Ik heb persweeën, mr de baby mag niet komen

Ik sta op een open veld in het bos. Om mij heen zie ik veel stenen en boompjes. Ik zie een een grijze steen recht voor mij waar vaag een tekst op staat die ik niet goed kan lezen. Naast deze steen staat een klein boompje met een roze lintje eromheen. Ik voel me verdrietig. Ineens dringt het tot mij door dat ik voor het graf van mijn baby sta. Er gaat een enorme schok door mij heen van dit besef. Ik word wakker. Het is zondagochtend en het begin van de 39e week van mijn zwangerschap. De baby is al druk aan het bewegen in mijn buik. Gelukkig, niets aan de hand. Ik denk na over de droom die ik had terwijl mijn hartslag nog hoog is van de schrikreactie. Een begraafplaats is iets waar ik ver vandaan blijf. Sinds mijn 15e zorgt alles wat met overlijden te maken heeft voor oncontroleerbare paniekaanvallen.

Ik kijk naast mij, op mijn nachtkastje ligt een kiwi en een bakje yoghurt die mijn partner iedere ochtend voor mij neerzet. Terwijl ik rechtop ga zitten stel ik mijzelf gerust met de gedachten dat ik maar 1 keer in mijn leven heb meegemaakt dat een baby van iemand overlijdt. Er zijn in de loop van de jaren al zoveel baby’s in mijn omgeving geboren en zoveel BN'ers die een baby hebben gekregen. Nooit hoor ik iets over een overlijden, tenzij er eerder in de zwangerschap complicaties zijn. De laatste tijd helpt deze gedachte mij enorm om het vooruitzicht positief te bekijken.

Iedere dag heb ik de hoop en het gevoel dat het de dag zou kunnen zijn dat de baby geboren wordt. Op dinsdagavond wanneer ik 39 weken en 3 dagen in verwachting ben, stuur ik mijn partner een berichtje: ‘Ik denk dat ik voorbij de 40 weken ga met de zwangerschap, er lijkt geen teken te zijn van een beginnende bevalling’.

Die avond ga ik naar bed. De baby ligt zoals iedere avond weer vrolijk te bewegen en te trappen (op mijn blaas) wat ervoor zorgt dat ik ieder uur naar de wc moet. Om half 2 ‘s nachts begint de baby weer, ik ben nog steeds wakker. Plotseling voelt het alsof er een elastiekje tegen mijn buik wordt geschoten. Ik schrik, dit heb ik nog niet eerder gevoeld en ik blijf verstijft liggen. Wanneer ik een beetje van de schrik bekomen ben en op mijn zijkant wil liggen, voel ik vruchtwater weglopen. Het is begonnen. De rest van de nacht blijf ik onrustig, ik kan niet meer slapen en ben gespannen voor wat me te wachten staat.

Woensdag om half 2 ‘s middags beginnen de weeën langzaam op te komen. De verloskundige is geweest, het gaat super goed met de baby. Zolang er niets aan de hand is komt de verloskundige om 5 uur weer kijken. De weeën worden heftiger. Wanneer de verloskundige er weer is, en mij verteld wanneer het straks heftiger wordt... De rest van haar uitleg gaat als een waas aan me voorbij. Ik kon me niet voorstellen dat de pijn heftiger zou worden dan ik nu had. Ik heb bewust gekozen om geen pijnbestrijding te nemen, ik wil de bevalling zo natuurlijk mogelijk laten verlopen. Ik heb gelezen over een aantal risico’s voor de baby bij pijnbestrijding, ik zou het mezelf nooit vergeven als er iets zou gebeuren omdat ik de pijn niet zou kunnen verdragen. Het is maar tijdelijk en alles voor de baby.

Om 19.00 uur vraagt de verloskundige of we het een probleem vinden dat ze nog even weggaat, wanneer we niet bellen dan komt ze om 21.00 uur terug.

Voor mij is de tijd tussen 19.00 en 21.00 uur prima. De pijn is enorm heftig maar de tijd vliegt voorbij en het is op deze manier makkelijk in blokken op te delen. Om precies 21.00 uur gaat de deurbel weer, de verloskundige is terug. Intussen ben ik op een tuinstoel onder de douche gaan zitten om de weeën op te kunnen vangen.

De verloskundige vraagt hoe het gaat, luistert naar de hartslag van de baby en vraagt of ik wil weten hoeveel ontsluiting ik heb. De hartslag van de baby was perfect, mooi regelmatig en geen dipjes. De ontsluiting wil ik niet weten. (Ik heb liever niet dat er iemand aan mij zit.) Om 22.00 uur is het toch echt een keer tijd om de voortgang te controleren. 8 centimeter ontsluiting! Ik voel me (voor zover dat kan tijdens een bevalling) prima, de baby voel ik af en toe bewegen en de hartslag blijft regelmatig. Terwijl ik opnieuw in de tuinstoel onder de douche ga zitten belt de verloskundige de kraamhulp en zorgt ervoor dat alles klaar ligt zodat de baby geboren kan worden. Om 22.45 hebben we de 10 centimeter bereikt en beginnen de persweeën te komen. Er wordt opnieuw naar de hartslag van de baby geluisterd, wat nu ook prima is. Tijdens de bevalling is mijn angst voor alles wat ik had volledig verdwenen. De bevalling verloopt volgens het boekje, ik voel me prima en de baby doet het goed. Om 23.00 uur wil de verloskundige nog 1 keer naar de hartslag luisteren voor ik begin met persen. Ik sta rechtop, ze gaat voor mij op de hurken zitten met de doppler op mijn buik. Ik sta wat om me heen te kijken, en voel gezonde spanning voor wat gaat komen. Ze vraagt of ik op bed wil liggen en luistert nogmaals. Ze vraagt of ik naast het bed wil gaan staan en luistert nogmaals. Ik vraag haar of ze het niet kan vinden, maar maak mij totaal geen zorgen. Zo onervaren als ik ben, bedenk me dat de baby zich verplaatst tijdens de bevalling en daardoor de hartslag lastig te vinden is. Na mijn vraag hoor ik een harttoon. De verloskundige ziet er ontspannen uit, zegt dat ze de hartslag gevonden heeft maar dit aan de lage kant is. De hartslag is zo rond de 80/90 slagen per minuut.

