oneindig dankbaar voor de vele keren dat hij tijdens de colleges de antwoorden voor mij heeft meegeschreven terwijl ik kotsend boven de wc hing. Nooit een moment geklaagd. We deden dit samen, als een team. Ik kan mij dan ook niet voorstellen hoe het is om door zoiets alleen te gaan. Gelukkig maar.

Ondertussen kreeg ik vaker hoofdpijnen. Iets wat niet compleet nieuw voor mij is. Ik heb in het dagelijks leven vaak te maken met migraines. Helaas vervalt die medicatie tijdens de zwangerschap dus ik ging toch maar met deze klachten naar de verloskundige. Eindstand: 2 ziekenhuisdagen gevuld met allemaal soorten tests. Er was een vermoeden van zwangerschapsvergiftiging. Erg gevaarlijk tijdens de zwangerschap. Weer krijgen wij allemaal zorgen. Echter ging het nog gewoon zo goed met het kindje dat het gevoel van dankbaarheid overstemde. Uiteindelijk met bloeddruk verlagende medicatie naar huis gestuurd, het was enkel alleen een hoge bloeddruk en verder geen zwangerschapsvergiftiging. Hoe fijn het ook is dat deze medicatie enorm voor mij heeft gewerkt en alsnog zijn werking doet, heeft het ook nadelen. Het brengt een inleiding met zich mee. Meer daarover later.

Wel moest ik toch voor de zekerheid door deze medicatie ook de suikertest doen. Iets waar ik ontzettend veel negatieve reacties over had gelezen, maar wat ontzettend mee viel. Je neemt de test nuchter af en mag niet overgeven, dan verstoor je de suiker balans. Onmogelijk voor iemand met HG en ook ik heb overgegeven. Je raad het waarschijnlijk al, deze kwam positief uit. Ik had Zwangerschaps suiker. Het proces van dagelijks prikken en curves bij houden was toen begonnen... Iets wat totaal onverwachts voor ons kwam. Nooit eerder heb ik hier klachten van ervaren of twijfels over gehad. Ondertussen heb ik het prikken al zo ver kunnen afbouwen dat ik minimale waardes inlever, omdat er geen signalen zijn van diabetes. De waardes zijn allemaal goed en het kindje groeit op de gemiddelde curve, zeker geen te groot kindje dus. Ook weer een meevaller, maar wel iets wat we óók op de lijst kunnen zetten. Ook geen onbelangrijk detail, ik heb een naalden fobie. Ik heb mijn aller grootste angst hiermee dan ook kunnen overwinnen. Score!