Dag mijn lieve Luca ✨

In mijn vorige blogs kun je lezen hoe ik ongepland zwanger raakte en de enorme schrik die daar mee gepaard ging. Ook lees je hoe die eerste weken verliepen en hoe wij toch op onze roze wolk belandden. Tot dat wij onze eerste echo kregen en onze lieve kleine Luca geen hartslag meer bleek te hebben..

Verslagen kwamen wij thuis. Samen huilden we en zochten we troost in elkaars armen. Mijn telefoon ontplofte met berichtjes van vrienden en familie die stonden te popelen de eerste foto van het kleine wondertje in mama’s buik te zien. Op de automatische piloot liet ik deze mensen weten dat ons kleintje helaas niet meer leefde. We hebben die avond veel gepraat samen en trokken uiteindelijk de conclusie dat ons kleintje erg ziek was geweesd, zo ziek dat hij besloten had dat hij beter op zijn plek was als het felste sterretje aan onze hemel.

Na een nacht huilen en piekeren belde de verloskundige ‘s ochtends op om mij nogmaals uit te leggen wat er nu zou gaan gebeuren. Ik kreeg de vraag of ik wilde afwachten, maar dit wilde ik absoluut niet. Mijn lichaam voelde zich nog zo zwanger, maar de baby in mijn buik was dood. Dit gevoel kon ik niet verdragen en ik wilde er zo snel mogelijk vanaf. In dat geval kon ik over een week bij de gynaecoloog terecht. Daar kon ik kiezen voor pillen om de miskraam op te wekken of curretage. Meteen vroeg ik of het niet eerder kon, want ik gaf zojuist nog aan dat ik absoluut niet wilde wachten. Helaas was dit geen optie. Toch maar afwachten dus. De week die volgde vond ik verschrikkelijk. De verloskundige had mij verteld dat de miskraam ieder moment op gang zou kunnen komen, dus ik durfte het huis niet meer uit. Bij ieder krampje wat ik had rende ik naar de wc met de gedachte ‘ohjee het gaat beginnen’, maar de bloedingen bleven uit.

Na een week ging ik naar de gynaecoloog. Tegen Ralph had ik gezegd dat hij gewoon moest gaan werken, dit zou me alleen ook wel lukken. Eenmaal op de juiste afdeling besefte ik me dat ik me daar in vergist had. Daar zat ik dan, in mijn eentje tussen alle gelukkige koppels met enorme prachtige buiken. Zo nu en dan liep er een gelukkige papa met zijn pas geboren wonder in de maxi cosi voorbij. Alles wat ik me kon bedenken was hoe oneerlijk ik dit vond. Hoe kunnen ze nou weer de vrouwen die door zo’n enorm verlies als ik heen gaan, neerzetten tussen de blije buiken?! Alsof ze je nog even een schop na willen verkopen. Ik was dan ook opgelucht toen ik binnen mocht komen. 

Meteen mocht ik plaats nemen voor een laatste inwendige echo ter controle. Daar was hij weer, mijn prachtige kleine Luca. Zo klein, zo mooi, zo welkom, maar zonder hartslag.. Nu helemaal definitief, mijn Luca leefde niet meer. Mijn laatste sprankeltje hoop verdwenen. De gynaecoloog besprak met mij de voor en nadelen van zowel de medicatie als de curretage, maar raadde dit laatste toch sterk af i.v.m. mogelijke complicaties. De medicatie dan maar.. Beneden nog even bloedprikken, pillen ophalen en sterkte gewensd.

Eenmaal thuis was Ralph bijna klaar met werken, dus ik nam de eerste dosis van de medicatie in. Na een paar uur kreeg ik wat krampen en ik wist dat de bloedingen nu snel zouden beginnen. Ik wachtte en wachtte, nam de 2e dosis medicatie om 21:00, maar de bloedingen bleven weg. Wel werden de krampen steeds erger en begon ik me ondertussen behoorlijk ziek te voelen. Rond een uur of 11 stuurde ik Ralph naar bed. Hij wou liever bij mij blijven, maar ik voelde me hondsberoerd, had koorts en verging van de pijn. Toch had ik nogsteeds geen bloedingen, dus ik dacht dat dit een lange nacht ging worden waarin ik hem alleen maar wakker zou houden. Ik sprak met Ralph af dat ik hem wakker zou maken als er iets zou gebeuren en dus ging hij na een laatste kus zich klaarmaken voor bed.

Na een paar minuten voelde ik ineens iets knappen in me, waarna ik iets voelde stromen. Het voelde als heel veel, dus snel kwam ik omhoog en rende ik naar de badkamer waar Ralph nog bezig was zijn tanden te poetsen. Snel kleedde ik mezelf uit en verwachtte een hoop bloed, maar zag alleen maar helder water. Ik ben onder de douche gaan zitten en een minuut later riep ik ‘er komt iets!’ Een witte vruchtzak ter grootte van mijn vuist werd ‘geboren’ en meteen voelde ik me minder ziek worden. Samen hebben we er even naar gekeken, maar ik was zo overdonderd en bang dat ik hier voor mijn gevoel niet genoeg bij stil heb gestaan om echt afscheid te nemen.

Nadat ik Luca ben verloren begonnen de bloedingen. Deze hielden een paar dagen aan en waren dan weer een paar dagen weg om vervolgens weer terug te komen. Dit kwam door grote stolsels die de boel verstopte. Om deze weg te halen zijn we een week later nog naar het ziekenhuis gemoeten.

Uiteindelijk stopte de bloedingen definitief 6 weken later en zo kwam er voorlopig een einde aan Luca’s verhaal. Wel leerden we in deze periode dat heel veel vrouwen een miskraam meemaken in hun leven, maar hier maar heel weinig over gesproken wordt. Ik merkte dat ik dit gek vond, want ik kan me niet voorstellen dat ik dit in stilte had moeten doormaken. De steun van vrienden en familie en de verhalen van andere mensen die het zelfde mee hadden gemaakt hebben ons hier juist doorheen geholpen. Ook hebben wij, zoals jullie gelezen hebben, besloten om ons verloren kindje een naam te geven. Dit omdat wij open willen zijn over het bestaan van dit kleintje, maar het niet willen hebben over ‘onze dode baby’. Daarnaast zijn wij van mening dat Luca ook gewoon een baby was en hij ook een naam verdient ookal weten wij zijn geslacht niet.

Lieve Luca, schijn het hardst van allemaal daar boven. Papa en mama houden van jou tot de maan en terug! ❤️✨

P.s.: Het gedichtje in de afbeelding is voor Luca geschreven  door een geweldige vriend die peetoom van Luca zou worden.