‘Niet in paniek raken’ zegt ze, ik heb een hartslag maar omdat deze laag is ben ik verplicht hiervoor een ambulance te bellen. De verloskundige loopt weg om te bellen, mijn partner pakt intussen de spullen en de kraamhulp die inmiddels gearriveerd was helpt mijn partner. Ik loop naar de voordeur en kijk over de gang van onze bovenwoning naar de plek waar het ambulancepersoneel vandaan moet komen. Geheel op de automatische piloot loop ik richting de lift. Het lijkt me erg onhandig met al die bloempotten en bankjes voor het ambulancepersoneel om naar mij toe te komen. Ik ben wat aan het dwalen in mijn hoofd en kan vooral nog praktisch denken, emoties voel ik op het moment niet. Halverwege de gang roept de kraamhulp mij terug. Ik draai me om en loop terug naar de hal van mijn huis, zonder een uitleg te geven waarom ik weg liep. De kraamhulp vertelt me dat het regent en hard waait en ik kleren aan moet trekken. De gang richting de lift is een ruimte zonder dak. Waarom ik niet voel dat het regent en hard waait begrijp ik niet. De kraamhulp helpt me de kleren aan te doen en intussen arriveren de ambulancebroeders. Ik loop weer naar buiten en ga op de brancard liggen, krijg een deken over me heen en 1 van de ambulancebroeders bindt mijn benen met een band vast aan de brancard. Waar ik net compleet emotieloos aan het dwalen was voel ik me nu volledig in paniek raken. Ik zeg dat ik niet vast wil, kan mijn benen niet bewegen en voel volop de persweeën weer. De broeder antwoord kort: 'het vastleggen moet omdat je kan vallen'. Hij vertelt me dat het niet handig is om in de ambulance te bevallen want dan wordt de ambulance vies. Ik voel me geïrriteerd en gevangen maar heb niet de energie om dit uit te leggen en heb me er daarom bij neergelegd.

Iedere drempel en iedere steen die maar iets omhoog staat voel ik door mijn hele lichaam dreunen wanneer de ambulance er overheen rijdt. Bij iedere bocht vertelt de ambulancebroeder mij waar we op dat moment zijn. Iedere minuut lijkt een eeuwigheid te duren. Ik kan niet veel zeggen, de persweeën komen achter elkaar zonder pauzes, kort zeg ik dat de broeder niets meer mag zeggen over waar we zijn. Hij vraagt mij om uitleg hierover. Er komt een woede in mij naar boven die ook snel weer weg gaat omdat ik ook hier de energie niet voor heb. Bij iedere perswee zegt de broeder dat de baby niet geboren mag worden in de ambulance en dat ik door moet blijven ademen. Deze rit lijkt de langste rit van mijn leven.

Eindelijk aangekomen in het ziekenhuis op de kamer waar ik moet zijn, zeg ik met mijn tanden op elkaar gebeten dat ik het niet meer vol kan houden, ik kan het wel uitschreeuwen. De vriendelijke verpleegsters en gynaecoloog zeggen dat ik het los mag laten. Dit is voor mij in vergelijking met de ambulancerit een verademing. Ik kan de weeën hun gang laten gaan en in mijn hoofd weer focussen op mijn baby en mijn partner die nog niet gearriveerd is (Mijn partner mocht niet mee in de ambulance in verband met Corona). De gynaecoloog luistert met de doppler naar de hartslag van de baby terwijl er in mijn hand een infuus geprikt wordt. Veel dingen gaan alweer in een waas langs me heen. Ik voel niets meer, zowel mentaal als fysiek. Mijn lichaam stuurt vanzelf de persweeën aan en verder voel ik me leeg. De gynaecoloog zegt dat ze het echo apparaat ophaalt terwijl ik intussen aan de verpleging vraag waar mijn partner is. De verpleging probeert me gerust te stellen maar kijkt me niet aan. Ik wil vaak mensen begrijpen, maar nu kom ik niet verder dan het feit dat ik haar niet begrijp. De gynaecoloog komt binnen met het echo apparaat en begint aan de echo. Ik kijk om mij heen en ben aan het zoeken naar alle puzzelstukjes om deze gebeurtenis passend te krijgen in mijn hoofd. Alles wat gebeurt gaat zo snel en nog steeds voel ik geen emoties en geen pijn. Wanneer er een moment is dat het tot mij doordringt dat de gynaecoloog al enige tijd bezig is met de echo van de baby, kijk ik mee op het scherm. Direct herken ik op het scherm 4 hartkamertjes van het hartje van mijn meisje. Ik voel een emotie van blijdschap, ze heeft het hartje gevonden.

Trending op mamaplaats: Keizersnede: "Ik kan niet meepraten over weeën"