Wat gek eigenlijk dat ik je een huilbaby noem, lief babymensje, want je bent veel meer dan dat! Ik doe het voor nu toch even want dan snappen wij volwassen mensen, meteen waarover het gaat.

Onze dochter zit in een fase waarin ze steeds meer gaat begrijpen en imiteren. Als ik in mijn handen klap, begint zij ook volop te klappen. Vraagt papa haar om de “handjes omhoog” te doen dan doet ze dat met een grote lach op haar gezicht. Ook het zwaaien behoort tot die nieuw verworven vaardigheden. Dat zorgt voor veel plezier hier in huis. Bij het naar bed brengen hebben we er een vast ritueel van gemaakt. Onder een luid “dag-dag” van mama en een “da-da” van dochterlief wordt naar alles en iedereen gezwaaid. Zwaaien naar papa, naar mama, naar de tuin, naar zichzelf in de spiegel. En ook naar beer, olifant en het trekpoppetje boven haar bed.

41 weken en 1 dag zwanger van ons eerste kindje...
Ik hoopte dat de bevalling spontaan op gang zou gaan komen. Het liefste wilde ik thuis bevallen. In mijn eigen vertrouwde omgeving met bekende mensen om me heen, mijn vriend en de verloskundige. Ik had even gerust, de bel ging, mijn ouders kwamen langs. Eenmaal uit bed gestapt, voelde ik meteen: de weeën zijn begonnen. Pa en ma begrepen al gauw dat het zover was en gingen al snel weer weg. Toen had ik de rust om even stil te staan bij hoe ik me voelde. Blijdschap en een grote nieuwsgierigheid overheerste, nieuwsgierig naar de bevalling én naar de kleine meid. In gedachten heette ik ons kindje welkom, vertelde haar dat de bevalling begonnen was en dat ik blij was dat ik haar straks in mijn armen kon nemen. Ook was ik blij dat mijn vriend en ik allebei thuis waren. We hebben nog wat foto’s gemaakt van mijn buik en een maffe foto van mijn vriend op de baarkruk. Ook bekeek ik nog even een brochure met allerlei houdingen om de weeën op te vangen.

In het begin vond ik het fijn de weeën in een verticale houding op te vangen.
Ik experimenteerde wat met verschillende houdingen. Staand met m’n handen duwend tegen de muur of heupwiegend door de kamer voelde dat voor mij uiteindelijk het best. Ook heb ik lang onder de douche gestaan, daar lukte het me het best om te ontspannen. Ik had me voorgenomen die verticale houdingen zo lang mogelijk vol te houden, omdat je op die manier profijt hebt van de zwaartekracht. Toen de bevalling alweer een stuk gevorderd was, bleek dat niet meer prettig en ben ik op bed gaan liggen. Het lukte goed om in het moment te zijn en me af te stemmen op mezelf en mijn gevoel. Ik deed wat op het moment zelf goed voelde; ook al had ik het me anders voorgenomen.

Wat ik me nog heel goed herinner is dat het contact maken met mijn kindje als vanzelf ging.
Gedurende mijn zwangerschap sprak ik haar al geregeld toe. En ook intuïtief maakte ik contact met haar. De gesprekken die ik op die manier met haar had, zullen me altijd bij blijven. Ook tijdens de bevalling praatte ik in gedachten tegen haar. Een bevalling is voor de moeder een intense ervaring maar ook voor het kindje is het een hele belevenis. Mijn dochter heeft zich 9 maanden lang één gevoeld met mij als moeder. Die verbinding (letterlijk en figuurlijk) wordt bij de geboorte voor het eerst verbroken. Ik kan me voorstellen dat dat best heftig is dus ik vertelde haar dat we het samen deden, dat het misschien spannend was voor haar maar dat ik er voor haar zou zijn. De verloskundige luisterde tijdens de bevalling regelmatig naar het hartje. Ik vond het prima dat ze dat deed maar weet nog goed dat het voor mij niet hoefde. Ik voelde intuïtief heel duidelijk dat het met mijn dochter goed ging. Ook toen ikzelf te moe werd en uiteindelijk toch naar het ziekenhuis moest, wist ik: met haar gaat het goed. Dat gaf mij rust en daardoor kon ik vanuit vertrouwen bezig zijn met dat wat gaande was.

Een handige tip die ik kreeg tijdens mijn zwangerschap: een ontspannen mond is een ontspannen bekkenbodemgebied. Vraag me niet hoe het werkt maar die twee schijnen met elkaar in verbinding te staan. Ervaar je spanning in je mond, heb je je kaken stijf op elkaar dan span je ook je bekkenbodem aan, wat niet bevorderlijk is voor de bevalling. Handig om te weten vond ik: baat het niet dan schaadt het niet. Vanaf die tijd word ik me vaker bewust van het feit dat ik mijn kaken aanspan. Het lukt me dan ook weer te ontspannen: lippen losjes op elkaar, kaken ontspannen en de tong licht aangezogen tegen het gehemelte.

