Het verhaal van Daan - Deel I

Op 8 januari 2018 hebben we na 16 maanden eindelijk een positieve zwangerschapstest in onze handen. Ons geluk kan niet op. Ik voel mij goed en heb naast de vermoeidheid weinig kwaaltjes. Met Pinksteren besluiten we er nog even lekker met zijn tweeën tussenuit te gaan. Op Eerste Pinksterdag voel ik mij niet lekker. Die middag blijf ik maar overgeven en krijg ik ook buikkrampen. Het zit ons niet helemaal lekker en bellen voor de zekerheid het ziekenhuis. Hier sta ik namelijk al onder controle in verband met een eerder uitgevoerde lisexcisie. De dienstdoende arts regelt dat wij in het ziekenhuis van Apeldoorn terecht kunnen.

Er wordt een echo gemaakt. Het hartje klopt, wat een geruststelling. De arts vraagt of ik weeën heb gehad. Weeën, hoe voelen die? Ik ben toch pas 23 weken zwanger, dan heb je toch nog helemaal geen weeën…? Omdat ik zulke buikkrampen heb willen ze toch even inwendig kijken met de echo. Dan valt er een stilte…. Ze zien beginnende ontsluiting. We storten volledig in. De kans dat ons kindje op zeer korte termijn geboren gaat worden is heel groot. Doodsbang dat hij het niet gaat halen omdat hij nog niet levensvatbaar is. Ik word met spoed opgenomen en dien vanaf nu volledige bedrust te houden. We vrezen voor het zo gewenste leven van ons eerste kindje.

Die dinsdag word ik per ambulance overgeplaatst naar het LUMC. Een universitair ziekenhuis met een Nicu ‘neonatologie intensive care unit’ en dichterbij huis.

We tellen de dagen af tot vrijdag, dan ben ik 24 weken zwanger en kunnen ze actief gaan behandelen. De dagen kruipen voorbij, maar we halen de 24 weken!

De ontsluiting blijft stabiel en ik word zelfs nog ontslagen uit het ziekenhuis op vrijdag 1 juni. Geheel onverwachts en met enige tegenzin, gaan we naar huis. Na de eerste nacht thuis geslapen te hebben, zijn we toch blij thuis te zijn. Totdat ik die zaterdagavond bloedverlies krijg. We bellen het ziekenhuis en moeten langskomen voor controle. De gynaecoloog heeft het vermoeden dat er een bloedvaatje gesprongen is en ik moet een nachtje blijven ter observatie. Het bloeden stopt maar niet en daarbij krijg ik ook enorme buikkruimpen, wat weeën blijken te zijn.

In de nacht van 3 op 4 juni 2018 breken om 4.40 uur mijn vliezen. De gynaecoloog wordt met spoed opgeroepen. Terwijl de bevalling in volle gang is en ik inmiddels persdrang heb, is het wachten op de kinderarts. Zij vangt ons kindje direct op na de bevalling, dus eerder mag ik niet persen. Die paar minuten wachten lijken een eeuwigheid te duren. Na 10 minuten persen, is daar onze zoon Daan. Geboren op 4 juni 2018, om 7.31 uur, 31,5 cm en 950 gram met een zwangerschapsduur van 25+3 weken.

Hij huilt, dit is een goed teken. Ik mag hem nog een vluchtige kus geven en direct daarna wordt hij meegenomen naar de kamer ernaast. Compleet uitgeput van de bevalling en vol angst of ons kindje het gaat halen, blijf ik achter. Ik heb hem niet eens even kunnen vasthouden of goed kunnen bekijken. Maar ook voel ik mij trots, ik ben moeder geworden.

Daan wordt opgevangen door een heel team. Hij wordt in een soort plastic zak gestopt om hem warm te houden. Door zijn vroeggeboorte zijn de longen van Daan enorm onderontwikkeld. Hij doet zijn uiterste best om volledig zelfstandig te ademen maar dit lukt hem nog niet en daarom wordt hij aan de beademing gelegd. Ze zijn ruim een uur met hem bezig voor hij eindelijk in de couveuse mijn kamer wordt binnengereden. Hier kan ik hem voor het eerst echt goed bekijken.

Ons kleine mannetje, onder de plakkers en snoertjes maar wat is hij mooi! Helaas moet hij al snel door naar de Nicu.

Daan maakt een goede start. Zelfs zo goed dat ze op dag twee besluiten de beademing te stoppen om te kijken of hij het zelf kan. Hij moet er hard voor werken, maar ademt goed door met wat meer ondersteuning van de CPAP.

Later die week is hij erg onrustig. Waarschijnlijk heeft hij last van de ontstane bloedingen in zijn hoofdje. Ze besluiten Daan weer aan de beademing te leggen, het kost hem teveel energie om het zelf te doen.

Die week word ik ontslagen uit het ziekenhuis. We willen in de buurt blijven en nemen daarom onze intrek in het Ronald McDonald huis. Daar worden we liefdevol ontvangen en krijgen we een mooie kamer. Ons tijdelijke ‘thuis’ voor de komende tijd. Een fijne plek om te kunnen verblijven in deze loodzware tijd.

Als hij bijna een week oud is, wordt hij weer van de beademing gehaald en mag ik voor het eerst met hem buidelen. Wat een bijzonder moment. Eindelijk huid op huid contact met mijn zoon. Tranen vloeien van blijdschap. Wat ben ik trots!

Helaas wordt Daan later die week ziek. We krijgen te horen dat hij terug aan de beademing is en hij waarschijnlijk een infectie heeft. Hij dient antibiotica toegediend te krijgen via een infuus. Het aanbrengen van een infuus is enorm lastig met die kleine adertjes. Vaak gaan de adertjes stuk bij het prikken. Hij schreeuwt het uit. Door de beademing hoor je hem niet schreeuwen maar juist dat aanzicht is verschrikkelijk. Mijn moederhart breekt en ik huil mee terwijl ik hem ondertussen probeer te troosten. We voelen ons zo machteloos.

Wordt vervolgd..