Spoedkeizersnede

Deze blog is een vervolg op de blog ‘opnieuw vroegtijdig weeën’. Deze nog niet gelezen? Lees dan eerst snel die blog.

Ik word naar de OK gereden. Mijn man mag gelukkig overal bij blijven. De ruggenprik wordt toegediend en alles wordt verder voorbereid.

Weer een heel team van artsen. Boven mijn hoofd hangt een doek met een plastic zeil. Het doek laten ze zakken als onze dochter uit mijn buik wordt gehaald. Op 25 juni 2019 om 10.14 wordt onze dochter Isabel geboren na een zwangerschapsduur van 34+2 weken. Ze is 41 cm en weegt 2330 gram. Ze huilt en wordt richting mijn gezicht gebracht zodat we haar even van dichtbij kunnen bekijken, waarna ze wordt meegenomen door de kinderarts voor nader onderzoek. Gelukkig doet ze het zo goed dat ze even bij mij mag liggen. Ik was zo bang dat dit moment weer aan mij voorbij zou gaan en dat ik dit nooit zou mogen meemaken. Denkend aan Daan, kunnen we onze dochter voor het eerst goed bekijken en kusjes geven. Wat is ze mooi en wat lijkt ze op haar grote broer. Prachtig! Er vloeien tranen van geluk.

Terwijl ik op de uitslaapkamer bijkom van de operatie wordt Isabel naar de couveuseafdeling gebracht. Hier wordt ze aangesloten op de monitor, zodat ze haar saturatie, hartslag en bloeddruk goed in de gaten kunnen houden. ’s Middags word ik met bed en al naar de couveuseafdeling gereden en mag ik voor het eerst met haar buidelen. Bij aankomst zie ik tot mijn grote schrik dat ze toch nog wat extra zuurstof nodig heeft. Maar tijdens het buidelen wordt ze direct rustiger en wordt deze tijdens het buidelen al verwijderd en heeft ze hem verder ook niet meer nodig. Wat zijn we trots en wat doet ze het goed. 

Omdat we wisten dat de kans op een voldragen zwangerschap, ook met cerclage, voor mij een stuk kleiner is, hadden we vooraf getekend voor een geboorte met 34 weken. Maar als je er dan weer zo middenin zit, is het toch weer behoorlijk heftig.

Na twee dagen word ik ontslagen uit het ziekenhuis. We mogen inrooming met Isabel. Dit houdt in dat we samen met Isabel op een kamer mogen verblijven en zoveel mogelijk de zorg voor haar zelf doen. Zo ontzettend fijn! We zijn aardig ver van huis en ik had er niet aan moeten denken iedere dag op en neer naar Den Haag te moeten rijden. Gelukkig mogen we hier komende weken intern verblijven.

Isabel doet het goed. Na een week mag ze van de monitor, wat een mijlpaal! Maar ook erg confronterend. Elke grote stap die Isabel vooruit maakt, waren de laatste stappen naar het overlijden van Daan. Het is weer een rollercoaster aan emoties. Twee uiterste emoties. Intens geluk en intens verdriet. Wanneer ik mij gelukkig voel, voel ik mij schuldig tegenover Daan, maar als ik mij verdrietig voel weer schuldig tegenover Isabel. 

Gelukkig is mijn man, mijn steun en toeverlaat. Samen kunnen we de hele wereld aan.

Isabel leert in die weken om aan de borst en uit de fles te drinken en de overige voeding wordt via de maagsonde gegeven. Ze is nog te zwak om de voedingen volledig zelfstandig aan de borst te drinken. We worden steeds zelfstandiger in de zorg voor haar en geven haar op een gegeven moment zelf de voeding via de maagsonde. Het is wachten op het moment dat ze de helft van haar voedingen zelfstandig kan drinken, dan mag ze mee naar huis met maagsonde.

Na ruim 2,5 week is het zover, Isabel mag mee naar huis. Waar we in het ziekenhuis de voeding zowat naar binnen keken, heeft ze thuis de maagsonde geen enkele keer meer nodig gehad. Superknap!
Thuis moeten we bijkomen van deze toch weer ontzettend emotionele tijd. We hebben echt even tijd voor onszelf nodig. Ook krijgen we het advies mee om voor zo min mogelijk prikkels voor Isabel te zorgen. Door haar vroeggeboorte reageert ze hier nogal heftig op. Dus met kraamvisite doen we het heel rustig aan en laten alleen familie en naaste vrienden thuis langskomen. Uiteraard willen we de geboorte van Isabel en het leven vieren en besluiten we eind september, als ze wat verder is, een kraamfeest te geven. Zodat iedereen kennis kan maken met onze prachtige dochter.
Wat genieten we van ons meisje. We zijn zo ontzettend dankbaar voor haar en iedere dag vertellen we haar trots over haar grote broer Daan.

Ondanks het grote verdriet en gemis ben ik ook dankbaar voor wat het me gebracht heeft en voor wie ik nu ben. Ik sta sterker in het leven, maak bewuste keuzes en ben vrijwilliger geworden bij Stichting Félice. Waar ik goede vrienden ben kwijtgeraakt, heb ik ook lotgenoten leren kennen waaruit één bijzondere en waardevolle vriendschap is ontstaan.

De vraag die ik mijzelf bijna drie jaar geleden stelde of ik ooit weer gelukkig zou worden, kan ik nu met JA beantwoorden. Bij de eerste keer lachen, schrok ik zo enorm dat ik vervolgens in huilen uitbarstte. Inmiddels weet ik dat Daan alleen maar zou willen dat we weer lachen en genieten van het leven. We missen Daan nog iedere dag en laten met enige regelmaat tranen om hem, maar Isabel zorgt weer voor geluk in ons leven. Onze trots, onze twee prachtige kindjes.