Over het omgaan met pijn had ik vanuit mijn werk al een duidelijke visie en ook bij de zwangerschapsyoga is dit aan bod gekomen. Het mooie was dat ik het tijdens de bevalling in de praktijk kon brengen. Ik heb de neiging (en wellicht velen met mij) om pijn als iets negatiefs te ervaren. Dat zorgt ervoor dat ik ertegen in verzet ga “ik wil geen pijn”. Inmiddels weet ik; door je ergens tegen te verzetten wordt het alleen maar groter. Zo ook met pijn. Dus wat ik deed was: met mijn aandacht naar de pijn toe gaan in plaats van ervan weggaan en me ertegen te verzetten. Hierdoor kon ik in de pijn ontspannen en werd het minder pijnlijk. Deze andere manier van kijken naar pijn heeft me écht geholpen tijdens de bevalling.

Het spannendste moment was wel toen bleek dat we uiteindelijk toch naar het ziekenhuis moesten. Het hoofdje van de kleine lag iets schuin waardoor ze met persen niet verder kwam. Een grote teleurstelling. Maar ik wist wat me te doen stond; meegaan in dat wat zich aandiende en de bijbehorende gevoelens een plek geven in plaats van me ertegen te verzetten. Zo heb ik in de ambulance een traantje gelaten, het lukte me de situatie te accepteren en ik merkte dat ik me daarna weer kon focussen op datgene waar ik mee bezig was. Ik was blij dat ik me steeds weer kon afstemmen op mezelf. Doordat we naar het ziekenhuis moesten, liep de bevalling opeens anders dan verwacht. Ik vroeg me af; “Hoe kan ik het toch zo kon inrichten dat het voor mij zelf het prettigst voelt?” Meteen vroeg ik aan de verloskundige of ze mee kon gaan naar het ziekenhuis. Samen met mijn vriend had ze me heel de nacht bijgestaan, het leek me vreemd als ze er bij het laatste gedeelte niet bij zou zijn. Gelukkig ging ze mee. En nog geen half uur later is onze dochter geboren!

Een paar dagen na de bevalling had ik sterk de behoefte de hele gebeurtenis door te spreken. Ik vond het prettig mijn verhaal te delen en te horen hoe mijn vriend en de verloskundige de bevalling beleeft hadden. Het gaf mij de mogelijkheid dingen een plek te geven, los te laten. Het af te ronden.


Tips voor een ontspannen bevalling
Een bevalling heb je nooit helemaal zelf in de hand maar ik ben ervan overtuigd dat al deze dingen ertoe bijgedragen hebben dat ik met een positief gevoel terugkijk op mijn bevalling. En dat ik hierdoor een volgende bevalling met vertrouwen tegemoet ga. Daarom zet ik datgene wat mij geholpen heeft graag nog even voor jou op een rijtje:

- met het opvangen van de weeën in verticale houding werkt de zwaartekracht met je mee.
- stem je af op je lijf en doe wat voor jou goed voelt
- maak (intuïtief) contact met je kindje, tijdens de zwangerschap én tijdens de bevalling
- een ontspannen mond is een ontspannen bekkenbodem
- ga met de aandacht naar de pijn toe
- als iets anders loopt dan verwacht; ga mee met wat zich aandient en uit de gevoelens die daarmee gepaard gaan
- accepteer datgene waar je géén invloed op hebt
- maak je wensen kenbaar voor datgene waar je wél invloed op hebt
- evalueer de bevalling met je partner en de verloskundige

Heb je vragen over bovenstaande tips? Zou je hierin graag begeleid willen worden zodat ook jij in staat bent deze tips in de praktijk te brengen? Wil jij vanuit vertrouwen naar je bevalling toeleven? Of wil je tijdens je zwangerschap al contact maken met je kindje? Neem vrijblijvend contact met me op en informeer naar “vol vertrouwen bevallen” of kom naar één van de gratis informatie avonden.

Maud Ties werkt als intuïtief coach, mama coach en kinderfluisteraar. Daarnaast werkt ze met zwangere vrouwen. Zij willen hun intuïtie inzetten om in contact te komen met zichzelf, hun lijf en het ongeboren kindje. Zij willen hun zwangerschap bewust beleven en staan open voor persoonlijke groei. Ze willen het beste voor hun kindje en vol vertrouwen uitkijken naar de bevalling en het moederschap.

Wat mij vaker verbaasd heeft, zijn verhalen van vrouwen die niet weten dat ze zwanger zijn en opeens een kind baren. Nu ik zelf voor het eerst zwanger ben, verbaast het me nog meer. Mijn lijf is steeds zo in verandering. Hoe kan het zo zijn dat iemand dat niet opmerkt?

