In mijn vorige blogs kun je lezen hoe ik ongepland zwanger raakte en de enorme schrik die daar mee gepaard ging. Ook lees je hoe die eerste weken verliepen en hoe wij toch op onze roze wolk belandden. Tot dat wij onze eerste echo kregen en onze lieve kleine Luca geen hartslag meer bleek te hebben..

In mijn vorrige blog schreef ik over de enorme schok van het ongepland zwanger raken, nu schrijf ik over de weken die daar op volgden.

Woensdag 8 januari 2020, een doodnormale avond. Ralph en ik zitten in de tuin een sigaretje te roken, lachend om de honden die lekker aan het spelen zijn. Na de feestdagen is het normale leven nu weer echt begonnen. Die eerste week is me zwaar gevallen. Ik voel me moe en vooral ‘s avonds misselijk. Tegen Ralph zeg ik dat ik als dit zo doorgaat ik eens bloed moet laten prikken waarop Ralph grapt: ‘Ben je niet gewoon zwanger haha.’ Verontwaardigd roep ik: ‘Nee tuurlijk niet gek, ik slik toch gewoon de pil!’ Maar het liet me niet los, als Ralph dit al zegt, dan gaat de dokter het ook vragen en zal hij mijn klachten niet serieus nemen. Toch maar even een testje doen dus. Samen lopen we naar de winkel voor een clearblue test. Bij het afrekenen vraagt de kassière: ‘Wil je het bonnetje nog?’ Waarop Ralph tegen mij bij het naar buiten gaan grapt: ‘Nee, ik kan hem toch niet ruilen als die positief is. Zo van deze is kapot!’ En samen liepen we lachend weer naar huis. Eenmaal thuis ging ik met de test naar het toilet, terwijl Ralph door ging met het opruimen van de keuken. Beide gaven we niet te veel aandacht aan de test, want ik kon onmogelijk zwanger zijn.