Dat was even flink schrikken!

Woensdag 8 januari 2020, een doodnormale avond. Ralph en ik zitten in de tuin een sigaretje te roken, lachend om de honden die lekker aan het spelen zijn. Na de feestdagen is het normale leven nu weer echt begonnen. Die eerste week is me zwaar gevallen. Ik voel me moe en vooral ‘s avonds misselijk. Tegen Ralph zeg ik dat ik als dit zo doorgaat ik eens bloed moet laten prikken waarop Ralph grapt: ‘Ben je niet gewoon zwanger haha.’ Verontwaardigd roep ik: ‘Nee tuurlijk niet gek, ik slik toch gewoon de pil!’ Maar het liet me niet los, als Ralph dit al zegt, dan gaat de dokter het ook vragen en zal hij mijn klachten niet serieus nemen. Toch maar even een testje doen dus. Samen lopen we naar de winkel voor een clearblue test. Bij het afrekenen vraagt de kassière: ‘Wil je het bonnetje nog?’ Waarop Ralph tegen mij bij het naar buiten gaan grapt: ‘Nee, ik kan hem toch niet ruilen als die positief is. Zo van deze is kapot!’ En samen liepen we lachend weer naar huis. Eenmaal thuis ging ik met de test naar het toilet, terwijl Ralph door ging met het opruimen van de keuken. Beide gaven we niet te veel aandacht aan de test, want ik kon onmogelijk zwanger zijn.

Op het toilet in de badkamer deed ik de test, legde hem weg en scrollde nog even door mijn instagram om de tijd de doden. Een aantal keer keek ik naar de test, nogsteeds aan het laden, wat duurt dat lang zeg! Uiteindelijk keek ik naar het schermpje van de zwangerschapstest waarop de uitslag was verschenen: Zwanger 1-2 weken.

De schok trok door mijn lichaam en paniek nam het over. Zwanger? Ik? Nee. Hoe dan?! Snel deed ik de deur van de badkamer op slot voordat ik op de vloer van de badkamer ging zitten. Ik trilde over mijn hele lichaam en mijn hoofd liep vol met gedachten. Ja er was een kinderwens, maar eerst wilden we nog een huis kopen! Ik was net begonnen aan mijn afstudeer scriptie! En ookal hebben wij een groot appartement, het heeft toch echt maar 1 (grote) slaapkamer! Hoe moeten we dit gaan doen?! Hierna barstte ik in huilen uit. Hoe moest ik dit aan Ralph gaan vertellen? Hoe zou hij reageren?

Ondertussen was Ralph rustig bezig met de keuken, maar ook hij bedacht zich dat het ondertussen wel erg lang duurde. Op het moment dat hij toch maar even polshoogte kwam nemen, kwam ik de badkamer uit. Zodra ik hem aankeek, nam de paniek het over. Ik begon te huilen, te gillen en er kwam geen woord meer uit me. Geschrokken rende Ralph naar me toe, nam me in zijn armen en vroeg voorzichtig: ‘Ben je zwanger?’ Gillend wist ik een ‘Jaaaaa’ uit te brengen, waarna Ralph de legendarische woorden sprak: ‘OH SHIT!!!!’ Meteen herpakte hij zichzelf en bracht me naar ons bed waar hij me knuffelde en me vertelde dat het goed zou komen.

In de 10 minuten daarna bespraken wij onze financiën en rekenden we de tijd tot mijn afstuderen uit. Ook keken we naar de slaapkamer en hoe we daar een kinderkamer konden creëren. We kwamen er achter dat de financiën prima waren, ik net op tijd zou afstuderen en ook die kinderkamer makkelijk zou zijn te realiseren. Hierna keken we elkaar glunderend aan: ‘Schatje, we krijgen een kindje!’ 

Hoe het verder is gegaan met mijn ongeplande zwangerschap lees je in de volgende blog.