Mijn grootste angst.

2020

En ineens sta ik daar met een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Ik kon het niet geloven, ik zwanger? Dit is niet gepland, niet het goede moment in mijn leven en de vraag of ik zwanger wilde zijn stond nog open. Ik wilde graag kinderen, maar de manier waarop was voor mij nog onduidelijk. Ik kijk naar de positieve test en maak mezelf wijs dat dit niet klopt. Ik doe opnieuw een test. Ook deze was direct positief. Weer maakte ik mezelf wijs dat ook deze test niet klopt en ik deed opnieuw een test. Nadat ik 3 positieve testen op rij op mijn tafel heb liggen begint tot me door te dringen dat dit is wat het is. Er is geen moment door me heen gegaan om het kindje te laten weg halen. Dit is simpelweg geen optie voor mij. In de loop van dezelfde dag voelde ik een grote zorg opkomen voor het kindje dat aan het groeien was, en daardoor de zorg voor mezelf. Ik stopte per direct met roken en alcohol drinken, ging gezond eten en voldoende slapen. Ik was niet gerust, mijn gedachtegang is aangetast door mijn verschillende negatieve ervaringen in het verleden. Ik zou mijn uiterste best doen en mij 100% inzetten om alles voor deze baby te doen wat gezond is. Toch hield ik er rekening mee dat deze baby niet zou blijven leven tot 12 weken zwangerschap.

De 12 weken waren verstreken, de baby groeide goed. Het was nog in leven en de periode waarin de meeste miskramen ontstaan was voorbij. Op naar de 20 weken dacht ik, maar ook nu was ik niet positief en bedacht ik me dat met een 20 weken echo gecontroleerd wordt op de gezondheid van de baby. Mijn baby en ik waren er nog lang niet en ik kon maar beter rekening houden met het ergste. Rond de 16 weken droomde ik voor het eerst over de baby, het was geboren en het was een meisje. Ik was dolgelukkig. Waar mijn voorkeur altijd bij een jongen zou liggen (ik vind dat iedereen best een voorkeur mag hebben naast de grote wens dat de baby volledig gezond mag zijn) was dit ineens compleet omgekeerd. De verwachting van mij als klein meisje was altijd dat ik me als een meisje zou gedragen en zou kleden. Mijn voorkeur als kind was anders, ik hield van boomhutten maken, vissen en jagen. Ik had het liefst kleding aan in de mannelijke stijl.

Als ik een meisje zou krijgen, dan zou ze volledig zijn wie ze wilde zijn. Ik zou haar in alles steunen.

De 20 weken echo

‘Zullen we als eerst kijken wat het geslacht is?’ vraagt de mevrouw die de echo maakt.

Ik wil graag weten wat het geslacht is en knik ja.

‘Wat denk je?’ zegt ze, terwijl ze de echo zo vasthoud dat ik het geslacht kan zien.

Ik kijk ernaar en begrijp niet heel erg goed waar ik precies naar kijk. ‘Een jongen?’ vraag ik.

‘Het is een meisje’ zegt ze. Even voel ik een stroom van geluk door me heen gaan, maar al snel komt de twijfel bij de rest van de echo. Het belangrijkste waar ik voor kom, is ze gezond?

Na de volledige echo krijg ik te horen dat de baby kerngezond is, wel iets wat aan de kleine kant maar dit is geen probleem.

Ik ga weg met de gedachten dat ze gezond is. Maar de volgende gedachte gaat alweer door mijn hoofd, wat nu als ze voor de 24 weken geboren wordt? Ze zou dan niet eens geholpen worden.

De weken verstrijken, en de angst wordt na de 24 weken minder. Ik weet per week de percentages van de kans van blijven leven bij een vroeggeboorte uit mijn hoofd. Na 30 weken krijg ik langzaam het vertrouwen in de groei en overlevingskans van mijn kleine meisje. Maar als het dan met haar niet misgaat? Wat moet er dan misgaan? Ik had bedacht dat het dan met mij mis zou gaan. En wat zou er dan met mijn kleine meisje gebeuren? Ze moet een goed en fijn leven hebben. Ik ging een Geregistreerd Partnerschap aan om alle scenario's in te dekken die maar te bedenken viel.

Nu had ik alles geregeld, en het vertrouwen groeide met de week. Met 37 weken voelde ik minder leven. Mijn verloskundige stuurde ons door voor een CTG scan. Terwijl ik aan het apparatuur lig om deze scan te maken begint de baby weer te bewegen en tegen het apparatuur aan te schoppen. Ik voelde me hierbij alweer gerust. Na de scan kreeg ik te horen dat de baby erg enthousiast was en dat er geen problemen gevonden zijn.

Toen ik bijna 39 weken zwanger was, sloeg de twijfel weer toe. 1 ding waar ik nog geen rekening mee had gehouden was het feit dat een baby nog zou kunnen overlijden door complicaties tijdens de bevalling. Dit is iets wat ik niet zou kunnen voorkomen. Eigenlijk was deze gedachte ook niet bewust, maar stuurde ik vanuit een bepaald gevoel van ongerustheid een mail naar ons financieel adviseur. De vraag was: ‘Hoe zit het met een uitvaartverzekering voor pasgeboren baby’s?’ Ik kon niets doen, maar stel dat het zou gebeuren dan wilde ik niet de zorgen van het regelen van een begrafenis en de financiële kosten hiervan. Mijn kleine meisje moest in leven en in dood de beste zorg krijgen die ik kon bedenken. Het antwoord van de financieel adviseur was: ‘ Ik kom hier zo snel mogelijk op terug, ik zal het uitzoeken’