In de laatste fase van de zwangerschap merk ik de veranderingen in mijn lijf bijvoorbeeld in mijn bekkengebied. Mijn bekken wordt gevoeliger als ik langer in dezelfde houding lig of zit. Het voelt alsof het zich beneden allemaal aan het voorbereiden is zodat de kleine er straks makkelijker uit kan. Soms voel ik ook echt van die pijnscheuten in stuit, vagina of lies. In eerste instantie heb ik de neiging de pijn als iets vervelends te zien maar daarna zie ik het als iets dat erbij hoort en als iets positiefs; weer een stap dichterbij de geboorte! Als vanzelf benoem ik naar het kindje toe dat mijn lijf meer ruimte maakt, in gedachten vul ik mijn bekkengebied op met de woorden: ruimte, warmte en veiligheid. En door meer naar mijn buik te ademen voelt het ook echt alsof ik letterlijk meer ruimte maak daar beneden.

Mijn eerste zwangerschap vordert gestaag en straks zal ik zelf voor het eerst gaan bevallen. Nu al heb ik een droom over wat ik met mijn eigen ervaringen van de zwangerschap en bevalling wil doen. Ik wil mijn  eigenheid, hoe ik tegen zwanger zijn en bevallen aankijk, delen. Die behoefte leeft bij mij omdat ik denk dat wij vrouwen terug ‘moeten’ naar de basis.

Wie weet spreek jij je kindje in je buik ook regelmatig toe. Of je legt je hand op je buik en voel je dat je kindje daar op reageert. Voor de één is dat contact maken een vanzelfsprekend iets, er groeit immers een levend wezentje in je buik.  Voor de ander is dat minder vanzelfsprekend: je kindje is nog niet geboren en wellicht vraag je je af wat zo’n kleine allemaal meekrijgt.

Een collega ondernemer informeerde gisteren naar hoe het met me ging en al pratende over hoe ik mijn zwangerschap ervaar, kreeg ik inspiratie voor dit blog. Mijn lijf verandert, ik voel dat er een wezentje in mij groeit en ook op emotioneel vlak is er van alles gaande. Over dat laatste gaat deze blog.

Voordat ik zwanger was hoorde ik wel vaker van aanstaande moeders over hun stemmingswisselingen of de aanstaande vaders die op lastige momenten aangaven: ‘Het zullen de hormonen wel zijn’. Bijzonder om nu zelf te ervaren wat een zwangerschap op dat vlak met mij doet.  Ik merk wisselingen in emoties die sterker zijn dan dat ik van mezelf gewend ben. Zo werd mijn fiets laatst gestolen en ik kon niet ophouden met huilen. Op straat al lopende naar huis, bij de eerstvolgende persoon die ik sprak en ´s avonds bij het doornemen van de dag; de tranen bleven komen. Er kwam verdriet naar boven waarvan ik dacht: heeft dit nu met die fiets te maken of is dat oud zeer dat er nog uit wil? Al schrijvende vraag ik me af wat deze onverwachte situaties (het feit dat mijn fiets opeens weg was en hoe ik reageerde) gebracht hebben. En dat is: berusting, meegaan met dat wat er zich op dat moment voordoet.  Zo merk ik het ook met andere emoties die zich opeens aandienen. Angstige momenten bijvoorbeeld of momenten van boosheid. Zijn er wellicht nog dingen die ik los te laten heb voordat die kleine geboren gaat worden?

Soms overvalt het me en denk ik: wat is dit en wat moet ik nou? Meestal lukt het me even op een afstandje naar het geheel te kijken. Dan zie ik in: oh ja, ik reageer heftiger dan normaal, wellicht heeft het met de zwangerschap te maken. Het geeft mij de mogelijkheid datgene wat er op dat moment bij mij speelt te accepteren zoals het is en niet te blijven hangen in die emotie. Daarnaast geeft het intuïtief kijken mij vertrouwen: ik hoef hier niks mee, dit gaat vanzelf weer over.

Voor mij voelt de zwangerschap hiermee als een periode van persoonlijke groei, groei die voor een groot deel vanzelf gaat, je hoeft er niet voor te werken. De emoties komen bovendrijven en met een stuk bewustzijn en acceptatie kom je een heel eind. Ook al heb ik het idee dat het ook oudere onbewuste stukken zijn die aan de oppervlakte komen. Ik hoef ze niet te doorspitten in de zin van: wat is het precies en waar komt het vandaan. Me er bewust van zijn en acceptatie is al genoeg. Het zorgt voor loslaten.  En met een wat heftigere emotie zoals angst, ben ik blij met de voordelen die het intuïtief werken hierin biedt.  Daardoor lukt me makkelijker op afstand te kijken en dingen los te laten.

In mijn volgende blog over zwangerschap meer over zwangerschap en persoonlijke groei, namelijk het contact met je ongeboren kind.