Het ligt niet alleen aan de mensen die zwanger zijn zonder dat ze het weten. Ken een verhaal die heeft een lager IQ, had last van erge bruikkrampen die maar aan hielden huisarts stuurde haar na een paar weken toch maar door naar het ziekenhuis, toen kreeg ze daar weeen. Kind kon niet blijven in het gezin. Raar maar wel echt gebeurd. Ligt het er niet aan hoe lang je niet weet dat je zwanger bent en hoe het medisch met je gaat? ivm mogelijk overeenkomsten van symptomen. maar dan heb ik het niet over volledig 40 weken.

Niet weten dat je zwanger bent, ik weet niet hoe het kan en dat het überhaupt mogelijk is, vooral bij de wat tengere dames. Het lijkt mij dat je toch enigszins wel merkt dat er iets gebeurd met je lichaam. Vaak zie je in de programma's die hier aandacht aan besteden ook dat ze achteraf wel veranderingen hadden gemerkt maar het ergens anders op hadden gegooid. En daarnaast het is echt niet zo dat je zwanger kan worden van lucht ;-) De bevalling van de eerste zag ik totaal niet aankomen. 's middags ontbonden we nog de koop van het koophuis omdat we er toch niet zeker over waren en 's avonds braken de vliezen! Bij mij was het dus echt de spanning die ik los liet, ook naar de bevalling toe want ik was de rustige zelve op dat moment. De bevalling zou ik ook zo weer over doen. Voor de bevalling van de kleintjes eind dit jaar ben ik wel wat zenuwachtiger maar ook die ga ik met volle moed tegemoet. Mijn vriend zit op de binnenvaart en mensen om mij heen vroegen al hoe we dat gingen doen als hij weg is en ik moet bevallen. Maar ik ben van mening dat je lichaam wacht tot je er zelf rustig en klaar voor bent en anders zou hij binnen 5 uur thuis kunnen zijn.

ik heb me bij mijn eerste nooit zorgen gemaakt over de bevalling... en toen mijn vliezen braken, was ik ook de rust zelve. De hele bevalling heb ik eigenlijk alle weeen alleen doorstaan (manlief was naar huis om alles te regelen, onze zoon was 4 weken te vroeg),en mijn vroedvrouw ging ook naar huis want ja, het was mijn eerste en dat zou nog heeeeeel lang duren. Die zou de volgende dag terugkomen en dan zouden we verder gaan (tegen de tijd dat ze kwam, was remco al 3 uur oud). Dus alleen, in het ziekenhuis, maar de rust zelve... geen moment angst gehad, heb goed met mijn lichaam meegewerkt, veel gelopen en gesquat (ja het hielp met de ontsluiting, want ik ging als een sneltrein lol), en pas toen ik persdrang had was ik blij mijn man te zien haha... dat laatste moment dat je denk het niet meer aan te kunnen, was hij toch mijn rots in de branding, en toen was mijn ukkie er alweer... dus mijn advise, gewoon rustig eronder blijven, neem je telefoon mee met internet verbinding en google tips voor bevallingpijn te doorstaan of fotos van babies, dat heeft mij ook afgeleid hahaha! Succes :D