De gyn vertelt me dat m'n lieve baby is overleden

Ik zie het scherm van de echo. Na het gevoel van blijdschap door het zien van het hartje van mijn baby, gaat er een grote schok door mij heen. Ik voel een paniek opkomen die direct plaatsmaakt voor een gevoel van leegte waar ik het bestaan nog niet van kende. 

Ik voelde me verward en begrijp er niets van. Er komt snel een gevoel van hoop bij me naar boven, dat ervoor zorgt dat het ondraaglijke gevoel van leegte iets dempt.

De gynaecoloog die de echo maakt, blijft strak naar het scherm kijken. Ik kijk naast me, waar een verpleegkundige voor haar uit staat te kijken. Ik vraag aan de verpleegkundige of het niet goed is met de baby. 

Ze antwoordt kort: "We zijn het nog aan het uitzoeken". Weer vraag ik haar of er iets mis is. Op hetzelfde moment komt mijn partner binnen. Zonder op een antwoord van de verpleegkundige te wachten, vertel ik mijn partner dat het niet goed is. 

Mijn partner, die niets begreep van mijn gedachtegang, dacht dat ik in paniek was en probeerde me gerust te stellen. Opnieuw vertel ik rustig dat het niet goed is. Ik zie mijn partner naar de gynaecoloog kijken. De gynaecoloog kijkt ons aan en vertelt dat de baby overleden is. 

Weer komt het ondraaglijke gevoel van leegte naar boven. Ik kijk om mij heen, zoekend naar iets, wat ik zocht weet ik niet. Er moest iets zijn wat me ging helpen.

Ik zie dat de aanwezige mensen mij aankijken en bedenk me dat ze wachten wat mijn reactie zal zijn op dit nieuws. Ik voelde de persweeën, vertelde ze dat ik niet verder kon denken en de baby eerst geboren moest worden.

De zorg zet direct alles in gang om de bevalling zo goed mogelijk te laten verlopen. Ik ben mijn gevoel van geluk en zorg voor mezelf en de baby volledig kwijt. Ik vraag of ze me een ruggenprik willen geven en de baby eruit willen halen. Het interesseerde me niet meer hoe, maar ik wil dit niet moeten meemaken.

Er wordt aangegeven dat ik mijn bevalling beter zelf kan doen en dat er geen extra middelen ingezet gaan worden. Ik had geen keus. Binnen een aantal minuten was mijn baby geboren. Haar roepnaam zou Lotte zijn. 

Alsof het de normaalste zaak van de wereld was pakte ik Lotte vast, ik wilde haar tegen mij aanhouden en haar helemaal kunnen bekijken. 

Ze blijft stil, de mensen om mij heen doen niets. Langzaam dringt het tot mij door dat dit is wat het is. Ik ben zo bang, wil me het liefst niet hechten aan haar. Ik wil haar ook niet kwijt. 

Er komt een onbekend gevoel bij me naar boven. Ik kan nog niet in 1 woord benoemen wat dit gevoel is. Het lijkt op een mengeling van onbegrip, extreme angst, heimwee en enorm veel liefde. 

De verpleegkundigen geven ons veel informatie over autopsie, begrafenis, stichtingen en ze proberen mijn grootste nachtmerrie met kleine gebaren iets dragelijker te maken. Veel informatie gaat langs me heen. Alsof ik samen met Lotte in een geluidsdichte cabine zit.

Wanneer ik de volgende ochtend wakker word, voel ik direct dezelfde mengeling van gevoelens. Ik noem het heimwee, maar het is veel meer dan dat alleen. Ik kijk voor me en zie Lotte in een mandje liggen, het lijkt alsof ze lacht. 

Direct komt alles weer binnen en begrijp ik waar mijn heimwee gevoel vandaan komt. Even dacht ik dat ik een hele slechte nachtmerrie had gehad, maar het is me al snel duidelijk dat dit de werkelijkheid is.

Ik heb 2 uurtjes geslapen. Ik kijk mijn partner aan. Als 1 van ons 2 nu overlijdt, dan gaat de ander dit niet overleven. Ik bedenk me dat ik vanaf nu niet meer ga slapen, en ik durf het ook niet meer. Op deze manier kan ik op mijn partner en op mezelf letten. Mijn angst voor de toekomst is op dit moment zo enorm. Ik weet niet hoe ik verder moet...