Lieve, lieve, lieve Luca✨

In mijn vorrige blog schreef ik over de enorme schok van het ongepland zwanger raken, nu schrijf ik over de weken die daar op volgden.

De eerste schrik was er af, nu konden we gaan genieten van het kleintje wat in mijn buik aan het groeien was. De pil belandde per direct in de prullenbak samen met de sigaretten en de mama vitamines werden aangeschaft. Ik was in de wolken en totaal verliefd op dit kleine frummeltje. Toch zat de spanning er nog wel in. Hoe zouden mensen hier op gaan reageren? Ralph en ik waren pas 8 maanden samen op dit moment.

Ralph zijn moeder was jarig dat weekend, dus dat zou een geschikt moment zijn om te vertellen dat zij opa en oma zou worden. Ik belde mijn moeder om te vragen of we het weekend op de koffie konden komen. Meteen vroeg ze: ‘Ben je zwanger?’ Ik vroeg hoe ze daar nou weer bij kwam en ze vertelde me dat ze het met kerstmis aan me gezien had. Alle spanning kwam er uit en huilend vertelde ik dat ze oma zou worden. In plaats van geschrokken te zijn was ze alleen maar onwijs blij! Ze heeft het nog een aantal dagen geheim moeten houden voor mijn vader, maar eenmaal daar vielen we elkaar huilend van geluk in de armen. Mijn vader snapte er niets meer van, maar zodra wij het hem vertelde was ook hij in tranen van geluk. De volgende dag gingen we naar Ralph zijn ouders en ook aan hun gaven we een rompertje en een kaartje uit naam van de kleine frummel in mijn buik. Zij waren wel wat meer geschrokken, maar uiteindelijk ook erg blij.

In de weken die volgden vertelden we onze vrienden het gelukkige nieuws en telden we af naar de eerste echo. Ook al voelde ik mij super zwanger (met alle kwaaltjes er op en er aan), bleef er toch een heel onwerkelijk gevoel hangen. Alsof ik een soort voorgevoel had dat er iets niet goed zou zijn met het kindje. Regelmatig deed ik een testje om zeker te zijn dat ik ‘wel echt zwanger was’. Die bleven natuurlijk knallen en dat stelde me dan weer heel even gerust. Op een nacht schrok ik wakker van een enorme buikpijn. Deze hield even aan en ging weer weg. Dit gebeurde die nacht nog een paar keer, maar uiteindelijk bleef de pijn weg. De volgende dag belde ik mijn moeder en zij stelde me gerust dat het gewoon bandenpijn zou zijn geweest, als er echt iets mis was zou ik wel bloedingen hebben.

De dag van de echo brak aan. Ik was nu ruim 9 weken zwanger en nog steeds klopte er voor mijn gevoel iets niet. De hele dag heb ik gedacht: zitten we daar straks en is er niks te zien. Mijn ouders kwamen naar ons toe en mijn moeder ging samen met Ralph mee naar de echo. De verloskundige keek naar mijn baarmoeder, maar kon het niet zo goed zien doordat mijn blaas te vol zat (ja dat kan schijnbaar ook nog). Een klein beetje plassen (wat dus echt niet zo makkelijk is) en nog een poging. Het bleef lastig te zien. Ze dacht dat ze wel iets zag bewegen, maar wist het niet zeker. Voor de zekerheid stuurde ze me door naar de andere praktijk waar ze een inwendige echo konden maken. Op dat moment hield ik me volledig vast aan de woorden dat ze dacht beweging te hebben gezien. We konden meteen doorrijden naar de andere praktijk, daar mocht ik meteen gaan liggen voor de inwendige echo. De verloskundige keek en zag meteen ons kindje, maar hoe lang ze ook zocht, de hartslag ontbrak. Mijn kindje leefde niet meer. Hij was met bijna 7 weken gestopt met groeien, rond de tijd van die ene nacht met buikpijnen.

Onze wereld stortte in. Huilend luisterde ik naar haar uitleg wat er nu verder zou gaan gebeuren. Iets met een week wachten en medicatie, maar ik kreeg het niet meer mee. Waarom heeft mijn lichaam niet door dat mijn baby niet meer leeft? Waarom voel ik mij nog zo zwanger? Heeft ze zich niet vergist in de termijn? Maar boven al, ik ben mijn verrassingsbaby kwijt.. Onze kleine Luca..✨

In mijn volgende blog lees je verder over de weken die volgden en de miskraam.