Na zijn overlijden is het voor het eerst dat ik, na bijna 7 weken ziekenhuis, waarvan 4 weken Ronald McDonaldshuis, zo snel mogelijk naar huis wil.

In de dagen die volgen blijft de zuurstofbehoefte van Daan maar toenemen. Ze besluiten de beademing over te zetten op de ‘trilbeademing’ en starten met de dexa-kuur. De trilbeademing vindt Daan maar niks en hij wordt er erg onrustig van. Ze geven hem wat morfine zodat hij comfortabel blijft. Helaas blijft zijn zuurstofbehoefte de dagen erna toenemen en besluiten ze hem weer terug te zetten op het andere beademingsapparaat.

Op 8 januari 2018 hebben we na 16 maanden eindelijk een positieve zwangerschapstest in onze handen. Ons geluk kan niet op. Ik voel mij goed en heb naast de vermoeidheid weinig kwaaltjes. Met Pinksteren besluiten we er nog even lekker met zijn tweeën tussenuit te gaan. Op Eerste Pinksterdag voel ik mij niet lekker. Die middag blijf ik maar overgeven en krijg ik ook buikkrampen. Het zit ons niet helemaal lekker en bellen voor de zekerheid het ziekenhuis. Hier sta ik namelijk al onder controle in verband met een eerder uitgevoerde lisexcisie. De dienstdoende arts regelt dat wij in het ziekenhuis van Apeldoorn terecht kunnen.

Hi! Ik ben Marjolein, 36 jaar, trotse moeder van Daan*, Isabel en Boaz en vrouw van de liefde van mijn leven, Ronald.