Ik zie het scherm van de echo. Na het gevoel van blijdschap door het zien van het hartje van mijn baby, gaat er een grote schok door mij heen. Ik voel een paniek opkomen die direct plaatsmaakt voor een gevoel van leegte waar ik het bestaan nog niet van kende. 

Ik sta op een open veld in het bos. Om mij heen zie ik veel stenen en boompjes. Ik zie een een grijze steen recht voor mij waar vaag een tekst op staat die ik niet goed kan lezen. Naast deze steen staat een klein boompje met een roze lintje eromheen. Ik voel me verdrietig. Ineens dringt het tot mij door dat ik voor het graf van mijn baby sta. Er gaat een enorme schok door mij heen van dit besef. Ik word wakker. Het is zondagochtend en het begin van de 39e week van mijn zwangerschap. De baby is al druk aan het bewegen in mijn buik. Gelukkig, niets aan de hand. Ik denk na over de droom die ik had terwijl mijn hartslag nog hoog is van de schrikreactie. Een begraafplaats is iets waar ik ver vandaan blijf. Sinds mijn 15e zorgt alles wat met overlijden te maken heeft voor oncontroleerbare paniekaanvallen.

En ineens sta ik daar met een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Ik kon het niet geloven, ik zwanger? Dit is niet gepland, niet het goede moment in mijn leven en de vraag of ik zwanger wilde zijn stond nog open. Ik wilde graag kinderen, maar de manier waarop was voor mij nog onduidelijk. Ik kijk naar de positieve test en maak mezelf wijs dat dit niet klopt. Ik doe opnieuw een test. Ook deze was direct positief. Weer maakte ik mezelf wijs dat ook deze test niet klopt en ik deed opnieuw een test. Nadat ik 3 positieve testen op rij op mijn tafel heb liggen begint tot me door te dringen dat dit is wat het is. Er is geen moment door me heen gegaan om het kindje te laten weg halen. Dit is simpelweg geen optie voor mij. In de loop van dezelfde dag voelde ik een grote zorg opkomen voor het kindje dat aan het groeien was, en daardoor de zorg voor mezelf. Ik stopte per direct met roken en alcohol drinken, ging gezond eten en voldoende slapen. Ik was niet gerust, mijn gedachtegang is aangetast door mijn verschillende negatieve ervaringen in het verleden. Ik zou mijn uiterste best doen en mij 100% inzetten om alles voor deze baby te doen wat gezond is. Toch hield ik er rekening mee dat deze baby niet zou blijven leven tot 12 weken zwangerschap.