10 jaar geleden
Bereidt mijn lijf zich voor?
Hoe mijn lijf verandert in de laatste weken en dat het voelt als een voorbereiding op de bevalling. Hoe ik daarmee omga. En mijn nieuwsgierigheid naar andere vrouwen: hoe ervaar jij de laatste weken van je zwangerschap? En als je al bevallen bent:overviel de bevalling je of kon je er rustig naartoe leven?
Wat mij vaker verbaasd heeft, zijn verhalen van vrouwen die niet weten dat ze zwanger zijn en opeens een kind baren. Nu ik zelf voor het eerst zwanger ben, verbaast het me nog meer. Mijn lijf is steeds zo in verandering. Hoe kan het zo zijn dat iemand dat niet opmerkt?
In de laatste fase van de zwangerschap merk ik de veranderingen in mijn lijf bijvoorbeeld in mijn bekkengebied. Mijn bekken wordt gevoeliger als ik langer in dezelfde houding lig of zit. Het voelt alsof het zich beneden allemaal aan het voorbereiden is zodat de kleine er straks makkelijker uit kan. Soms voel ik ook echt van die pijnscheuten in stuit, vagina of lies. In eerste instantie heb ik de neiging de pijn als iets vervelends te zien maar daarna zie ik het als iets dat erbij hoort en als iets positiefs; weer een stap dichterbij de geboorte! Als vanzelf benoem ik naar het kindje toe dat mijn lijf meer ruimte maakt, in gedachten vul ik mijn bekkengebied op met de woorden: ruimte, warmte en veiligheid. En door meer naar mijn buik te ademen voelt het ook echt alsof ik letterlijk meer ruimte maak daar beneden.
Ik merk dat het gevoeliger worden van mijn bekken en de pijnscheuten nog meer met me doen. Ik laat als vanzelf het kleine beetje ‘opzien tegen de bevalling’ los. Ik merk dat ik bewust in mijn lijf zit, dat ik voel als er veranderingen in mijn lijf optreden. Hierdoor krijg ik het vertrouwen dat een bevalling mij niet in enen zal overvallen. Het lijf is bezig met een proces van voorbereidingen voordat de eigenlijke bevalling begint. Ergens weet ik: door me bewust te zijn van mijn lijf, merk ik vanzelf wel wanneer een volgende stap richting de bevalling zich aandient.
Benieuwd ben ik hoe jij de laatste weken van je zwangerschap ervaart. Of hoe jij aankijkt tegen de bevalling? En als je al bevallen bent; overviel het je of kon je er rustig naartoe leven?
Anoniem
Het ligt niet alleen aan de mensen die zwanger zijn zonder dat ze het weten. Ken een verhaal die heeft een lager IQ, had last van erge bruikkrampen die maar aan hielden huisarts stuurde haar na een paar weken toch maar door naar het ziekenhuis, toen kreeg ze daar weeen. Kind kon niet blijven in het gezin. Raar maar wel echt gebeurd. Ligt het er niet aan hoe lang je niet weet dat je zwanger bent en hoe het medisch met je gaat? ivm mogelijk overeenkomsten van symptomen. maar dan heb ik het niet over volledig 40 weken.
May
Niet weten dat je zwanger bent, ik weet niet hoe het kan en dat het überhaupt mogelijk is, vooral bij de wat tengere dames. Het lijkt mij dat je toch enigszins wel merkt dat er iets gebeurd met je lichaam. Vaak zie je in de programma's die hier aandacht aan besteden ook dat ze achteraf wel veranderingen hadden gemerkt maar het ergens anders op hadden gegooid. En daarnaast het is echt niet zo dat je zwanger kan worden van lucht ;-) De bevalling van de eerste zag ik totaal niet aankomen. 's middags ontbonden we nog de koop van het koophuis omdat we er toch niet zeker over waren en 's avonds braken de vliezen! Bij mij was het dus echt de spanning die ik los liet, ook naar de bevalling toe want ik was de rustige zelve op dat moment. De bevalling zou ik ook zo weer over doen. Voor de bevalling van de kleintjes eind dit jaar ben ik wel wat zenuwachtiger maar ook die ga ik met volle moed tegemoet. Mijn vriend zit op de binnenvaart en mensen om mij heen vroegen al hoe we dat gingen doen als hij weg is en ik moet bevallen. Maar ik ben van mening dat je lichaam wacht tot je er zelf rustig en klaar voor bent en anders zou hij binnen 5 uur thuis kunnen zijn.
RemcoMielo
ik heb me bij mijn eerste nooit zorgen gemaakt over de bevalling... en toen mijn vliezen braken, was ik ook de rust zelve. De hele bevalling heb ik eigenlijk alle weeen alleen doorstaan (manlief was naar huis om alles te regelen, onze zoon was 4 weken te vroeg),en mijn vroedvrouw ging ook naar huis want ja, het was mijn eerste en dat zou nog heeeeeel lang duren. Die zou de volgende dag terugkomen en dan zouden we verder gaan (tegen de tijd dat ze kwam, was remco al 3 uur oud). Dus alleen, in het ziekenhuis, maar de rust zelve... geen moment angst gehad, heb goed met mijn lichaam meegewerkt, veel gelopen en gesquat (ja het hielp met de ontsluiting, want ik ging als een sneltrein lol), en pas toen ik persdrang had was ik blij mijn man te zien haha... dat laatste moment dat je denk het niet meer aan te kunnen, was hij toch mijn rots in de branding, en toen was mijn ukkie er alweer... dus mijn advise, gewoon rustig eronder blijven, neem je telefoon mee met internet verbinding en google tips voor bevallingpijn te doorstaan of fotos van babies, dat heeft mij ook afgeleid hahaha! Succes :D